Instinger_Zone
19th August 2012, 22:24
CONQUEROR
คนบ้า ท้าครองโลก
นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ.....อะไรก็ไม่รู้
อยากให้คนอ่านลองมาทายกันดู พอดีลุงยังไม่ได้คิดนะ ว่าตอนที่ 1 จะเป็นอย่างไร
แต่อยากให้ทุกคนที่ได้มาอ่าน ลองวิจารณ์ดูหน่อยนะจ้ะ
บทนำ
โตขึ้น ผมจะครองโลก
“เด็กชายพิรุธ ใครตั้งชื่อให้เธอ เอ้ย! โตมาเธออยากเป็นอะไร?” คำถามของคุณครูวาสนา ทำให้เด็กชายพิรุธ ผู้ที่มีใบหน้ายิ้มแบบมี ‘พิรุธ’ ตลอดเวลา ต้องคิดและตอบในทันที เพราะพิรุธคิดว่าหากตอบช้า ตนคงจะถูกเพื่อนล้อ ไม่ก็โดนครูด่าแน่ๆ
“ผมอยากเป็นผู้ครองโลกครับ!!” เด็กหนุ่มประกาศกร้าว เสียงของเด็กหนุ่มซึ่งไม่ได้ดังมาก แต่ด้วยความหมายนั่นเอง ทำให้ทั้งห้องถึงกับต้องเงียบฟัง รวมถึงคุณครูวาสนาด้วย
“นี่ พิรุธ ตอบดีๆสิ อย่ามั่วซั่ว” คุณครูวาสนาพูดเหมือนว่าจะไม่เชื่อในสิ่งที่พิรุธพยายามสื่อออกมา จิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าถูกคำพูดที่เปรียบเสมือนดาบทิ่มแทงเข้ามา ช่างโหดร้ายยิ่งนัก
“ผมพูดจริงๆนะครับครู!! ผมอยากจะครองโลก ผมอยากมีลูกน้องคอยรับใช้ครับ ลูกน้องผมก็... คนทั้งโลกเลยไง” สีหน้าและแววตาอันมุ่งมั่นของเด็กหนุ่มนั้นส่องประกายออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด แต่ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านั้นจะไม่ได้สะดุดตาคุณครูวาสนาเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงเชื่อสนิทใจว่าพิรุธนั้น ‘เพ้อเจ้อ’
“พิรุธ ท่าทางเธอไม่สบายรึเปล่า? ทำไมไม่ตอบดีๆแบบคนอื่นเขาล่ะ?” คุณครูวาสนาจ้องพิรุธแบบไม่ละสายตา ไม่เพียงแค่ครูครูวาสนาเท่านั้น เพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคนต่างก็จ้องมาที่เขาด้วยเช่นกัน วินาทีนี้พิรุธทำอะไรไม่ถูก ความกัดดันเพิ่มมากขึ้น เขากำหมัดแน่นก็เพื่อลดความเครียดจากความกดดัน แต่แค่นี้มันยังไม่พอ ความเครียดที่เกิดขึ้นมากมายในตัวเขา มันจำเป็นต้องถูกระเบิดออกมา
“ครูอ่ะ!!” นั่นเป็นคำพูดคำเดียวสั้นๆที่ทำให้พิรุธได้ระเบิดความเครียดออกมา แล้วพิรุธก็รีบวิ่งหนีครู วิ่งหนีความกดดันนั้น วิ่งหนีสายตาที่เขาคิดว่ามันคอยทำร้ายเขา เขาได้วิ่งหนีมันออกมา
“พิรุธ!! พิรุธ!!” คุณครูวาสนาตะโกนไล่หลังพิรุธพร้อมวิ่งตาม แต่ดูเหมือนว่าเด็กตัวเล็กๆแบบพิรุธจะซอยเท้าได้ไวกว่า จึงได้ทิ้งห่างคุณครูวาสนาไปไกลเกินกว่าจะมองเห็นได้ คุณครูวาสนาที่ไม่เห็นซึ่งความหวังที่จะวิ่งตามพิรุธไปได้ทันจึงได้เดินหลบเข้ามาในห้องพร้อมคิดในใจว่า ‘พิรุธคงไม่ไปไหนไกลหรอก’ จากนั้นจึงเริ่มทำการอธิบายให้นักเรียนของตนที่นั่งเรียงรายจะอยู่ในห้องได้ทราบถึงสถานการณ์ในตอนนี้ และเริ่มทำการสอนต่อ
