Grand Theft Auto : Story of the vice [RELOADED]

[๛KID1412๛^__^]

Update 27/12/2012 อัพเดทประวัติ คาร์ล และตอนที่ 19 ครับ

สวัสดีครับ! ผมอยากลองแต่งนิยายให้เพื่อนๆดูกันบ้าง เลยขอเนื้อที่นี้ลองแต่งเล่นๆดูหน่อยนะครับ
เนื้อเรื่อง อาจไม่ใช่แนวรัก อีโรติก อะไร เพราะผมไม่ใช่แนวนั้นอยู่แล้ว = = ถ้าใครไม่ชอบใจก็ขอโทษด้วยนะครับ

นิยายของผมอาจไม่มีอะไรมาก เนื้อเรื่องก็ดัดแปลงจากเรื่องเดิม คงเพราะผมจินตนาการไม่ค่อยจะมี ้องขอโทษด้วยนะครับ

ประวัติของเรื่องเนี้ย!
มันเกิดขึ้นในวันศุกร์ที่ 29 เมษายน 2011 เมื่อมีเด็กชายคนหนึ่ง กำลังนั่งฟังเพลงของ Gun 'nRoses เขานั่งเกาก้นไป (จะบอกทำไม) แล้วคิดถึงตอนเวลาเรียน ในคาบบันทึกการอ่าน ไอหมอนี่ไม่มีหนังสืออะไร จะไปขอยืมเพื่อนหนังสือดีๆก็ถูกแย่งไปหมด เนื่องจากไอนี่เล่น GTA บ่อยมาก ไหนๆซะ
เลยแต่งเรื่องซะเลย สำนักพิมพ์ อะไร มั่วๆไป ปรากฎว่าเพื่อนๆก็อ่านเอาอ่านเอา ไม่รู้ว่ามันหนุกตรงไหน(อ้าว)
แล้วคิดว่า จะลองแต่งเล่นๆดูดีไหมน้อ เลยนเกิดมาเป็นเรื่องนี้ครับ http://www.jokergameth.com/icon/biggrin.gif






แนะนำตัวละครหลัก

Tommy Vercetti (ทอมมี่ เวอร์เซตตี้) เกิดปี 1967

ทอมมี่ เวอร์เซตตี้ เขาคนนี้เคยเป็นลูกของเศรษฐีใหญ่ใน Los Uranus แต่เนื่องจากพ่อแม่ของเขาร่ำรวยมาก
จึงถูกลอบสังหารจากมาเฟียกลุ่มหนึ่ง เหตุผลหลักคือเงิน แต่ตำรวจทำอะไรไม่ได้ เพราะพวกมาเฟียมีกำลังเยอะมาก จึงทำให้ Tommy ถูกทิ้ง เขาอยู่ในสถานเด็กกำพร้าได้เพียง 5 เดือนก็ต้องไปอยู่ที่อื่นเนื่องจากมีแต่คนแกล้ง Tommy ด้วยเหตุผลว่า เขาไม่มีพ่อและแม่

Tommy ไม่ได้เรียนหนังสือ จนกระทั่งเขาพบกับป้าของเขาโดยบังเอิญ(ป้ามาเที่ยวที่ Los Uranus พอดี - -) ป้าสงสาร Tommy จึงพาไปที่เมือง Vice City และได้เจอเพื่อนอีกคนนึงชื่อ Axel ซึ่งเป็นเพื่อนที่ดีของ Tommy

ต่อมาเมื่อเขาก็ถูกอยู่กับป้าจนอายุ 25 ปี เขาขอลาจากป้าและบอกว่า ตนจะไปหางานทำที่อื่น ป้าจึงตอบตกลง Tommy จึงไปเช่า อพาร์ทเม้นท์เก่าๆที่ Scary Town


Axel Alberto (อเซล อัลเบอร์โต) เกิดปี 1965

Axel เป็นลูกของช่างก่อสร้างคนหนึ่ง เขามีความใฝ่ฝันว่าโตขึ้นอยากจะเป็นทนายความ ซึ่งเขาได้มาพบกั
Tommy โดยบังเอิญ และเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด


Rochelle Vercetti (โรเชล เวอร์เซตตี้)

คุณป้าแสนใจดี(??) ของ Tommy ตอนแรกอาศัยอยู่กับพ่อของ Tommy (คือ แกโสดน่ะ) ต่อมาออกไปอยู่ที่Vice City ด้วยเหตุผลอันใดนั้น เราก็ยังไม่ทราบ :)


Frank Steady (แฟรงค์ สเตดี้)

คู่หูของ ทอมมี่ อายุเท่าๆกับทอมมี่(คือ 25 ปี) พบกับทอมมี่ในงานที่ให้คุ้มครอง คิงส์ เศรษฐีคนหนึ่งที่กำลังทำการค้าขายอาวุธ แล้วทั้งสองคนก็สนิทกันมากจนกลายเป็นคู่หูกัน


Francis (ฟรานซิส)

เจ้าพ่อมาเฟียที่มีอำนาจมากที่สุดใน Vice City เพียงแค่กระดิกนิ้วก้อยเท้า เขาก็สามารถทำให้บ้านทั้งหลังถูกเผาได้ ไอเจ้านี้แหละ ที่ลอบสังหาร พ่อและแม่ของ Tommy Vercetti แถมยังจะรีดไถเงิน Tommy ถึง 10 ล้านเหรียญด้วยนิสัย....จริงๆ

Jacob Victor (เจคอป วิกเตอร์)

เนื่องจากทอมมี่ช่วยเจคอปไว้ให้พ้นโทษจากคดีความ เจคอปจึงได้รู้จักกับทอมมี่ ผู้ซึ่งช่วยเขาไว้ เจคอปเป็นเศรษฐีระดับย่อย ซึ่งมักจะมีงานให้ทอมมี่ทำบ่อยๆ


King (คิงส์)

คิงส์ เป็นเศรษฐีรายใหญ่ของ Vice City รู้ัจักกับทอมมี่เนื่องจากทอมมี่ต้องทำงานเป็นบอดี้การ์ดให้คิงส์ ในตอนที่คิงส์ทำธุรกิจกับแก๊งค์อื่น เขามีอำนาจมาก แต่มักจะอารมณ์เสียง่ายๆกับเรื่องหยุมหยิม เป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แต่มีทรัพย์สินเยอะมาก

Claude (คลู๊ด)

คลู๊ดเป็นเพื่อนเมื่อสมัยเด็กมากๆของทอมมี่ ตอนที่พ่อกับแม่ของทอมมี่ยังไม่ถูกฆ่าเขาได้ไปเที่ยวเมือง Liberty City
และได้พบกับคลู๊ดโดยบังเอิญและต่อมาพวกเขาก็ส่งจดหมายคุยกันและสนิทกันมากขึ้น

คลู๊ดได้ประสบอุบัติเหตุอย่างหนึ่งและทำให้เขาไม่สามารถพูดได้(เป็นใบ้) แต่เขามีความสามารถในการใช้อาวุธทุกชนิดอย่างดีเยี่ยม แต่ใช้ไรเฟิลได้ดีที่สุด

Carl (คาร์ล)

ชายหนุ่มผิวคล้ำจากเมือง San Andreas พบกับทอมมี่ครั้งแรกในภารกิจช่วยกลุ่มนักโทษลูกน้องของสไปค์(ตอนที่ 14) โดยสไปค์เป็นคนส่งตัวเขามา
และอาศัยอยู่ที่บ้านของทอมมี่ชั่วคราวและเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันกับทอมมี่ คลู๊ด และแฟรงค์ ชำนาญเรื่องการขับจักรยาน BMX เป็นพิเศษและเรื่องปืนกลมือ

#########################################################################################



0.Vice City??

"อ่อก!!" Tommy พูดขึ้นพร้อมกับถ่มเลือดในปากเขาออกมาที่พื้น

"ถ้าไม่มีเงินก็ออกไปโว้ย! ขออาศัยเขาหน้าด้านๆอย่างนี้เนี่ย ดีเหรอวะ!!" เสียงของเจ้าของอพาร์ทเม้นพูดขึ้น

"อะไรฟะ ไม่มีเงินก็ขอติดไว้ก่อน เดี๋ยวมีก็จ่ายเองนั่นแหละ ไอหน้าเลือดเอ๊ย!" Tommy พูดพร้อมกับหลบหมัดของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์และวิ่งหนีออกมาได้ทัน

ขณะที่ Tommy เดินเตะขี้ดินเล่นอยู่ เขาได้พบกับคนๆหนึ่ง Tommy เห็นแล้วนึกขึ้นได้ทันที

"เฮ้ย! นั่น อเซลนี่หว่า"

"หา ทอมมี่! นี่นา"

ทั้งสองคนกอดกันกลมด้วยมิตรภาพแสนแน่นแฟ้น พร้อมกับถามถึงถามสภาพความเป็นอยู่กัน

"ตอนนี้ฉันได้เป็นทนายความสมใจแล้วล่ะ นายละ เป็นไงบ้าง หายไปนานเลยนะ"

"ตอนนี้ฉันไม่มีที่อยู่ ไม่มีบ้าน แม้แต่อาหารฉันยังไม่มีเลยหว่ะ"Tommy แอบน้อยใจตัวเองนิดๆ

"อืม"อเซล พยักหน้ารับ

"นายพอมีงานให้ฉันทำบ้างไหม?"

"เอ่อ...คือ ก็พอมีนะ แต่ไม่ใช่งานทั่วไปน่ะ"

"ไม่ใช่งานทั่วไป หมายความว่ายังไง??"

"คือจริงๆไม่มีงานหรอก แต่ฉันอยากให้นายช่วยสักหน่อยน่ะ..."

"ก็คนที่จ้างฉันน่ะสิ เขาขอร้องว่ายังไงก็ได้ ช่วยทำให้เขาชนะคดีความ แต่อีกฝ่ายน่ะ มีหลักฐานเพียบเลย ฉันก็ไม่รู้จะทำไงดี"อเซล พูดต่อ

"เอ่อ...ฉันคิดว่า ฉันพอช่วยได้นะ":)

...To be continue...




ผมเพิ่งแต่งครั้งแรก ผมอาจทำออกมาได้ไม่ดีมาก และผมอาจอัพเดทเรื่องช้าไปหน่อย ผมต้องขอโทษผู้ที่ติดตามอ่านด้วยครับ ถ้าแต่งต่อเสร็จเมือไหร่ ผมจะเอามาใส่ทันทีครับ

ปล.นิยายนี้เป็นนิยายที่ผมเคยแต่งไว้เมื่อเว็บก่อน แต่ดันเสียเลยต้องค่อยๆก็อปมาแปะๆๆๆ(แคช) เลยอาจยังไม่ได้อัพเดทตอนล่าสุดนะครับ(จัดรูปแบบนี่ยากเนอะ)

[๛KID1412๛^__^]

1.Money Or Friend

เช้าวันต่อมา อากาศแจ่มใส พระอาทิตย์ที่ยังไม่แปรงฟันก็โผล่ขึ้นมา

"ว่าไง อเซล ของที่ฉันบอกให้นายเอามาน่ะ พร้อมรึยัง"ทอมมี่ พูดกับ อเซล ผ่านโทรศัพท์

"อุปกรณ์ต่างๆ มอเตอร์ไซค์ เชือก ผ้าสีดำ เครื่องเล่นเทป กับปืน!! ที่นายต้องการน่ะ มาแล้ว"อเซล พูดปกติแบบสบายๆ

"อืม เดี๋ยวฉันไปหานายที่หน้าโรงแรมละกันนะ" ทอมมี่ ตอบ

1 ชั่วโมงผ่านไป

แกร๊กๆ เสียงชักปืนดังขึ้น

"ว่าแต่..."