พิรุธวิ่งออกมาจากห้องเรียนสักพักก็หยุดวิ่งเพราะหมดแรง รู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดอยู่ตรงห้องน้ำนักเรียนชาย “แฮ่ก....แฮ่ก....” เขาเหนื่อยหอบ และในที่สุดเมื่อเหนื่อยล้ามาบรรจบกับจุดหมาย เขาจึงได้นั่งลงตรงหน้าห้องน้ำ หลังชุ่มเหงื่อของเขาพิงกับผนังห้องน้ำซึ่งปิดทับด้วยกระเบื้อง จึงทำให้เขารู้สึกเย็นขึ้นมาได้สักนิด เขาพยายามหลับตาและคิดว่า สิ่งที่เขาได้พูดออกไปต่อหน้าคุณครูวาสนาและเพื่อนๆของเขานั้น มันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ สีหน้าเศร้าๆของเขาในตอนนี้ เมื่อได้เห็น คงไปสะดุดตาใครหลายคนแน่
“เฮ้ย! ไอ้น้อง มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ?” เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพิรุธพร้อมคำพูดที่ทำให้พิรุธต้องลืมตาขึ้นมามองเขา เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ ซึ่งดูแล้วก็ไม่แน่จะเป็นเด็กประถมเหมือนกับพิรุธไปได้เลย
“คุณครูว่าผมมั่วซั่วอ่ะพี่ ครูถามผมว่าอยากเป็นอะไร ผมก็ตอบไปแล้วว่าอยากเป็นผู้ครองโลก ผมตอบผิดเหรอพี่?”
“เอ็งมันยังไม่เข้าใจเว้ย ผู้ใหญ่สมัยนี่นะ ชอบคิดว่าความคิดของเด็กเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เรามันก็แค่เด็กนี่ ผู้ใหญ่เขา....อืม....เอ้อ! อาบน้ำร้อนมาก่อน แหม กว่าจะคิดคำนี้ออก” ชายหนุ่มรุ่นพี่คนนี้พูดเหมือนว่าตัวเขาเองนั้นเข้าใจความคิดของพิรุธได้เป็นอย่างดี
“นี่! จะครองโลกเหรอ!? เอ็งนี่มันถูกใจข้าดีเหมือนกันนะ ไว้วันหลังชวนข้าไปครองโลกบ้างล่ะ แต่ตอนนี้ขอตัวไปฉี่ก่อน ไปล่ะ!” แล้วชายหนุ่มผู้เป็นรุ่นพี่คนนั้นก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร็ว ราวกับว่าเขาต้องการจะปลดปล่อยความทุกข์ของตนเองลงโถส้วมอย่างเต็มที่
นั่นก็เท่ากับว่าตอนนี้พิรุธนั่งอยู่ที่หน้าห้องน้ำแต่เพียงผู้เดียว เขาเริ่มคิดหลังจากได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ปริศนาคนนั้น ‘เรามันยังเด็ก ความคิดของเราตอนนี้ก็.....อะไรนะ เป็นไปไม่ได้!? ตอนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเราโตขึ้นล่ะ?’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเริ่มลุกขึ้น ร่างที่ชุ่มด้วยเหงื่อของเขาในที่สุดก็เริ่มออกวิ่งอีกครั้ง ความหวังของเขาคือสถานที่ที่เขาวิ่งหนีมา
แต่น่าแปลกที่พิรุธไม่มีท่าทีแสดงอาการร้องไห้เลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เขาได้ยินคำพูดที่เหมือนดูถูกเขาจากปากคุณครูวาสนาขนาดนั้น
สองเท้าน้อยๆค่อยๆซอยมาถึงหน้าห้องเรียน เขายังคงกำหมัดแน่น และยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหน ทำให้ใครหลายคนที่อยู่ในห้องต้องพากันหันหน้ามามอง เมื่อได้จังหวะคุณครูวาสนาหันมา เขาก็เริ่มตะโกนเรียกชื่อคนที่เหมือนดูถูกเอาไว้เมื่อหลายนาทีก่อน “คุณครูครับ!!! ผม.....”
...ลองเดาเล่นๆดู ว่าพิรุธจะพูดอะไรต่อ...
คนบ้า ท้าครองโลก
นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ.....อะไรก็ไม่รู้
อยากให้คนอ่านลองมาทายกันดู พอดีลุงยังไม่ได้คิดนะ ว่าตอนที่ 1 จะเป็นอย่างไร
แต่อยากให้ทุกคนที่ได้มาอ่าน ลองวิจารณ์ดูหน่อยนะจ้ะ
บทนำ
โตขึ้น ผมจะครองโลก
“เด็กชายพิรุธ ใครตั้งชื่อให้เธอ เอ้ย! โตมาเธออยากเป็นอะไร?” คำถามของคุณครูวาสนา ทำให้เด็กชายพิรุธ ผู้ที่มีใบหน้ายิ้มแบบมี ‘พิรุธ’ ตลอดเวลา ต้องคิดและตอบในทันที เพราะพิรุธคิดว่าหากตอบช้า ตนคงจะถูกเพื่อนล้อ ไม่ก็โดนครูด่าแน่ๆ
“ผมอยากเป็นผู้ครองโลกครับ!!” เด็กหนุ่มประกาศกร้าว เสียงของเด็กหนุ่มซึ่งไม่ได้ดังมาก แต่ด้วยความหมายนั่นเอง ทำให้ทั้งห้องถึงกับต้องเงียบฟัง รวมถึงคุณครูวาสนาด้วย
“นี่ พิรุธ ตอบดีๆสิ อย่ามั่วซั่ว” คุณครูวาสนาพูดเหมือนว่าจะไม่เชื่อในสิ่งที่พิรุธพยายามสื่อออกมา จิตใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าถูกคำพูดที่เปรียบเสมือนดาบทิ่มแทงเข้ามา ช่างโหดร้ายยิ่งนัก
“ผมพูดจริงๆนะครับครู!! ผมอยากจะครองโลก ผมอยากมีลูกน้องคอยรับใช้ครับ ลูกน้องผมก็... คนทั้งโลกเลยไง” สีหน้าและแววตาอันมุ่งมั่นของเด็กหนุ่มนั้นส่องประกายออกมาให้เห็นอย่างเด่นชัด แต่ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านั้นจะไม่ได้สะดุดตาคุณครูวาสนาเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงเชื่อสนิทใจว่าพิรุธนั้น ‘เพ้อเจ้อ’
“พิรุธ ท่าทางเธอไม่สบายรึเปล่า? ทำไมไม่ตอบดีๆแบบคนอื่นเขาล่ะ?” คุณครูวาสนาจ้องพิรุธแบบไม่ละสายตา ไม่เพียงแค่ครูครูวาสนาเท่านั้น เพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคนต่างก็จ้องมาที่เขาด้วยเช่นกัน วินาทีนี้พิรุธทำอะไรไม่ถูก ความกัดดันเพิ่มมากขึ้น เขากำหมัดแน่นก็เพื่อลดความเครียดจากความกดดัน แต่แค่นี้มันยังไม่พอ ความเครียดที่เกิดขึ้นมากมายในตัวเขา มันจำเป็นต้องถูกระเบิดออกมา
“ครูอ่ะ!!” นั่นเป็นคำพูดคำเดียวสั้นๆที่ทำให้พิรุธได้ระเบิดความเครียดออกมา แล้วพิรุธก็รีบวิ่งหนีครู วิ่งหนีความกดดันนั้น วิ่งหนีสายตาที่เขาคิดว่ามันคอยทำร้ายเขา เขาได้วิ่งหนีมันออกมา
“พิรุธ!! พิรุธ!!” คุณครูวาสนาตะโกนไล่หลังพิรุธพร้อมวิ่งตาม แต่ดูเหมือนว่าเด็กตัวเล็กๆแบบพิรุธจะซอยเท้าได้ไวกว่า จึงได้ทิ้งห่างคุณครูวาสนาไปไกลเกินกว่าจะมองเห็นได้ คุณครูวาสนาที่ไม่เห็นซึ่งความหวังที่จะวิ่งตามพิรุธไปได้ทันจึงได้เดินหลบเข้ามาในห้องพร้อมคิดในใจว่า ‘พิรุธคงไม่ไปไหนไกลหรอก’ จากนั้นจึงเริ่มทำการอธิบายให้นักเรียนของตนที่นั่งเรียงรายจะอยู่ในห้องได้ทราบถึงสถานการณ์ในตอนนี้ และเริ่มทำการสอนต่อ