"ปืนอัดลมนี่มันช่วยอะไรได้มั่งฟะ ไอบัก ทอมมี่!!" อเซล พูดพร้อมน้ำเสียงที่ออกจะตวาด

ทอมมี่ ไม่ตอบ แต่ถามกลับไปว่า "เออ ใช่ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยนี่นา ว่าใครน่ะ ที่ให้ฉันไำปจัดการ"

"อ๋อ เขาเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์น่ะ ที่ Scary Town เห็นว่าเขาขายยาเสพติดน่ะ แถมเป็นมาเฟียใหญ่อีกตะหาก"

. . . . . . บรรยากาศหน้าโรงแรมของ อเซล เงียบสงัด คงเป็นเพราะเจ้า อเซล โม้ดังไปหน่อย ทุกคนรอบตัวเขาถึงค่อยๆเดินจากไปอย่างเงียบๆ

รวมถึง ทอมมี่ ด้วย เขายังจำภาพนั้นได้ติดตา ว่าเจ้าของอพาร์ทเม้นท์นั้นพกลูกซองเขาออกมาด้วยวันที่ไล่ ทอมมี่ ออกมา ซึ่ง ทอมมี่ รู้ตัวว่า ถ้าไม่วิ่งออกมา ป่านนี้ตนคงไม่ได้ยืนอยู่แล้วแน่ๆ

"เอ่อ...คือ...ฉันว่า นายไปกับฉันด้วยดีกว่านะ ถ้าเห็นท่าไม่ดี เรียกรถพยาบาลไว้เลย"ทอมมี่ พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหัวหดมากๆ

เมื่อถึงเวลาลงมือ ทอมมี่ ซิ่งมอเตอร์ไซค์ของเขาไปที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ทันที แล้วเขาสั่งให้ อเซล รอดูสถานการณ์ข้างนอกพร้อมกับเตรียมทำตามแผน

ทอมมี่ ค่อยๆหาทางขึ้นที่ดาดฟ้าของอพาร์ทเมนท์ เขาค่อยๆปีนบันไดที่มีคนพาดเอาไว้โดยบังเอิญ
จนเมื่อเขาขึ้นไปได้ เขาส่งสัญญาณให้ อเซล ทำตามแผน

วูบบบ! เสียงไฟดับทั้งอพาร์ทเม้นท์ มาพร้อมกับความมืดเนื่องจากไม่มีแสง

ทอมมี่ เข้าทางบันไดหนีไฟ แล้วในที่สุด เขาก็เห็นแสงจากสิ่งๆหนึ่งตามที่เขาคิดไว้ มันคือหัวโล่งๆของเจ้าของอพาร์ทเม้นท์นั่นเอง

ผัวะ! ตุ้บ! ทอมมี่ หวดปืนไปที่หลังของเจ้าหน้าเลือดนั่น แล้วพาขึ้นมาที่ดาดฟ้า พร้อมส่งสัญญาณให้ อเซล เปิดสวิทช์ไฟเหมือนเดิม เพื่อไม่ให้คนสงสัย

"อ่อก! อะไร....กัน..วะ" เจ้าหน้าเลือดนั่นยังคงไม่เข้าใจว่าตนโดนอะไร

"ไง! ไอหัวล้าน ฉันมีเรื่องจะตกลงกับแก"ทอมมี่ พูด

"แกเป็นใครวะ! แล้วจับฉันมาทำไม แล้วแกต้องการอะไร ปล่อยฉันไปนะโว้ย!"เขาขยับตัวพร้อมกับพยายามแก้มัดและผ้าที่ปิดตาของเขาออก

"ฉันน่าจะเอาผ้ามาปิดปากมันด้วยฟ่ะ"ทอมมี่ คิด

"เรื่องที่นายต้องขึ้นศาลน่ะ ถ้านายยอมทำตาม ฉันจะไว้ชีวิตซะ"

"ไองั่งเอ๊ย อย่างแกคิดว่าฉันจะทำตามเหรอวะ"

แกร่ก!

"ครับๆ ครับ...ครับ ทำตามทุกอย่างครับ อะไรว่ามาเลยครับ"เจ้าหน้าเลือดยอมเนื่องจากถูกปืนอัดลมจ่อหัว

"ฉันอยากให้แกยอมแพ้คดีความนั่นซะ สัญญากับฉันสิว่าจะทำตาม!"

"มะ...ไ่ม่มีทาง ถ้าฉันแพ้ ฉันก็ติดคุกน่ะสิวะ ไอบ้าเอ๊ย"

ปัง!"เสียงปืนระเบิดขึ้นมา(จากเครื่องเล่นเทปของ อเซล ตามแผน)

"ครับๆ ยอมแล้ว อย่าฆ่าฉันเลย กลัวแล้ว กลัวแล้ว!!"

แกร่ก! ทอมมี่ เอาปืนจ่อพร้อมพูดว่า

"พูดออกมา ว่าแกมีทั้งยาเสพติดซุกไว้ในอพาร์ทเม้นท์ และกำลังส่งยานั่นออกไปขายในเมือง และแกพร้อมจะฆ่าพวกตำรวจที่โง่เง่าเหล่านั้น!"

เป็นไปตามแผน ทั้งความกลัวที่ถูกต่อปืน ทั้งไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างเพราะโดนปิดตา ทำให้ไอหน้าเลือดสารภาพซะหมดเปลือก

ทอมมี่ ใช้เครื่องอัดเสียงที่ อเซล โยนไปให้อัดข้อความทั้งหมดที่มันสารภาพ เมื่อเขาได้หลักฐานแล้ว เขาจึงปล่อยให้เจาหน้าเลือดนั่งอยู่ตรงนั้นต่อไป


3 วันผ่านไป

"ทอมมี่ แผนนายนี่มันเยี่ยมจริงๆ พอฉันเอาเทปนั่นเปิดที่ศาลนะ ทุกคนพร้อมกันประชาตีนไอดล้นนั่นเลยว่ะ"

ทั้งสองคนหัวเราะพร้อมกันพร้อมคิดถึงหน้าของไอโล้นโดนรุมกระทืบ

"เอ่อ...แล้วคนที่ตามนายมานั่น ใครน่ะ" ทอมมี่ ชี้ไปที่ผู้ชายอ้วนๆที่เดาว่าเป็นเศรษฐี

"อ๋อ นั่นแหละ เขาเป็นคนที่ถูกฟ้องว่ามียาเสพติดในคดีนั่นไง"

"เขาเห็นว่านายฉลาดดี เลยอยากให้นายช่วยงานเขาหน่อยน่ะ" อเซล บอก

"ไง! ทอมมี่ ถ้านายอยากได้เงินเยอะๆ ก็ติดต่อฉันมานะ อ้อ นี่ค่าตอบแทนที่นายช่วยฉันไว้"ชายแปลกหน้าพูด

ทอมมี่ รับเงินจากชายแปลกหน้า พร้อมกับนามบัตร แต่เขาคงจะช็อคอยู่นาน เพราะค่าตอบแทนของเขาคือเงินจำนวน 100 ดอลล่า(4000 บาท)

.....ติดตามตอนต่อไปครับผม.....






2.New Revange
หลังจากเหตุการณ์ที่ได้ทำหน้าที่อันใหญ่หลวง(ซึ่งได้เงินมาแค่ 4000) แถมยังกำราบเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ได้อีกด้วย ทำให้ ทอมมี่ อยู่อย่างสุขสบาย เนื่องจากอพาร์ทเม้นท์นี้ถูกปล่อยให้ร้างไว้
ที่ถูกยึดไปก็มีแต่บ้านของ เจ้าของอพาร์ทเม้นท์เท่านั้น ทอมมี่ เลยเนียนไปพักซะอย่างนั้นเลย

เช้าวันหนึ่ง ทอมมี่ ตื่นมาเหมือนทุกวัน ขณะที่เขากำลังบิดขี้เกียจอยู่ .....

Here I am!~ Rock you like a Hurricane

เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือถูกๆของเขาก็ดังขึ้น

"สวัสดี ทอมมี่"เสียงหนักๆพูดออกมาจากโทรศัพท์

"เอ่อ...สวัสดี นายเป็นใครน่ะ" ทอมมี่ ลังเลที่จะตอบ เพราะอีกฝ่ายรู้ชื่อของเขาก่อน

"ฟรานซิส นั่นแหละชื่อของฉัน"

"แล้วนายรู้จักฉันได้ยังไง. . .ฉันเคยเจอมาก่อนรึเปล่า"

"หึหึ...จะจำได้ยังไงเล่า ก็ตอนนั้นก็เป็นเด็กตัวกระเปี๊ยกนี่นา"

ทอมมี่ พอจะจับความได้ว่าเขาเจอกันตอนเป็นเด็ก

"แล้วไง...ที่โทรมานี่น่ะ มีอะไร"

"ก็ ฉันกะจะขอเงินแกไปลงทุนสัก 10 ล้านเหรียญน่ะ"

ทอมมี่ ขำขึ้นมาทันที อะไรฟะ เพิ่งรู้จักกัน จะมาขอเงินหน้าด้านๆ ตั้งล้านเหรียญ ใครมันจะโง่ให้วะ

"ตอนนี้...แกอาจจะไม่ให้ฉัน แต่ถ้าแกรู้จักฉัน แกต้องให้เงินฉันแน่ๆ"ฟรานซิส ตอบเหมือนรู้ใจ ทอมมี่

ทอมมี่ ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ "อะัไรกันแน่ ไอหมอนี่มันมีดีอะไร หรือว่า...."เขาเริ่มฉุกคิดได้

"หรือว่า แกคือ"ทอมมี่ ยังพูดไม่จบ กลับมีเสียงคนอื่นดังมาจากมือถือเขา

"ทอมมี่ หนีไปลูก วิ่งไปที่อื่นก่อนลูก ที่นี่ไม่ปลอดภัยนะลูก ระวัง..."

ทอมมี่ ถึงกับน้ำตาไหล เสียงที่ออกมาจากโทรศัพท์ เปนเสียงของพ่อกับแม่เขาเอง เขาทราบแล้ว...

ว่าไอหมอนี่แหละ ที่ฆ่าพ่อกับแม่เขา เขาจินตนาการภาพที่แม่กับพ่อถูกยิง แต่ยังไม่ตาย แล้วสั่งให้เขาหนีไป

พร้อมกับไอเจ้านี่ที่อัดเสียงความทรมานของพ่อกับแม่เขาอย่างไม่รู้สึกอะไร

"แก แก! ไอคนที่ฆ่าพ่อแม่ฉันใช่มั้ย ไอเ_ียเอ๊ย!"ทอมมี่ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โดยปกติเขายังไม่เคยพูดคำสบถขนาดนี้ ทอมมี่ คิดว่าเขาต้องหาทางแก้แค้นให้ได้ โดยลืมทุกอย่างที่เขาคิดมาทั้งหมด

"อืม แกเข้าใจแล้วสินะ งั้น ก็หาเงินมาให้ฉันสัก 10 ล้านเหรียญแล้วกัน แล้วชีวิตนายจะปลอดภัย "

ทอมมี่ รู้ตัวดี ตอนนี้เขาเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ เขาต้องตายภายในไม่กี่วันแน่นอน ขนาดเขาไม่เจอมันมาหลายปี มันยังรู้จักเบอร์โทรศัพท์เขาได้

"ตกลง"ทอมมี่ ตอบ แต่ในใจเขาคิดจะหาทางหลอกล่อให้มันตายใจก่อน

"ฉันคิดว่านายจะทำตามสัญญา เพราะนายก็คงกลัวตายสินะ...ถ้าพร้อมแล้วก็ติดต่อมา อย่าให้เกิน 1 ปีละกันนะ ไอหนู" แกร่ก! ฟรานซิส วางโทรศัพท์ไปหลังพูดจบ

ทอมมี่ ค่อยๆคิดถึงวิธีที่จะหาเงินมาเพียงส่วนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้คิดจะให้มันเลยแม้แต่น้อย เขาคิดจะใช้เงินจำนวนนั้นจัดการกับฟรานซิส

หลังจากคิดอยู่นานว่าจะหาเงินมาจากไหน เขาก็พบกับนามบัตรของชายแปลกหน้าที่กระเป๋ากางเกงเขา

(ที่ได้มาจากตอนแรก) เขาอ่านดูแล้วพูดว่า

"เจคอป วิกเตอร์" หลังจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ตามเบอร์โทรในนามบัตร

.....ติดตามตอนต่อไปครับ.....






3.New Buddy
เช้าวันต่อมา หลังจากที่ ทอมมี่ ได้โทรหา เจคอป ชายแปลกหน้าที่เขาบอกว่าจะให้เงินแก่ ทอมมี่ เขาบอกให้ทอมมี่ รอเขาที่ท่าเรือ Vice Port

เจคอปบอกเขาว่า ถ้ามาถึง Vice Port แล้ว ให้หาเรือแถวๆนั้น จะมีเรือลำนึงที่ขนาดจะใหญ่สะดุดตาเป็นพิเศษ ให้เขาขึ้นเรือลำนั้นไปได้เลย

ทอมมี่ค่อยๆเดินขึ้นเรือสำราญนั่นไป แต่ระหว่างทางเดินเขาพบกับชายแต่งตัวเหมือนลูกเรือ ถือปืน M16 กับ MP5 กันทั้งนั้น เขาเริ่มจะขยาดแล้ว ว่าเจคอปนั่นจะมีพิษภัยอะไรรึเปล่า

"อ้าว หวัดดี ทอมมี่ฉันนึกว่านายจะไม่มีแล้วซะอีก"

ทอมมี่สะดุ้งตกใจเมื่อเจคอปเรียกเขา ทอมมี่ค่อยๆเดินอย่างนอบน้อมไปหาเจคอป

"เอ่อ...ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ฉันบอกพวกบอดี้การ์ดฉันแล้ว ว่าถ้าเห็นนายไม่ต้องยิงน่ะ"

ทอมมี่เริ่มสบายใจ ที่รู้ว่าเขาเป็นพวกเดียวกับ เจคอปแล้ว เจคอปเล่าถึงงานที่เขาจะให้ทำ โดยงานนั้น ให้เขาไปคุ้มครองเศรษฐีใหญ่อีกคนหนึ่ง ชื่อว่า คิงส์ ฟรานเชสโก เนื่องจาก คิงส์ จะทำการขายอาวุธกันกับแก๊งค์ๆหนึ่ง แล้วแก๊งมาเฟียอีกแก๊งค์ อาจจะหาทางลอบฆ่า คิงส์ ก็ได้ แล้ว เจคอป ก็บอกแผนทั้งหมดที่จะให้ ทอมมี่ทำ

"อืม...ตกลง ผมจะทำตามแผนที่เราวางไว้กันนะ"Tommy พูดแล้วรีบขับมอเตอร์ไซค์ที่ อเซลให้ไว้ไปที่โรงจอดรถที่หนึ่ง

เมื่อ ทอมมี่ไปถึงโรงจอดรถนั่น เจคอปบอกให้เขาเก็บปืน M4 Carbine ไป หลังจากที่เขาเก็บปืนนั่นไปแล้ว มีคนขับรถ Lamborghini Gallardo เข้ามาแล้วลงมาคุยกับ ทอมมี่

"ไง! เอ่อนายชื่อ ทอมมี่ใช่มั้ย"เจ้าของรถเริ่มเปิดบทสนทนา"

"ใช่ แล้วนายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"เอ่อ..เจคอปบอกฉันมาน่ะ...เขาอยากให้งานที่เขามอบหมายให้นายทำสำเร็จ เลยให้ฉันมาช่วยอีกแรง"

"เฮ้ย! เรื่องแค่นี้ฉันทำได้น่า ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับฉันหรอก"ทอมมี่ตอบอย่างไม่พอใจ(เพราะไม่อยากเสียส่วนแบ่ง)

"อะไรเล่า!..ฉันมานี่เพื่อจะช่วยให้งานนี่สำเร็จนะ นายไม่อยากได้รางวัลจากเจคอป กับคิงส์เหรอไง?"

ทอมมี่คิดดูอีกที เขาก็คิดว่า "อืมก็ดีเหมือนกัน เผื่อเราพลาดเราก็ยังไม่ได้ผิดคนเดียวละฟะ (- -)"

"เออก็ได้ แต่หวังว่านายคงไม่ได้เป็นตัวถ่วงฉันล่ะ"

แล้วทอมมี่ก็ขึ้นรถไปกับชายคนแปลกหน้าไป โดยทั้งสองคนมีอาวุธพร้อมหมดแล้ว โดยระหว่างทาง ชายแปลกหน้าก็แนะนำ ว่าเขาชื่อ Frank Steady

"เออ แฟรงค์ แล้วนายเอารถราคาแพงนี่มาจากไหนล่ะ?"ทอมมี่สงสัย

"ก็คนมันมีตังค์นี่หว่า...เกิดมารวยก็อย่างนี้แหละ"แฟรงค์พูดออกแนวจะยุทอมมี่

เมื่อมาถึงที่หมาย เขาได้พบกับคิงส์ และ แฟรงค์กับทอมมี่ วางแผนจะขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้วสังเกตุการณ์อยู่ด้านบน

ขณะที่คิงส์ตกลงเรื่องราคากับ แก๊งค์ที่นัดเอาไว้.....

"เฮ้ ทอมมี่ นายเห็นรถตู้สีดำนั่นมั้ย??"แฟรงค์ถาม

"เห็น ทำไมเหรอรถตู้คันนั้นน่ะ"

"ก็มันค่อยๆเลี้ยวมาทางนี้แล้วน่ะสิ"

ปังๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ

"เฮ้ย นั่นแหละ ทอมมี่ ไอแก๊งค์นั่นแหละ ที่จะมาจัดการกับคิงส์น่ะ ยิงมันเลย!!"

ทอมมี่ไม่รอช้า เขารีบกราด M4 Carbine ไปที่ตัวถังน้ำมันรถ สวนเจ้า Frank ก็ยิงไปโดนแต่กระจกด้านข้างรถเท่านั้น

"ยิงถังน้ำมันสิฟะ ไอแฟรงค์!!"คิงส์รีบสั่งการแฟรงค์

บรึ้ม!

"วู้~~~~~~นายเห็นมั้ยทอมมี่ ไอพวกนนั้นมันกระเด็นลอยไปแล้ว ฮู้~~~"

"อย่ามัวแต่พูดน่า มันมาอีกคันแล้ว รีบๆยิงไปเร็วเซ่"ทอมมี่ตอบ

บรึ้ม! บรึ้ม! ตูม! เสียงระเบิดของรถตู้ทั้งหลายคันยังดังอยู่ต่อเนื่อง

"ฟู่~ฉันคิดว่าหมดซะทีนะ มันคงไม่มาอีกแล้วล่ะ"แฟรงค์บอกทมมี่ขณะที่กำลังใช้กล่องส่องไกล

"อืม กระสุนปืนก็หมดพอดีเหมือนกัน"

บรืนนนน! เสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาจากข้างหลังทอมมี่

โดยคนที่ขับมอเตอร์ไซค์คันนั้นก็คือ คนที่จะซื้อขายปืนกับคิงส์ แต่แทนที่จะเจรจาขายปืนกันต่อ กลับขโมยเงินของคิงส์และหนีไป

"เฮ้ย! แกเอาไปทำไมฟะ นั่นมันเงินฉันนะ"คิงส์รีบพูดใส่มอเตอร์ไซค์คันนั้น

"เฮ้ ทอมมี่ แฟรงค์ ช่วยฉันทีเถอะ ไปเอากระเป๋าเงินนั่นมาที แล้วฉันจะให้รางวัลอย่างงามเลย ช่วยฉันหน่อยนะ!"คิงส์ขอร้องคู่หูทั้งสอง

ทอมมี่กับแฟรงค์ไม่รอช้า พวกเขาลงจากดาดฟ้า และรีบเ้อามอเตอร์ไซค์ของแก๊งนั้นอีกคันขับตามไป (เพราะคนที่ค้าขายกับคิงส์ก็ตายไปหลายศพ จึงเหลือมอเตอร์ไซค์ไว้ให้)

บรื๊นนนนน~ บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~ มอเตอร์ไซค์ทั้งสองคันขับไล่กันอย่างน่าหวาดเสียว ทอมมี่ก็เกือบจะทำให้ตำรวจของ Vice City บินได้คนนึงแล้ว

"ทอมมี่ แล้วนายจะจัดการมันยังไง กระสุนปืนฉันไม่มีเหลือแล้วนะ"แฟรงค์ถามทอมมี่

"ฉันก็ไม่เหลือว่ะ เอางี้ นายเตรียมถีบมันลงจามอไซค์นะ ฉันจะบิดละนะ!!!" ทอมมี่เริ่มเร่งความเร็วอย่างไม่ยอมชะลอเลย

แว๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน แว๊นนนนซ์~ เสียงมอเตอร์ไซค์ของทอมมีุ่ี่พุ่งไปด้วยความเร็วถึง 170 KM/Hr

"เฮ้ยยย นี่แกจะฆ่าฉันรึไงฟะ"แฟรงค์พูดแทบไปเป็นภาษา

"ตอนนี้แหละ เตะไปที่มอเตอร์ไซค์มันเลย!!!!"ทอมมี่รีบบอกแฟรงค์

วื้ด! แฟรงค์เตะพลาดซะแล้ว - -

"ไอบ้าเอ๊ย รองเท้าฉัน ซื้อมาตั้งแพงนะโว้ยยย"แฟรงค์อาลัยอาวรณ์กับรองเท้าที่กระเด็นออกจากปลาตีนเขาไป

"รองเท้ามันกระเด็นไปแล้วก็ช่างมันเถอะน่า เดี๋ยวฉันไปเอามาให้ก็ได้ คราวนี้เล็งแม่นๆนะโว้ย"ทอมมี่สวนกลับ

ผัวะ! โครม! แฟรงค์เตะโดนท่อไอเสียของมอเตอร์ไซค์อีกคันได้แล้ว!

"โอ๊ยยยยยยยยยย! เ_็ เข้ ร้อนว้อยยยย ร้อนนนนนนนน"แฟรงค์ร้องออกมาด้วยความร้อนสุดจะร้อน ของท่อไอเสีย

"อืม ทำได้ไม่เลว!เลยนี่นา แฟรงค์ "ทอมมี่หยุดรถแล้วมองดูศพของลูกแก๊งที่นอนหัวแตกอยู่กลางถนน

"เอ้า แฟรงค์ ลุกขึ้นมาเอาเงินนี่ไปคืนให้คิงส์กันเหอะ"

ไม่มีคำตอบจากแฟรงค์ แต่ที่แน่ๆ พวกเขาได้รับค่าจ้างกันคนละ 10000 ดอลล่า(400000 บาท!!)

แถมทอมมี่ยังได้คู่หูคนใหม่อีกด้วย!





4.Vice CIty Cop!


หลังจากงานที่ทอมมี่ได้คุ้มครอง คิงส์ สำเร็จลง ทอมมี่กับแฟรงค์ ได้ไปหาอะไรกินที่ร้าน ชายสี่หมี่เกี๊ยว อยู่ข้างทาง(มีด้วยเรอะ)

"นี่ ทอมมี่ เดี๋ยวนายจ่ายค่ารองเท้าฉันมาด้วยนะ"แฟรงค์พูดอย่างอารมณ์ดี

"ได้ตั้ง 10000 ดอลล่า นายก็ใช้เงินนายละกัน จะซื้อสัก 100 คู่ก็ได้"

"เออ...ทอมมี่ฉันต้องขอโทษนายเรื่องนึงนะ"แฟรงค์เปลี่ยนเรื่อง

"คือจริงๆแล้ว...ฉันไม่ได้รวยขนาดมีเงินซื้อรถราคาแพงๆนั่นหรอก ขนาดรองเท้าฉันยังเสียดายเลย
คือ รถคนนั้นฉันเช่ามาน่ะ อย่าโกรธฉันนะทอมมี่"

ทอมมี่ถึงกับก๊ากแตก! นี่นอกจากเขาจะได้เพื่อนแล้ว เพื่อนยังมีสถานะเดียวกับเขาอีกงั้นเหรอ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปที่รถของแฟรงค์ โดยทอมมี่ซื้อไวน์อย่างแพงมาขวดหนึ่ง กะว่าจะค่อยๆจิบอย่างเอร็ดอร่อยที่อพาร์ทเม้นของเขา

และขณะทอมมี่กำลังขึ้นรถ ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

Here I am ~ Rock you like a hurricane ~ เพลงของ Scorpions จากโทรศัพท์ทอมมี่ดังขึ้น

ทอมมี่รับโทรศัพท์ แล้วคุยกับอีกฝ่าย โดยทราบว่า นั่นคือ เจคอป ชายผู้ที่เคยให้เขาทำงานคุ้มครองคิงส์นั่นเอง

"นี่ทอมมี่! ทอมมี่! คือ ฉันมีเรื่องด่วน รีบมาที่ท่าเรือ Vice Port เดี๋ยวนี้เลยนะ เร็ว!"

แฟรงค์สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เลยบอกให้ทอมมี่เปิดเสียงแบบลำโพงที่โทรศัพท์

"อะไรกัน! นี่มันเที่ยงคืนครึ่งแล้วนะ ไว้พรุึ่งนี้ละกัน เรื่องที่จะให้ช่วยน่ะ"

"ทอมมี่! ถ้านายช่วยฉัน ฉันจะจ่ายค่าตอบแทนให้นายอย่างหรูเลย ขอร้องล่ะ แค่แป๊บเดียวก็ยังดี"

เมื่อทั้งสองคนได้ยินเสียงว่า "จะจ่ายค่าตอบแทนอย่างหรู" ทอมมี่กับแฟรงค์จึงพูดพร้อมกันว่า

"โอเค ตกลง จะรีบไปเดี๋ยวนี้!!"(หน้าเงินจริงๆ)

บรื๊นนนนนนนน เฟียวววววววววว! แฟรงค์ซิ่ง Lamborghini ของเขาราวกับกระสุนปืน

เพียงแค่ 5 นาที รถของแฟรงค์ก็ขับมาถึง Vice Port ทอมมี่กับแฟรงค์รีบขึ้นไปบนเรือสำราญที่เจคอปอาศัยอยู่

แล้วเจคอปก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ทอมมี่ฟัง....

"นี่ ทอมมี่ เราไม่มีเวลาวางแผนกันนะ คือมีเพื่อนของฉันคนหนึ่งน่ะ เขากำลังจะได้รับเงินมรดกของเขามากมาย แต่ว่าไอพวกตำรวจของ Vice City เนี่ยสิ......"