พิรุธวิ่งออกมาจากห้องเรียนสักพักก็หยุดวิ่งเพราะหมดแรง รู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดอยู่ตรงห้องน้ำนักเรียนชาย “แฮ่ก....แฮ่ก....” เขาเหนื่อยหอบ และในที่สุดเมื่อเหนื่อยล้ามาบรรจบกับจุดหมาย เขาจึงได้นั่งลงตรงหน้าห้องน้ำ หลังชุ่มเหงื่อของเขาพิงกับผนังห้องน้ำซึ่งปิดทับด้วยกระเบื้อง จึงทำให้เขารู้สึกเย็นขึ้นมาได้สักนิด เขาพยายามหลับตาและคิดว่า สิ่งที่เขาได้พูดออกไปต่อหน้าคุณครูวาสนาและเพื่อนๆของเขานั้น มันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ สีหน้าเศร้าๆของเขาในตอนนี้ เมื่อได้เห็น คงไปสะดุดตาใครหลายคนแน่
“เฮ้ย! ไอ้น้อง มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ?” เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพิรุธพร้อมคำพูดที่ทำให้พิรุธต้องลืมตาขึ้นมามองเขา เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ ซึ่งดูแล้วก็ไม่แน่จะเป็นเด็กประถมเหมือนกับพิรุธไปได้เลย
“คุณครูว่าผมมั่วซั่วอ่ะพี่ ครูถามผมว่าอยากเป็นอะไร ผมก็ตอบไปแล้วว่าอยากเป็นผู้ครองโลก ผมตอบผิดเหรอพี่?”
“เอ็งมันยังไม่เข้าใจเว้ย ผู้ใหญ่สมัยนี่นะ ชอบคิดว่าความคิดของเด็กเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เรามันก็แค่เด็กนี่ ผู้ใหญ่เขา....อืม....เอ้อ! อาบน้ำร้อนมาก่อน แหม กว่าจะคิดคำนี้ออก” ชายหนุ่มรุ่นพี่คนนี้พูดเหมือนว่าตัวเขาเองนั้นเข้าใจความคิดของพิรุธได้เป็นอย่างดี
“นี่! จะครองโลกเหรอ!? เอ็งนี่มันถูกใจข้าดีเหมือนกันนะ ไว้วันหลังชวนข้าไปครองโลกบ้างล่ะ แต่ตอนนี้ขอตัวไปฉี่ก่อน ไปล่ะ!” แล้วชายหนุ่มผู้เป็นรุ่นพี่คนนั้นก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร็ว ราวกับว่าเขาต้องการจะปลดปล่อยความทุกข์ของตนเองลงโถส้วมอย่างเต็มที่
นั่นก็เท่ากับว่าตอนนี้พิรุธนั่งอยู่ที่หน้าห้องน้ำแต่เพียงผู้เดียว เขาเริ่มคิดหลังจากได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ปริศนาคนนั้น ‘เรามันยังเด็ก ความคิดของเราตอนนี้ก็.....อะไรนะ เป็นไปไม่ได้!? ตอนนี้ไม่ได้ แต่ถ้าเราโตขึ้นล่ะ?’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงเริ่มลุกขึ้น ร่างที่ชุ่มด้วยเหงื่อของเขาในที่สุดก็เริ่มออกวิ่งอีกครั้ง ความหวังของเขาคือสถานที่ที่เขาวิ่งหนีมา
แต่น่าแปลกที่พิรุธไม่มีท่าทีแสดงอาการร้องไห้เลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เขาได้ยินคำพูดที่เหมือนดูถูกเขาจากปากคุณครูวาสนาขนาดนั้น
สองเท้าน้อยๆค่อยๆซอยมาถึงหน้าห้องเรียน เขายังคงกำหมัดแน่น และยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปไหน ทำให้ใครหลายคนที่อยู่ในห้องต้องพากันหันหน้ามามอง เมื่อได้จังหวะคุณครูวาสนาหันมา เขาก็เริ่มตะโกนเรียกชื่อคนที่เหมือนดูถูกเอาไว้เมื่อหลายนาทีก่อน “คุณครูครับ!!! ผม.....”
...ลองเดาเล่นๆดู ว่าพิรุธจะพูดอะไรต่อ...