"ไอพวกตำรวจน่ะ มันวางแผนที่จะฮุบเงินมรดกของเพื่อนฉันแทน เนื่องจากมรดกนี้มีมูลค่ามหาศาลมาก ตำรวจของVice City ส่วนใหญ่ก็ใช่ว่าจะดีซะที่ไหน มันเลยยัดยาเสพติดไว้ที่บ้านของเพื่อนฉันแล้วจับเข้าคุกไปอย่างไม่มีเหตุผล แล้วยังบอกอย่างหน้าตาเฉยว่า เงินนี้ได้มาจากการขายยา ตำรวจจึงขอยึดเงินนั่นไว้้ แล้วตอนนี้ เพื่อนฉันจะเป็นยังไงก็ไม่รู้......."เ้จคอปพูดต่อว่า

"ฉันอยากให้พวกนายไปพาตัวเขาออกมา รีบให้เร็วที่สุดนะ เพราะเพื่อนของฉันอาจจะถูกฆ่าปิดปากเรื่องนี้ไปอีกก็ได้ ถ้านายทำได้ ค่าตอบแทนค่อยว่ากันตามความรวดเร็วละกัน"เจคอปพูดเพื่อให้ทั้งสองคนกระตือรือร้น

หลังจากเจคอปพูดจบ เจคอปก็มอบปืน Uzi เก็บเสียง 2 กระบอก กับ ชุดเกราะ 2 ชุด และขวานอีกหนึ่งด้าม

เมื่อทั้งสองได้รับของแล้ว เพียงเสี้ยววินาที ทั้งสองได้ขึ้นไปอยู่บนรถ หวังจะให้งานเสร็จเร็วๆ แฟรงค์จึงรีบซิ่งรถไปที่เรือนจำ Vice City ทันที

"นี่ทอมมี่ นายคิดว่ามันจะทำให้เรามีความผิดหรืออะไรมั้ย"แฟรงค์ถาม

"มีอยู่แล้วแหละน่า แต่ทุกปัญหาก็มีทางออกอยู่ดี ไม่ต้องกลัวไปหรอก"

เอี๊ยดดดดดดดดด!! ทั้งสองคนมาถึงเรือนจำ Vice City แล้ว

"เอาล่ะ แฟรงค์ ใส่หมวกกันน็อคนี่ซะ"ทอมมี่เอาหมวกกันน็อค ที่ขโมยมาจากรถมอเตอร์ไซค์สวมให้แฟรงค์

"ห้ามถอดหมวกออกนะ อย่าให้ตำรวจจำหน้าเราได้ อย่าให้เห็นหน้าเลยด้วย"ทอมมี่เสริม

ทั้งสองคนค่อยๆย่องแล้วจัดการเจ้าหน้าที่หน้าประตูของเรือนจำไปสองคน

"เ้อาล่ะ! ค่อยๆลงบันไดไปนะ ปกตอแล้วคุกจะอยู่ข้างใต้ของตึก"ทอมมี่สั่งแฟรงค์

แต่ช่างบังเอิญเหลือเกิน ตำรวจนายหนึ่งกำลังเดินออกไปตรวจความเรียบร้อย และพบว่าเจ้าหน้าที่ที่เผ้าหนเ้าประตูอยู่ถูกฆ่าตาย เขาจึงรีบวิ่งไปกดสัญญาณเตือนภัยให้ทุกคนในเรือนจำทราบ

หวอ! หวอ! หวอ! หวอ! หวอ! สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

"เฮ้ย ทอมมี่ มันรู้ตัวแล้ว ทำไงดีฟะ ทำไงดี!"แฟรงค์พูดอย่างตื่นกลัว

ทอมมี่ไม่ตอบ แต่เขารีบวิ่งไปที่คุกแล้วจัดการตำรวจทั้งหมด

เฟี่ยวๆๆๆ ฟุ่บๆๆๆ เสียงปืนดังออกมาจากที่เก็บเสียงของ Uzi

ปัง! ปัง! พิ้งค์! ตำรวจนายหนึ่งระเบิดกระสุนลูกโม่ออกมา

"โอ๊ย! บ้าเอ๊ย มันยิงโดนฉัน อ่อกกกก!"แฟรงค์พูดโดยไม่มีแรงจะพูดอีกแล้ว

"อย่าเว่อร์แฟรงค์ นายก็ใส่ชุดเกราะมาแล้ว แถมมื่อกี๊เสียงลูกกระสุนมันก็โดนชุดเกราะด้วย"ทอมมี่พูดโดยไม่มองหน้าแฟรงค์

"อ๊ะ เออ ใช่ว่ะ เออ...ฉันยังไม่ตาย วะฮ่าฮ่า ฉันยังไม่ตายโว้ย ไอตำรวจงี่เง่า"แฟรงค์ตอบ

เฟี้ยวๆๆๆๆๆๆ เฟี้ยวๆๆ ฟุ่้บ แฟรงค์รีบยิงไปที่ตำรวจก่อนที่มันจะยิงกลับมา

"เอาล่ะ แฟรงค์ ฉันเจอคนที่หน้าเหมือนในรูปที่ เจคอปให้มาแล้ว แฟรงค์ นายดูต้นทางไว้นะ ฉันจะใช้ขวานนี่ทำลายกุญแจออก

พิงค์! พิงค์! พิงค์! แก๊ง!ตุ้บ ทอมมี่ผ่ากุญแจออกจนเป็นสองซีก

แอ๊ด! เสียงประตูของเรือนจำเปิดขึ้น ทอมมี่รีบพาเพื่อนของเจคอปออกมาแล้วแบกไปขึ้นรถของแฟรงค์ โดยทอมมี่จะเป็นคนขับรถเอง

"ไอเจ้าแฟรงค์ มาเร็วๆ มีชุดเกราะแล้วเก๋ายิงเขาตายหมดเลยนะเว้ย"

บรื๊นนนนนนนนนนนนนน![ฟ้าววววววววววววววว! ทอมมี่รีบซิ่งกลับทันทีแต่ไม่ทันเสียแล้ว สิ่งที่เขาไม่อยากให้เกิดมากที่สุดมันเกิดขึ้นมาแล้ว!

หวอ! บรื๋อออออออ! หวอ! หวอ! เฟี้ยววว! เสียงรถอีกคันพุ่งมาข้างหลังทอมมี่

"เฮ้ย! ทอมมี่ นั่นมันรถตำรวจนี่นา นายขับไปนะ ฉันจะยิงคุ้มกันให้เอง"

ทอมมี่ตอบแฟรง์ด้วยการเหยียบคันเร่งจนมิด แฟรงค์ก็ยิงไปที่ตัวเครื่องอย่างเดียว

"ปัดโธ่ แฟรงค์ นายนี่ ฉลาดรึเปล่าฟะ สถานการณ์แบบนี้ก็ยิงไปที่ล้อมันเซ่!"

ช้าไปแล้ว กระสุนที่แฟรงค์เหนี่ยวนัดสุดท้ายมันหมดไปตอนทอมมี่พูดจบพอดี

"ไอบ้าเอ๊ย! ทอมมี่ เอาปืนนายมาให้ฉันหน่อย"

ปัง ๆๆๆๆๆ ปังๆๆ ปังๆๆๆ เฟี้ยวๆๆ ตำรวจในรถตำรวจรีบยิงปืนออกมาหวังจะสกัดรถให้ได้

"ไม่มี! กระสุนฉันก็หมดแล้วเหมือนกันว้อยยยยยยย!"ทอมมี่พูดทั้งๆที่แทบจะสติแตก

"ปัดโธ่ว้อยยย!!! เราจะตายกันก็งานนี้แหละทอมมี่ พ่อจ๋าาาาา แม่จ๋าาาาา"แฟรงค์สติแตกไปก่อนเสียแล้ว - -

"เอางี้แฟรงค์ ถ้าขว้างอะไรได้ก็ขว้างไปก่อน อย่างน้อยสกัดมันสักวินาทีก็ยังดี"ทอมมี่พูดอย่างรวดเร็ว

แฟรงค์โยนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาหยิบได้ จนเกือบจะโยนเพื่อนของเจคอปไปแล้วด้วย แต่เนื่องจากเขายกไม่ไหว เลยวางลง

เผละ! แผละ! เผละ! แฟรงค์ตัดสินใจขว้างส้มไปที่กระจกรถตำรวจ ทำให้ตำรวจมองไม่เห็นทางและขับชนข้างทางในที่สุด

"ว้าาาาาาา ฮ่าาา ฮ่าา! ทอมมี่ เห็นมั้ย ไอพวกนั้นขับชนข้างทางเหมือนเด็กขับเลยว่ะ วู้~~~"รู้สึกว่างแฟรงค์จะเรียกสติมาได้แล้ว

"อย่าดีใจไปแฟรงค์ มันยังมาอีกเยอะนะโว้ยยยยยยยย!!!!!" ทอมมี่ชี้ไปที่รถตำรวจที่มากกันอีกบานตะะไท

เผละ! แผละ! โพละ! แฟรงค์ทำตามแผนเดิมและสกัดรถตำรวจไปได้สองคัน ตอนนี้เหลือรถตำรวจเพียง 1 คันที่ไล่าทอมมี่อยู่

"ฮะ ฮะ เฮ้ยย! ส้มหมดแล้วทอมมี่ ทำไงดีฟะ"

"ขว้างอะไรได้ก็รีบขว้างไปเถอะน่า ขว้างไปเซ่!"

ปังงงงงงๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ปังๆๆเฟี้ยวๆๆๆ ตำรวจยิงมาที่กระจกรถทอมมี่ เฉียดหลังใบหูของแฟรงค์ไปนิดเดียว

"เออ ขว้างก็ได้ ฉันจะขว้างใ้ห้หมด ขว้างมันออกปายยย วู้~~~"

แต่ของที่แฟรงค์ขว้างไปกับไร้สาระสิ้นดี กล่องกระดาษทิชชู่ ถุงก๋วยเตี๋ยวที่ซื้อกลับบ้าน ถุงพลาสติค จนกระทั่ง...

เพล้ง! ปุ้ง! แฟรงค์ขว้างขวดไวน์ของทอมมี่ไปทำให้ยางรถตำรวจแตกแล้วขับไปชนรถคันอื่น

"เย้!! ทอมมี่!! ฉันจัดการตำรวจทั้งหมดได้แล้ว วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาาาาา"แฟรงค์ตะโกนลั่น

"หา!!หมดแล้วเหรอ นายนี่มันขั้นเทพจริงๆแฟรงค์ แล้วเมื่อกี๊นายขว้างอะไรไปเหรอ?"

"อ๋อ! ขวดไวน์ของนายน่ะ......."แฟรงค์ตอบไปโดยไม่ได้คิดว่าทอมมี่จะรู้สึกยังไง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . บรรยากาศในรถเงียบไป 3 วินาที

"ไอบ้าแฟรงค์!!! แกขว้างไปทำม๊ายยยยยยย ขวดนั่นน่ะ ตั้ง 500 เหรียญเลยนะว้อยยยย เดี๋ยวได้ค่าจ้างแล้วแกไปซื้อใหม่มาให้ฉันเลย ขวดนึงนะว้อยยยย"

"โห!แพงกว่าค่ารองเท้าฉันอีก เอ่อ ก็ได้ แหมแค่นี้ทำโกรธ"

ทอมมี่น้ำตาซึมไป ขับรถไปจนถึง Vice Port แล้วรีบไปหาเจคอปพร้อมกับพาเพื่อนของเขาไปด้วย ซึุ่งทำให้เจคอปตกใจไม่น้อย ว่าทำไมถึงมีชายสวมหมวกกันน็อค 2 คน มาหาเขา เมื่อถอดหมวดกันน็อคเขาจึงะบว่านั่นคือ ทอมมี่ กับ แฟรงค์นั่นเอง

ทอมมี่กับแฟรงค์ ได้ค่าจ้างกันคนละ 6000 เหรียญฯ และชายที่ทอมมี่เอาออกมาจากคุก ก็สัญญาว่าจะโอนเงินเข้าบัญชีให้อีกคนละ 8000 เหรียญฯ

"แต่ฉันได้แค่ 13500 เหรียญฟร่ะ!"แฟรงค์บ่นพร้อมกับจ่ายค่าไวน์ให้ทอมมี่



5.Shoot! That! Tankkkkkk!!!!


"ฮะ ฮะ ฮ้าวววววววววววววววววววววววววววววว"ทอมมี่ตื่นมาและพบว่าเขานอนอยู่ในรถ

"ฮะ วะ เฮ้ยยยยย! นี่ที่ไหนวะ ไอแฟรงค์ ตื่น ตื่น ตื่น!"ทอมมี่พูดพร้อมกับตบหน้าแฟรงค์ดัง แปีะ แป๊ะ

"หือ? อารายน๊าา?"แฟรงค์ตอบพร้อมน้ำลายยืดใส่ทอมมี่

"นี่แฟรงค์ ทำไมนายไม่ขับรถให้ถึงบ้านก่อนฟะ มาหลับกลางทางงี้ได้ไง"

"ก็คนมันง่วงนี่หว่า...เดี๋ยวขับไปก็เจอตำรวจอีก เลยหาที่ซ่อนมาเนี่ย"

ทอมมี่รีบลงจากรถ รอบๆรถนั้นเป็นตึกที่มีประตูใหญ่ๆ และพอเขาออกไปข้างนอก.....

"Pay 'n Spray" ทอมมี่อ่านป้ายตัวอักษรที่ติดไว้ด้านบน

"นี่แฟรงค์ นี่มันร้านอะไรน่ะ?"

"ร้านพ่นสีรถไง แต่มันปิดอยู่ เลยชะแว้บเข้ามาน่ะ เอาล่ะ รีบไปเหอะ....ฮ้าววววว เดี๋ยวฉันไำปส่งนาย"

ทอมมี่เดินหน้ามุ่ยขึ้นรถไป และคิดดูว่า บางทีแล้ว ถ้าเขาขับรถที่ไม่มีป้ายทะเบียนเข้าไปแล้วพ่นสีรถซะ ก็คงจะรอดจากตำรวจได้เหมือนกัน

"ขอบใจมากแฟรงค์ ไว้เจอกันนะ"ทอมมี่พูดแล้วรีบวิ่งไปนอนต่อในบ้าน


************ 3 ชั่วโมงผ่านไปไวเพียงแค่อ่านบรรทัดนี้ ************

Here I am ~ Rock you like a hurricane ~ เสียงริงโทนโทรศัพท์ของทอมมี่ดังขึ้น

"ฮัลโหล? นี่ทอม นั่นใคร"ทอมมี่ถามอย่างห้วนๆ

"ไง! ทอมมี่ วันนั้นน่้ะขอบใจมากเลยนะ ถ้าไม่ได้นายฉันคงตายไปแล้วแน่ๆ"

"อ๋อ เจคอปเหรอ แล้วมีอะไรล่ะ"

"เจคอปที่ไหนกัน ฉันเอง คิงส์ไง ที่ตอนนั้นนายมาช่วยคุ้มครองฉันน่ะ"

"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ นั่นมันก็หน้าที่ของผมอยู่แล้ว ว่าแต่ท่านโทรมานี่มีอะไรรึเปล่าครับ?"ทอมมี่รีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที!!

"เอ่อ.....นายสนใจจะมาทำงานกันฉันมั้ย ได้เงินด้วยนะ ถ้าว่างก็มาหน่อยละกัน ฉันอยู่ที่ Gore Island นะ"

แกร่ก คิงส์ตัดสายไป ทอมมี่เห็นว่าตนก็ว่างงานอยู่ ทอมมี่จึงไปที่ Gore Island

เขาถามคนแถวๆนั้นว่ารู้จักบ้านของคิงส์ไหม? แต่กลับมีแต่คนวิ่งหนีเขา จนเขาไปที่บ้านหลังหนึ่ง

"เอ่อ..ขอโทษครับ คุณคิงส์อยู่บ้านหลังไหนหรือครับ"ทอมมี่ถามชายคนนั้น

แกร่ก! ทอมมี่โดนชายคนนั้นเอาปืนจ่อหัว

"แกรู้จัคิงสืได้ยังไง บอกมา!"เขาบังคับทอมมี่

"เอ่อ....พี่ครับ ใจเย็นๆครับ คือลดปืนลงก่อนนะครับ คุณ...เอ่อไม่สิ...ท่านคิงส์เขาโทรให้ผมไปพบน่ะครับ แต่ผมไม่ทราบว่าท่านอยู่ไหน"ทอมมี่ตอบอย่างกระวนกระวาย

"อืม......งั้นตามฉันมา"

ชายคนนั้นคือลูกน้องของคิงส์นี่เอง เขาเดินนำไปที่บ้านของคิงส์ และทอมมี่ก็เข้าไปพบคิงส์

"ปัดโธ่ว้อย! ดันมาเสียอะไรตอนนี้วะไอบ้า! นี่จะหาเรื่องฉันเหรอไงวะ!!"คิงส์พูดอย่างโมโห

ปัง ปั้ง ปั้ง! ปืน.357 ระเบิดมาจากมือของคิงส์

"เอ่อ...คิงส์ ใจเย็นๆก่อน ใจเย็นๆ ไอเครื่องเล่น DVD นั่นน่ะ มันยังไม่ได้เสียบปลั๊กไม่ใช่เหรอ?"ทอมมี่พูดทำให้คิงส์หันหลังไปอย่างตกใจ

"เอ่อ...อ๊ะจริงด้วย! ช่างเห๊อะ! รวยอย่างฉันจะซื้อใหม่อีก ล้านเครื่องก็ได้... เออ ใช่ทอมมี่ นายจะมาทำงานกับฉันใช่มั้ย?"

ทอมมี่พยักหน้า คิงส์เล่าถึงงานที่จะให้ทอมมี่ทำพร้อมกับแผนทั้งหมด โดยเขาบอกว่าต้องการรถถัง เพื่อจะเอาไปประดับสวน

"ว้ากกก!! บ้าไปแล้วเรอะ!!!!! รถถังเนี่ยนะ ขืนฉันเอาไปฉันไม่ถูกฆ่าตายรึไงกัน หาาาาาาา!!!!"ทอมมี่พูดอย่างตกใจที่ทราบว่าเขาต้องไปขโมยรถถัง

"อ้าว ? เหรอ? เรื่องแค่นี้ถ้านายทำไม่ได้ก็ฝีมือแค่ลูกกระจ๊อกละว้าาา ไปๆกลับไปเถอะ ถ้าทำไม่ได้น่ะ"คิงส์พูดไปพร้อมกับยั่วทอมมี่

"หน็อย!ดูถูกฉันเหรอไอหัวเหม่ง เออ! พ่อจะโชว์ฝีมือให้ดู"ทอมมี่คิดในใจ

"เออๆ ทำก็ได้ แต่อย่าลืมค่าตอบแทนละกัน"

"ดี! อย่างนี้สิลูกผู้ชาย เอ้านี่ทอมมี่ ฉันให้มอเอตร์ไซค์ ชุดเกราะ กับไรเฟิลซุ่มยิงกระบอกนึง อย่าพลาดล่ะ!"

ทอมมี่รับกุญแจ และอุปกรณ์ทั้งหมดที่คิงส์จัดหาให้

"เอ้อ! พอได้รถถังมาแล้วให้เอาไปไว้ในโรงเก็บรถนี่นะ ฉันทำแผนที่ไว้ให้แ้ล้ว"

ทอมมี่รีบขับมอเตอร์ไซค์ PCJ ไปที่เมือง Sand Haiti เนื่องจากเขาทราบจากคิงส์ว่าทหารกำลังย้ายค่ายไปอยู่ทางใต้ของVice City

เมื่อทอมมี่ไปถึงก็ถูกต้องตามที่เขาคาดไว้ มีทหารชุดพรางหน่วยเล็กๆเดินรอบรถถังคันหนึ่งพอดีที่ Sand Haiti

ทอมมี่รีบวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกๆหนึ่ง เขาถือไรเฟิลขึ้นมาและเล็งเฉพาะทหารคนหลังสุดเท่านั้น เนื่องจากรถถังเสียงดังอยู่แล้ว เขาจึงมั่นใจว่าทหารต้องไม่ได้ยินแน่นอน

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ทอมมี่ค่อยๆยิงไรเฟิลลงไปใส่หัวทหารชุดลายพรางทีละนัดและ.....

"นั่น!! กระสุนยิงมาจากตึกที่ 10 นาฬิกา อยู่ตรงนั้น เห็นมั้ย!"ทหารคนหนึ่งชี้ไปที่ตึกของทอมมี่

"******ยยย!!"ทอมมี่รีบลงมาจากตึกทันที เขารีบวิ่งไปที่ตึกข้างๆ พบว่าเป็นร้านขายปืน

"เอ่อ....ไม่ทราบว่าจะรับปืนอะไรดีครับ เรามีใบอนุญาติด้วยนะครับ"

"ไว้ทีหลัง!!"ทอมมี่รีบยิงเจ้าของร้านแล้วเก็บปืน M4A1 ไป

"ตรงนี้! มันอยู่ที่่นี่!"ทหารนายหนึุ่่งวิ่งมาพบทอมมี่

"อยู่นี่แล้วไงฟะ????"ปังๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ปังงงงงงทอมมี่รีบยิง M4A1 ใส่ทหารจนตาย

แล้วทั้งรถถัง ทั้งทหารอีกหนึ่งกองก็วิ่งกรูเข้ามาทอมมี่จึงเก็บระเบิดในร้านปืนแล้วขว้างใส่กองทหารทั้งหน่วย

ตูมมมมมม!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับทหารหนึ่ีงกองร้อยที่ลอยอย่างสวยงาม

แล้วทหารผู้บังคับรถถังก็รีบลงมา ด้วยความกลัวตายหรืออะไรไม่รู้ ทำให้เขาตัดสินใจวิ่งหนีแทนที่จะใช้รถถังยิงปืนใส่ทอมมี่

"อ้าว....เอาเหอะ ดีแล้ว"ทอมมี่พูดอย่าง งงๆ แล้วรีบขึ้นรถถังไป

ทอมมี่ค่อยๆขับรถถังไปที่โรงจอดรถตามแผนที่ แต่เร่งยังไงมันก็ไม่ขึ้นซะที ความเร็วน่ะ!

แล้วทอมมี่ก็เหลือบไปเห็นรถตำรวจที่วิ่งเข้ามาชนด้านหน้ารถถังของทอมมี่

"สวัสดีคร้าบบบ! ไม่ทราบว่าจะรับลูกระเบิด หรือรถบดถนนดีคร้าบบบ"ทอมมี่ทักทายตำรวจอย่างอารมณ์ดี

แต่คิดว่าตำรวจคงตอบช้าไปหน่อย ทอมมี่เลยบดพวกตำรวจเป็นกล้วยปิ้งไปแล้ว ทอมมี่ขับไปถึงโรงรถและถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน

ทอมมี่รีบขับมอเตอร์ไซค์กลับโดยใส่หมวกกันน็อคตลอดเวลา เป็นโชคดีที่เขาใส่เสือ้เกราะไว้ก่อน ทำให้เขารอดตาย

"เอ้า คิงส์ นี่รูปรถถังที่ฉันขโมยมา!!"ทอมมี่โชว์รูปในมือถือให้คิงส์ดูที่บ้านของคิงส์

"อืม ไม่เลว ขอบใจมากนะทอมมี่"

ทอมมี่แบมือไปที่คิงส์ และพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข เขาได้รับเป็นเช็คเงินสด 30000 เหรียญ





6.For My Friend


หลังจากที่ทอมมี่ได้ทำงานกับคิงส์ ทอมมี่ก็มีความสุขสบายมากขึ้น ตอนนี้เขาออกจากอพาร์ทเม้นท์แต่ย้ายไปที่โรงแรมสุดหรูแล้ว

วันหนึ่ง ทอมมี่ค่อยๆเดินออกจากโรงแรม เขาวางแผนไว้ว่าจะไปดูหนังสักเรื่อง แล้วกินอาหารดีๆในภัตตาคารหนึ่ง ช่า่งเป็นวันที่มีความสุขดีจริงๆ

วันแห่งความสุขของเขาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ทอมมี่คิดจะกลับบ้านแ้ล้วแ่ต่เขาคิดได้ว่า

"เออ..ใช่ ตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่เคยลองเข้าผับเลยนี่นา...ลองไปดูหน่อยละกัน"

ทอมมี่ขับมอเตอร์ไซค์ของเขาช้าๆไปที่ Mailbu Club เขาก็เห็นคนดิ้นกันปกติ แต่เขาเหลือบไปเห็นชายคนมีท่าทีกระวนกระวายแปลกๆแล้วเขาก็ทักว่า

"เค้นท์? นั่นนายใช่มั้ย เ้ค้นท์ พอลล์น่ะ?"ทอมมี่ถาม นั่นคงเป็นเพื่อนสมัยที่เขาเป็นเด็ก

"ทอมมี่! นายมาที่นี่ได้ยัง...."

เค้นท์ยังพูดไม่จบก็วิ่งไปกอดเค้นท์ด้วยความเป้นมิตรภาพ เค้นท์ก็เคยเป็นเพื่อนที่ดีของเขาเหมือนกัน

"นี่ ทอมมี่ นี่ไม่ใช่เวลามาซึ้งนะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!!!!"เค้นท์ขัดทอมมี่

"อะไร มีอะไรงั้นเหรอเค้นท์"

"ก็เพื่อนฉันคนหนึ่งนะ ชื่อ แฟรงค์ ตอนนี้เขาโทรมาบอกฉันว่าเขาถูกจับตัวเอ่อ.....ชื่อ...คิงส์อะไรมั้งที่จับตัวไป???"

"คิงส์งั้นเหรอ ? คิงส์ แล้ว คิงส์จับแฟรงค์ไปทำไม นายรู้จักแฟรงค์ด้วยงั้นเหรอ จะทำยังไดีหา ทำยังไง "ทอมมี่เขย่าตัวแฟรงค์ด้วยความตกใจ

"แฟรงค์ปลีกตัวคุยโทรศัพท์กับฉันแค่แป๊บเดียว เขาบอกว่าอยู่ที่ลานกำจัดขยะของ Sweet Vice น่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเขามาได้ยังไง...แถมไม่รู้ว่าเขาจะรอดรึเปล่า"

เมื่อเค้นท์พูดจบ ทอมมี่รีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ของเขาทันที เขารีบขับไปที่ลานกำจัดขยะทันที โดยอาวุธของเขาก็มีแค่ ปืน Micro Uzi กระบอกเล็กๆกระบอกหนึ่งเท่านั้น

"ฉันจะรีบไปหานายเดี๋ยวนี้ แฟรงค์ อดทนไว้นะ"เขาพูดกับตัวเอง

แว๊นนนนนนนนนนนซ์ แวว๊นนนนซ์ เสียมอเตอร์ไซค์ของทอมมี่รีบพุ่งไปอย่างรวดเร็วจนเขาขับมาถึงลานกำจัดขยะ

แล้วเขาก็พบว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคือลูกน้องของ คิงส์จริงๆ พวกนั้นใส่ชุดเหมือนกันอย่างที่เขาเห็น

ทอมมี่ค่อยๆย่องไปอยู่ข้างบนตึก และพยายามเล็ง Uzi ของเขาให้แม่นมากที่สุด

ปังๆ ปังๆ ปัง ปัง

ทอมมี่สอยหัวของลูกน้องคิงส์ทีละคน เจ้าพวกนั้นก็มองไม่เห็นว่ายิงมาจากทางไหน

"เอาล่ะ ได้เวลาลุยแล้ว"ทอมมี่พูดกับตัวเอง

ทอมมี่วิ่งเข้าไปข้างในลานกำจัดขยะ เขาต้องตกใจว่าเขาคิดผิดแล้ว เขาพบลูกน้องของคิงส์ เป็นสิบๆคน และพบอฟรงค์ถูกมัดไว้กับเก้าอี้และกำลังถูกทรมาน

ทอมมี่รีบเก็บปืนของพวกที่เขายิงได้คือ Ak47 แล้วทอมมี่ค่อยๆหาที่กำบังแล้วกระหน่ำยิงไปที่พวกมัน

"มันอยู่ที่ นั่น ยิงสวนกลับเร็ว!!!"ลูกน้องของคิงส์คนหนึ่งชี้มาทางเขา

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ พิ้งๆๆ เสียงระเบิดปืนของทั้งสองฝ่ายดังขึ้นเป็นระยะๆ

ทอมมี่เหลือบไปเห็นถังน้ำมันที่อยู่ตรงพวกนั้น เขารีบยิงถังน้ำมันโดยที่ลืมไปเลยว่าแฟรงค์ก็นั่งอยู่แถวๆนั้น

ปังๆๆๆๆ พิ้งๆๆๆๆๆๆ ฟู่่่~~~~

ไฟลามไปทั่วลานขยะ ลูกน้องของคิงส์หลายคนที่ถูกไฟคลอกตัว

"จะหนีไปไหนหา!!!!!"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ สวบๆๆๆ ทอมมี่ยิงปืนเข้าที่หัวของลูกน้องที่ขี้กลัวของคิงส์

"อะ...อื๋อ"แฟรงค์ตื่นขึ้นมาแล้ว "อะจ๊ากกกกกกกก ทำไมไฟมันอยู่่รอบตัวฉันเลยวะเนี่ย ว้ากกกก ร้อนๆๆๆๆๆ"แฟรงค์โวยวายออกมา

"รอแปปนึงแฟรงค์ เดี๋ยวฉันดับไำฟเอง"ทอมมี่ตอบ

ทอมมี่รีบวิ่งไปข้างในโกดังโรงเก็บขยะ เขาพบรถฉีดน้ำคันหนึ่ง เขารีบพ่นไปที่ตัวของแฟรงค์ทันที

ซ่าาาาา ซ่าาาาาาาา

"เอ้า เป็นยังไงบ้าง ลุกขึ้นมา ลุกขึ้น"ทอมมี่พูดพร้อมกับแก้เชือกให้แฟรงค์

"แล้วทำไมถึงได้โดนจับมาอย่างนี้ล่ะ แฟรงค์"ทอมมี่ถาม

"ก็...น้องชายฉันน่ะสิ"เมื่อทอมมี่ได้ยินแฟรงค์พูดจึงรีบมองไปที่เป้าของแฟรงค์ทันที

"ไม่ใช่น้องชายนี่ว้อย!"แฟรงค์รีบตัดบท"น้องแท้ๆของฉัน ถูกคิงส์ฆ่าไปโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันก็เลยเข้าไปถามเหตุผล มันบอกแค่ว่า ก็ยิงปืนเล่นไปโดนเท่านั้นเอง"

"ฉันก็เลยโกระ ตบหัวคิงส์ไปเต็มๆ พร้อมกับกระชากปืนออกมา แต่ลูกน้องมันมีเยอะกว่า ก็เลยโดนซ้อมไปนี่แหละ ถ้านายมาช้าฉันคงตายไปแล้ว" แฟรงค์พูดต่อ

"อืม เข้าใจแล้ว เรื่องอื่นไว้ก่อน ตอนนี้นายควรจะไปโรงพยาบาลนะ!! ขึ้นมา"ทอมมี่สั่งให้แฟรงค์ขึ้นมอเตอร์ไซค์ของเขา

"เออ...นี่ ทอมมี่ นายคิดว่าพวกลูกน้องนั้นจะไล่ตามพวกเรามารึเปล่า"แฟรงค์ถาม

ทอมมี่รีบหันหลังไปดูทันที เขาเห็นรถคันหนึ่งมีสีดำทั้งคัน ไม่มีป้ายทะเบียนรถ แล้วเห็นคนในรถคือลูกน้องของคิงส์!!!

"จะพูดเป็นลางทำไมฟะไอแฟรงงงงงงค์"ทอมมี่รีบบิดมอเตอร์ไซค์ด้วยความเร็วมากกว่า 120 KM/Hr

"ว้ากกกกก มันมาจริงๆด้วยว้อยทอมมี่"

แฟรงค์ไม่รอช้า เขาชักปืนที่เก็บได้จากศพในลานขยะ เขารีบยิง Uzi ของเขาไปทันที

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆ ปุ้ง! เขายิงรถคันนั้นยางแตกไปชนกับคันอื่น

"เป็นไงทอมมี่!! ฝีมือระดับฉันน่ะ แค่นี้ของเบสิคๆ ฮ่าๆๆๆๆ"แฟรงค์พูดอวด

ปังๆๆๆๆปุ้ง! ปังๆๆปุ้ง! ปังๆๆๆๆปุ้ง! ปังๆปุ้ง! ปุ้ง! แฟรงค์ยิงล้อของลูกน้องคิงส์อีกหลายคัน

"ทอมมี่ไม่ต้องห่วงนะ ขับแค่ 10 KM/Hr มันก็ไล่มาไม่ทันหรอก ฮ่าๆๆๆๆ"แฟรงค์ขี้โม้ไม่เลิก

ปังๆๆๆ แกร่กๆ แกร่กๆๆๆๆๆ ดูท่าว่ากระสุนมันจะหมดซะแล้ววว

"ว้ากกกกกกกกกกกก ทอมมี่ ขับไปเลย เร็วๆ มันจะไล่มาแล้ววว"

"ก็ไหนบอกเก่งไงเล่า ทำไมไม่ยิงต่อล่ะ"ทอมมี่พูดพรี้อมกับเร่งความเร็วขึ้น

"กระ....กระ...กระสุนหมดเฟ้ยยยยย เอาปืนนายมาหน่อย เร็ว!!"

ทอมมี่โยนปืนไปให้แฟรงค์ด้านหลัง

"เอาล่ะ ข้ากลับมาคืนชีัพแล้ว ไอพวกลูกกระจ๊อกเอ๊ยยยย"แฟรงค์พูพร้อมกับเล็งไปที่ล้อ

ปังๆๆๆ แกร่กๆ แกร่กๆๆๆๆๆ

"ไอบ้าเอ๊ย เหลือแค่ 4 นัดจะทำต๊อยบอะไรได้ฟะ ทอมมี่ รีบๆขับไปก่อน เร็ว!!!"แฟรงค์โวยวายอย่างสติแตก

ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆ ฟุ่บๆ สวบ ตอนนี้ลูกน้องของคิงส์สวนกระสุนกลับมาบ้าง

"อ๊อก...ทอมมี่ ฉัน โดน ยิง..อั่ก!"แฟรงค์บอกทอมมี่อย่างอ่อนแรง

"อะไรนะ!!! ไอเวรเอ๊ย ทำไมต้องมาโดนยิงตอนนี้ด้วยวะ"ทอมมี่ตอบ แต่ช้าไป แฟรงค์หมดสติไปแล้ว

"รอเดี๋ยวนะ ฉันจะรีบไปให้ถึงโรงพยาบาล!!!!"

แว๊นนนนนซ์ แว๊นนนนนนนนนนนนนนซ์ แว๊นนนนนนซ์ เอี๊ยดดดด! ทอมมี่หลบเข้าไปที่ตึกๆหนึ่งก่อน

"สวัสดีครับ! จะเปลี่ยนเป็นสีอะไรดีเหรอครับ"เสียงผู้ชายอารมณ์ดีคนหนึ่งพูดขึ้น

"สีบ้าอะไรล่ะ เพื่อนฉันกำลังจะตายแล้ว โดนยิงมาเนี่ยเห็นมั้ย??"ทอมมี่ตอบอย่างมีน้ำโห

"เอ่อ...โรงพยาบาลอยู่ข้างๆนี้เองนี่ครับ ให้ผมไปส่งมั้ยครับ"ชายคนนั้นรีบแสดงความช่วยเหลือ

ทอมมี่พยักหน้าและให้ชายคนนั้นขับรถเขาไปส่ง หลังจากที่ทอมมี่ส่งแฟรงค์ที่โรงพยาบาล เขาก็ขอบคุณผู้ชายคนนั้น และให้ค่าตอบแทนเขา 500 เหรียญ

"เอ่อ...แล้วรถที่คุณนำไปจอดไว้จะเอาสีอะไรดีเหรอครับ??"ชายคนนั้นถามอีกทีนึงระหว่างที่จะขับรถไปส่งทอมมี่

"สีอะไรล่ะคู้นนน ก็แค่จอดไว้เฉยๆ หนีพวกมาเฟียน่้ะ คุณคงเป็นเจ้าของตึกนั่นสิท่า ขอบคุณมากนะครับ"ทอมมี่ตอบ

แล้วทอมมี่ก็คิดขึ้นได้ว่าต่อจากนี้เขาคงถูกไล่แน่ๆถ้าเกิดพวกนั้นเห็นรถเขาขึ้นมาเขาคงต้องไม่มีความสุขแน่ๆ

ชายคนนั้นส่งทอมมี่ที่ตึกๆนั้นแล้วเขาก็อ่านข้อความตัวใหญ่ๆที่แปะไว้ว่า

"Pay 'n Spray เอ๊ะ หรือว่า"

"ใช่ครับ เราเป็นร้านพ่นสีรถน่ะครับ แต่ไม่มีคนเข้ามาใช้บริการเท่าไหร่ ผมก็นึกว่าคุณจะใช้บริการเราซะอีก"ชายคนนั้นพูดอย่างหดหู่

"เอ่อ...ใครบอกไม่ใช้ล่ะ เปลี่ยนรถคันนี้จากสีขาวพ่นให้เป็นสีำเขียวนะ ฝากพ่นสีทับทะเบียนด้วยเอาให้มิดเลยนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ะมาเอาละกัน"ทอมมี่รีบสั่งเขา

ชายคนนั้นหันมายิ้มกว้างๆให้กับทอมมี่ พวกเขาตกลงราคากัน และทอมมี่ก็เดินกลับบ้านอย่างเหนื่อยๆ





7.Haiti VS. Cuban

กริ๊งงงงงง~ กริ๊งงงงงงง~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลา 9.30 ทำให้ทอมมี่...

ปั่ก!! ...ทำให้ทอมมี่เอื้อมมือไปปิดมันและนอนต่อ


********* 3 ชม.ผ่านไป *********

"เฮ้อ~ นี่ก็เช้าอีกวันแล้วเหรอเนี่ย"ทอมมี่ตื่นขึ้นมาจากความหิวข้าวของเขา

ทอมมี่เปิดทีวีดูตามปกติ เขากำลังไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน และเดินออกมาพร้อมกับ เนื้อสเต็คอย่างดีของเขา

"เอาล่ะครับ พบกับข่าวเที่ยงกันอีกครั้ง ผม นายเสม็ด เสร็จทุกวัน พร้อมจะขอนำเสนอ....."เสียงจากทีวีดังออกมา

"อะไรนะ!!! ข่าวเที่ยง นี่มันไม่ใช่ 9 โมงเช้าเรอะ!! แล้วรถที่จะไปเอาคืนก็ตอนเช้าซะด้วยสิ เวรแล้วววว เกิดเจ้าของไม่อยู่ขึ้นมาก็ซวยอีก"

ทอมมี่่รีบปิดไฟ ปิดแอร์ ปิดนายเสม็ด และรีบขึ้นรถแท็กซี่ไปเอามอเตอร์ไซค์ของเขา

แต่ยังทัน เจ้าของร้านกำลังนั่งคอยทอมมี่อยู่ แต่ทอมมี่ก็รู้ดีว่าถ้าเขามาช้าไปมากกว่านี้ เจ้าของร้านก็คงไม่อยู่แล้ว เพราะนานๆทีที่เขาจะเห็นเจ้าของร้าน

"อ้าว! มาวะที ผมนึกว่าคุณจะให้ผมหลับไปสักตื่นนึงซะแล้ว"เจ้าของร้านพูดออกแนวบ่นเมื่อพบทอมมี่

ทอมมี่กล่าวขอโทษเขา แล้วจ่ายเงินกันเรียบร้อย ทอมมี่จึงค่อยๆขับรถไปที่ร้านอาหาร เพราะเขาหิวจนแทบไม่ไหวแล้ว

ทอมมี่จอดรถที่ลานของร้านพิซซ่าแห่งหนึ่ง เขาเดินเข้าไปและพบกับโรเชลล์ ป้าของเขา

"อ้าว! สวัสดีครับป้า ไม่ได้เจอกันนานเลย"ทอมมี่ทักทาย

"โอ้! ทอมมี่นี่เอง มานี่สิ มานั่งก่อน"ป้าของเขาตอบกลับมา

ป้าของเขาสั่งพิซซ่าถาดพิเศษมา และยกเลิกถาดกลางที่ป้าเขาสั่งไว้ เพราะรู้ว่าพวกเขาต้องสวาปามหมดแน่นอน

"เออ...นี่ทอมมี่ ได้ข่าวว่าเธอไปบุกโรงพักด้วยงั้นเหรอ??"

ทอมมี่ถึงกับสะดุ้ง! ว่าข่าวนี้รั่วไหลไปแล้ว แต่ก็ตอบไปว่า"โรงพักอะไรกันครับป้า ผมก็ทำงานปกติ ทุกวัน เอ่อ... งานรับจ้างซักผ้าอะไรนี่แหละ แหะๆ"

"หึหึ...ตอนแรกป้าก็ไม่มั่นใจมากหรอกนะ ไม่ต้องกังวลหรอก ไม่มีใครรู้ แต่ที่ป้ารู้เพราะเห็นเสื้อลายเกาะ Vice City นั่นแหละ"

"แต่พอมาเห็นอาการร้อนตัวของเธอก็รู้เลย คนเรานี่เปลี่ยนไม่ได้จริงๆเนอะ"ป้าพูดอย่างอารมณ์ดี

"แล้วป้าไม่โกรธผมเลยเหรอครับ ที่ผมทำเรื่องไม่น่าทำน่ะ"ทอมมี่ถาม

ป้าของเขาไม่ตอบ แต่เมื่อทานอาหารกันเสร็จ ป้าขอให้ทอมมี่ไปที่บ้านของป้าก่อน โดยนั่งรถมอเตอร์ไซค์ของทอมมี่ไป

"เอ้า! จอดตรงนี้แหละ"ป้าของเขาพูดระหว่างนั่งรถ

"บ้านป้าอยู่ตรงนี้เหรอครับ ปกติต้องอยู่อีกเมืองนี่นา"ทอมมี่สงสัย

"ย้ายมาแล้วน่ะ พอดีมีงานให้นายทำหน่อย เอ้า เข้ามาสิ"

บ้านของป้าเป็นบ้านเล็กๆสองชั้น ภายในตกแต่งแบบดูเรียบง่าย

ป้าของเขาเล่าว่า ช่วงนี้ แก๊งค์ Haiti กับแก๊งค์ Cuban เป็นแก๊งที่อยู่ในเมือง Vice City ซึ่งทั้งสองแก๊งค์นี้ก็แข่งที่จะเป็นใหญ่ของเมือง

"ซึ่งฉันน่ะ ก็เป็นหนึ่งในรองหัวหน้าของแก๊ง Haiti จึงอยากจะให้นายไปช่วยกำจัดเจ้าพวก Cuban ซักหน่อยน่ะ"ป้าพูดต่อ

"จะบ้าเรอะ! ผมมีคนเดียว แต่นั่นมีเป็นแก๊งค์เลยนะครับ! ผมไปก็โดนยิงเป็นรูพรุนน่ะสิป้า!"

"มีวิธีน่าทอมมี่ ฉันมีเครื่องบิน Seaplane ติดบอมบ์ ไว้ที่ท่าเรือใกล้ๆนี่ เธอก็ขับมันขึ้นไปสูงแล้วทิ้งระเบิดลงมา แค่นั้นก็จบแล้ว ยากตรงไหน??"

ทอมมี่หน้าซีดเผือด เครื่องบินเขายังไม่เคยแตะมาก่อน ถ้าเขาเอามันขึ้นฟ้าคงร่วงก่อนที่จะไปถึงรังของ Cuban แน่ๆ

ทอมมี่ตกลงเนื่องจากเขาเป็นป้า และกลัวว่าถ้าไม่ช่วยอาจจะโดนแก๊งค์เล่นงานแน่ๆ เขาจึงต้องจำใจช่วยป้าของเขา

"อืม~..มันก็ดูไม่ค่อยซับซ้อนเลยนะ ไอเครื่องบินนี่น่ะ!" ทอมมี่พูดขึ้นเมื่อไปนั่งในเครื่องบินลำนั้น

ทอมมี่ค่อยๆเร่งเครื่อง ทำให้เครื่องบินเคลื่อนที่ไปข้างหน้าจากแรงใบพัดเรือด้านล่าง + กระแสน้ำ และค่อยๆดึงคันโยกเข้าหาตัวเพื่อให้เครื่องบินลอยขึ้น

ทอมมี่ค่อยๆทดลองขับเล่น ขับไปขับมาเขารู้สึกสนุก จึงขับรอบเมือง แต่เขาก็คิดได้ว่า

"นี่มันไม่ใช่เวลาที่จะมาสบายอย่างนี้นะเฟ้ย!"แล้วเขาก็ขับเครื่องบินไปที่เป้าหมาย

"เอาล่ะ! เป้าหมาย ล็อคออน!!"ทอมมี่พูดขึ้นพร้อมกับเล็งจังหวะที่ลูกระเบิดจะลงไปที่จุดซ่อนตัวของ Cuban

"เอาล่ะ" กริ๊ก! เฟี้ยวววว!

"อ้าว! เฮ้ย นี่มันปุ่มยิงตาข่าวเหรอฟะเนี่ยยยยย!!! ซวยแล้วตรู!!"ทอมมี่กดปุ่มผิด - -

เนื่องจากตาข่ายนั้นโผล่ออกมา จึงดูสะดุดตาเอามากๆ พวกแก๊งค์ Cuban เห็นท่าทีไม่ดีจึงคิดจะสอยมันทิ้งซะเลย

"เฮ้ย นั่นอาจจะเป็นเครื่องบินมาก่อกวนก็ได้ ยิงๆๆๆ ยิงมัน"หัวหน้าหน่วยหนึ่งของแก๊ง Cuban พูดขึ้น

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆ เสียงกราดกระสุนดังต่อเนื่อง

"อ่ะโด่! ไอเราก็นึกว่าจะยิงพวก RPG ยิงกระสุนเม็ดเล็กๆมันจะทำอะไรด๊ายยย!"ทอมมี่พูดกับตัวเอง

ปี๊บบบๆๆๆ ปี๊บบบ!! ปี๊บบบบบบบบ!!!! เสียงสัญญาณดังขึ้นในตัวเครื่องบิน

"ห๊ะ... เห้ยยยย สัญญาณนี้ หรืออ...ว่า...."ทอมมี่พูดเสียงหวาดๆ

อย่างที่เขาคิด!! เขาหันหลังไปเจอกระสุนแหลมของ RPG ลอยขึ้นมาทางเครื่องบินเขา เขารีบดึงคันโยกให้เครื่องบินลอยขึ้นพร้อมกับพุ่งไปข้างหน้า ซึ่งเขาคิดว่า ไม่ทันแน่ๆ!!!!

เฟี้ยวววววว!! สวบ!!!! รอด! เขารอด! เนื่องจากตาข่ายอันใหญ่ที่เขาปล่อยไว้ใต้เครื่องบิน ทำให้จรวดนั่นมาติดกับตะข่ายและไม่ระเบิด

"ว้ากกกกกกกกกกก....มันจะระเบิดแล้ว มันจะ...มัน..เอ่อ..ทำไมไม่ระเบิดฟะ??...เอาเถอะรอดแล้วตรู"

เฟี้ยวววว! ฟู่วววววว! ทอมมี่รีบกลับลำแล้วพุ่งไปที่รังของ Cuban อีกที

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ เสียงกระสุนยังสาดใส่เขาไม่หยุด

"ปัดโธ่ว้อยยย! รำคาญ ยิงอยู่นั่นแหละ เอานี่ไปกินซะ!!"

กริ๊กก! เฟี้ยววว............บรึ้มมมมมมมมมมม! เสียงระเบิดอันแสนมโหราญดังขึ้น

"เฮ้อ.... จบซะทีงานนี้"ทอมมี่พูดพร้อมกับปาดเหงื่อ

"นี่ ทอมมี่ ทอมมี่ ได้ยินฉันมั้ย?"เสียงของป้า Rochalle ดังขึ้นมาจากวิทยุของเครื่องบิน

"นี่ทอมมี่ ได้ยินเสียงปกติ มีอะไรเหรอครับ"ทอมมี่ถาม

"ดีแล้วที่ยังไม่ตาย..นี่ทอมมี่ เครื่องบินลำนั้นน่ะ ถ้าทำงานเสร็จแล้ว ทิ้งมันไปได้เลยนะ เอาไปทิ้งน้ำก็ได้ ถ้าเอากลับมาเดี๋ยวพวกตำรวจก็รู้อีก"

"โอเค จะทำตามที่สั่ง ขอค่าแรงเพิ่มด้วยนะครับ"ทอมมี่ตัดสายทิ้ง

ทอมมี่ยังหาวิธีคิดอยู่ว่าเขาจะทำยังไงดี แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นปุ่มสีแดงว่า Eject

"Eject ปุ่มที่เอาไว้เปิดแผ่นดิสในเครื่องเล่น DVD นี่หว่า...ลองดูซิ"

กริ๊ก! ฟุ่~~~~~ ฝาห้องเครื่องบินเปิดขึ่น และเบาะของทอมมี่ก็ลอยขึ้นจากแรงดันใต้เบาะ

"เฮ้ยยย นี่มันอะไรฟะ แล้วทำไม $^&*@^&($%(@ "ทอมมี่ตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา

ฟุ่บบบบบ! หลังจากผ่านไปไม่นาน ร่มชูชีพก็ลอยออกมาจากเบาะ ทำเอาทอมมี่ตกใจแทบตายแน่ะ

ทอมมี่ค่อยๆหาทางกลับบ้านโดยการร่อนลง แล้วเขาก็ไปตกแหมะอยู่บนหลังคาของบ้านป้าเขาพอดี ทอมมี่ได้รับหอมแก้มฟอดใหญ่ๆจากป้าของเขาด้วยความเอ็นดู และเงินอีก 10000$ จากพวกแก๊งค์ Haiti

[๛KID1412๛^__^]

8.Last one for me


"เมื่อไหร่นายจะหายซะทีฟะ"ทอมมี่พูดกับแฟรงค์พร้อมแคะขี้มูก

"โดนยิงนะเฟ้ยไม่ใช่เป็นหวัด ที่จะให้ 1 อาทิตย์หายน่ะเฟ้ย"แฟรงค์แคะขี้มูกแล้วโยนใส่ทอมมี่บ้าง

"แล้วนายจะทำอะไรต่อล่ะ ถ้าเกิดว่าหายดีแล้วเนี่ย"ทอมมี่ถาม

"ก็แก้แค้นไง....ยึดบ้างคิงส์เป็นของเรา แล้วเราก็จะได้เป็นเศรษฐีไง วะฮ่าฮ่าฮ่า"แฟรงค์จินจนาการตอนที่เขาได้นั่งเต๊ะท่าอยู่ที่โต๊ะของคิงส์

"2 คนเนี่ยนะ...."ทอมมี่แย้ง

I am Rock, it ain't no breakin' me~ เสียงริงโทนของทอมมี่ดังมาจากมือถือทอมมี่(เปลี่ยนริงโทนแล้ว)

"ฮัลโหล..นี่ทอมมี่..นั่น...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบอีกฝ่ายก็แทรกมาทันที

"นี่ทอมมี่ใช่มั้ย รีบมาหาฉันเลยนะ ด่วนเลยที่ Vice Port เอ้อ...ฉัันเจคอปเอง รีบมาหาฉันทันทีเลยนะ เรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ เร็วๆล่ะ"ตู๊ด!

"เดี๋ยวๆ...อ๊ะ อะไรฟะ ยังไม่ทันได้พูดก็ตัดสายไปซะแล้วงั้นเรอะ"ทอมมี่บ่น

"เออ นายรีบไปหาเจคอปก่อนเถอะ เขาเอาจริงขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องเล่นแล้วล่ะ"แฟรงค์แนะนำทอมมี่

******5นาทีผ่านไป******

บรึ๋ม! บรึ๊ม! ฟุ่บบบ! ทอมมี่ดับเครื่องและเดินมองหาเรือของเจคอป

"ไหนฟะ ไม่เห็นจะมีเรือเลย.....หรือว่าเราโดนหลอกมาเล่นๆฟะเนี่ย"

"เฮ้ ทอมมี่...ชู่ว ทอมมี่ เฮ้ ได้ยินมั้ยทอมมี่"??????

ทอมมี่ค่อยๆตามแหล่งกำเนิดเสียงไปจนพบกับเจคอปในถังขยะ

"นี่เจคอป นายไปทำอะ...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบเจคอปก็พูดว่า

"อย่าไปสนใจเลย ตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วนมากๆ รีบตามฉันมานะ เร็วๆ!!"

ทอมมี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องตามเจคอปไป และเขาก็อยากรู้ว่างานที่ว่านี่มันอะไรกันแน่

ทอมมี่วิ่งตามเจคอปมาถึงเรือ แต่เป็นเรือลำเล็กๆที่ดูคล่องแคล่ว มีคน 4 คนยืนถือ AK47 เฝ้าหัวท้ายอยู่

"นี่ทอมมี่! ไอพวกตำรวจนั่นน่ะ มันรู้แล้วว่าฉันเป็นคนจ้างพวกนายไปชิงตัวเพื่อนฉันมาน่ะ แล้วมันกำลังจะล่าตัวฉัน ฉันต้องหนีไปที่อื่นแล้ว เพราะฉะนั้นระหว่างนี้ฉันฝากนายด้วยนะ..."

เจคอปชีั้้ไปที่ปืน Gatling Gun และ AK47 ข้างๆ

"ไม่ต้องห่วงหรอกเจคอป! ฉันไม่ทำให้นายผิดหวังแน่ๆ"ทอมมี่พูดอย่างมั่นใจ

ทอมมี่เดินไปแบกปืน Gatling Gun และ AK47 มาไว้ที่ข้างนอกเพื่อสะดวกต่อการใช้งานและเตรียมใส่กระสุนเรียบร้อย

"เอ้อใช่ทอมมี่...พวกตำรวจน่ะ จะขึ้นเฮลิ.....เฮ้ยนั่นแหละ ลำนั่นแหละทอมมี่"เจคอปชี้ไปแที่เฮลิคอปเตอร์สีดำ มีแถบข้อความว่า VCPD

"ไม่ต้องห่วงน่าเจคอป นายนอนหลับให้สบายในห้องนั่นเลยก็ได้ ฉันดูแลตรงนี้เอง"ทอมมี่พูดให้เจคอปใจเย็นลง

"หึหึ....ตอนนี้..ก็ถึงเวลาที่ฉันจะอาละวาดแล้วล่ะนะ"ทอมมี่พูดกับตัวเอง

วิ้่ววววววว! บรึ้มมมมมม! ทอมมี่รัวปืน Gatling ยัดไปที่ตัวเฮลิคอปเตอร์

วิ้ววววววว! บรึ้มมม! ตูมมมม! ทอมมี่ยังสาดกระสุนใส่เรื่อยๆ

"เฮอะ! แป๊บเดียวก็พังแล้ว ขอหน่อยได้มั้ยไอพวกที่มันมันกระดูกมือหน่อยน่ะ"ทอมมี่ท้าทาย

< งั้นเหรออออ?? อยากได้แบบที่สนุกกว่านี้ใช่มั้ยล่าาาา > เสียงนั่นออกมาจากฮ.สีดำลำใหญ่ลำหนึ่ง

เฟี้ยววววววว! ฟู่ววววว! จรวด!พุ่งมาหาทอมมี่ 2 ลูกพร้อมกัน

"ชะ.....ชะ...ว้ากกกกก มันติดจรวดด้วยเหรอฟะเนี่ยยยยยย..แต่...คิดง่ายไปหน่อยมั้ง"

วิ้ววววววว! วิ้ววววว! บรึ้มมมม! ตูมมมมมมมมม! ทอมมี่ยิงสอยไปที่ลูกจรวดทั้งสองลูกจนระเบิดกลางอากาศ

"แล้วฉันก็จะจับแกทำนกยักษ์ทอดล่ะนะ เจ้าตำรวจจิ๊กกะโหล่เอ๊ย!"ทอมมี่พูดเย้ยไปในตัว

วี้วววววววว! แช่ก แช่กก ปืน Gatling ไม่มีกระสุนเหลืออยู่แล้ว

"วะ วะ เวรแล้วววว!"ทอมมี่คิด

< สงสัยพระเจ้าอยู่ข้างฉันแล้วล่ะนะ วะฮ่าฮ่าาาาา!! > ฮ.ลำนั้นยิงจรวดมาทางทอมมี่อีกครั้ง

แต่คราวนี้มันไม่ได้ยิงแค่ลำเดียว มีฮออยู่เป็นสิบๆลำที่ยิงมาทางทอมมี่

"ไอเวรเอ๊ย!!"ทอมี่รีบคว้าปืน AK47 แล้วยิงใส่จรวดทันที

ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ บรึ้ม! ตูม! บรึ้ม! ปังๆๆๆ ตูมมมมมม! ปังๆๆๆ บรึ้ม! ทอมมี่กราดกระสุนให้มันระเบิดแล้วลูกอื่นก็ระเบิดตามไปด้วย

< แกนี่มันเจ๋งจริงๆ ฉันชักชอบซะแล้วสิ...ยิงต่อไปเลยพวกเรา!! > ฮ.ลำใหญ่สั่งการให้ยิงจรวดไปต่อเป็นชุดๆ

"ชิ...ไอบ้าเอ๊ย แบบนี้เมื่อไหร่มันจะหมดฟระ"ทอมมี่เริ่มกลัวความตายขึ้นมาทุกที

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆ บรึ้ม ปังๆๆๆๆๆ บรึ้ม! ตูม! บรึ้ม! เปรี้ยง! บรึ้ม! เสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน

เฟี้ยวววว! มีจรวดลูกหนึ่งที่ไม่ระเบิด! มันพุ่งตรงมาทางทอมมี่แล้ววว!!

ตูม!!!! "อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...เฮ้ยลูกนี้ตะกี๊ไม่นะเบิดนี่นา แล้วทำไมมันถึง..."ทอมี่พูดอย่างตกใจ

ทันใดนั้นเขาก็เห็นเครื่องบินเจ็ทลำนึงบินโฉบเขาไป เขารู้แล้วว่าเครื่องบินเจ็ทยิงปืนกลรัวมาที่จรวดนี่เอง

< หน็อย อึดนักงั้นเรอะ เอาไปอีกชุดเป็น....> ตูมมมมมม! จรวดจากเจ็ทพุ่งมาระเบิดที่เฮลิคอปเตอร์

บรึ้มมมมม! เฮลิคอปเตอร์ระเบิดกลาอากาศแล้วว

< เฮ้ย! มีคนแปลกหน้ายิงจรวดใส่พวกเราที่ 8 นาฬิกา.... > ตำรวจนายหนึ่งพูดจากฮอบอกให้ฮอทุกลำทราบ

ฮอทุกลำหันไปทางทิศนั้น แต่ช้าไปแล้ว มีจรวดนับ 10 ลูกที่พุ่งไปหาฮอกลุ่มนั้น ทำให้เกิดระเบิดครั้งใหญ่ที่ Gore Island

"นะ....นั่นเป็นใครน่ะ...."เจคอปเดินออกจากห้องพร้อมกับถามทอมมี่

"ไม่รู้เหมือนกัน" "รู้แต่ว่านั่นต้องเป็นพวกเราแน่ๆ"

เจคอปฟังทอมมี่แล้วสั่งให้ทอมมี่ขับเรือกลับไปที่ Vice Port เพราะเขาสังหรณ์ใจว่าจะได้พบชายคนนั้นที่นั่น

ทอมมี่ขับเรือมาถึง Vice Port แ้ล้วเขาก็พบกับชายแปลกหน้าใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำ กางเกงทหารพราง รองเท้าผ้าใบสีดำและใส่แว่นดำ มองหน้าทอมมี่อยู่

"หรือว่า...นายจะช่วยเราเอาไว้"ทอมมี่ถามชายคนนั้น แต่ชายคนนั้นแค่พยักหน้าแล้วเดินไปหาเจคอป

ชายคนนั้นเขียนข้อความส่กระดาษแล้วโชว์ให้เจคอปดูซึ่งเขียนว่า

"เรย์ ส่งฉันมาจาก Liberty City เขาบอกให้ฉันมาช่วยนายเพราะรู้ว่านายลำบากอยู่ ไม่ต้องสงสัยในตัวฉันนะ"

ทอมมี่ชะโงกไปดูข้อความนั้นด้วย แล้วเขาก็สงสัยว่าทำไมชายคนนั้นถึงไม่ยอมพูด

"นี่...ทำไมนายถึงไม่พูดล่ะ จขะเขียนใส่ให้เมื่อยทำไม"ทอมมี่ถาม

ชายคนนั้นโชว์ข้อความอีกว่า "ฉันเป็นใบ้"....พร้อมกับถอดแว่นดำนั่นออกมา

"ระ หรือว่า.... คลู๊ดใช่มั้ย นายคือ คลู๊ด สปีดใช่มั้ยยย??"ทอมมี่เขย่าตัวชายคนนั้น

คลู๊ดพยักหน้ารับแล้วกอดทอมมี่ คลู๊ดกับทอมมี่เคยเจอกันสมัยเด็ก แต่คลู๊ดก็ต้องย้ายบ้านไปอยู่ Liberty City กับพ่อแม่เขา

"เอาล่ะ...ขอโทษนะที่ต้องขัดเวลาความซึ้งน่ะ!" เจคอปพูดคั่น

"ทอมมี่ฉันขอบใจนายมากที่ช่วยฉันไว้ เอ้านี่ค่าตอบแทน"ทอมมี่รับเิงินจากเจคอป 15000$

"ส่วนนา่ย คลู๊ดใช่มั้ยนะ ฉันขอขอบใจนายมากที่มาช่วยฉันไว้อีกคน เอ้านี่"เจคอปส่งเงืนให้คลู๊ด 10000$

"เอาล่ะ ทอมมี่เห็นทีฉันต้องไปแล้ว!...อย่างน้อยพวกนายก็ช่วยไล่ตำรวจไปได้ ฉันว่าต่อไปคงไม่มีใครตามฉันมาอีกแล้วล่ะ บายย..ทอมมี่"

เจคอปวิ่งไปขึ้นเรือแล้วโบกมือลาทอมมี่....

"นี่!!...ถ้าว่างๆก็โทรมาหาฉันบ้างนะ...อย่าลืมฉันด้วยล่ะ!!!!"ทอมมี่แหกปากตะโกนให้เจคอปได้ยิน

เป็นอันว่า...ทอมมี่ได้พบกับเพื่อนอีกคน และเขายังต้องจ่ายส่วนแบ่งให้เจ้าแฟรงค์ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยให้ 1000 $ อีกด้วย(อ้าว!)





9.N...No one can kill me....,"Sure?"



แป๊ะ! แปีะ! แป๊ะ! เสียงทำร้ายหน้าของทอมมี่ดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ

"ฮะ..วะ..เฮ้ยพอได้แล้วเฟ้ย จะตบ..อ๊อก พอแล้วเลิกตบ...อุ๊ฟ..พอได้แล้วว้อยยยยยยยยยย!"ทอมมี่ฉุนระเบิดออกมา

"อ้าว...คลู๊ดงั้นเรอะ แล้วแกจะตบหน้าฉันทำไมแต่เช้าละหา...เอ๊ะ!เมื่อคืนฉันอยู่ในรถนี่นา"ทอมมี่ีพูดไปนอนไปอยู่อย่างนั้น

อธิบาย :: หลังจากเมื่อคืน เจ้าคลู๊ดก็ง่วงจนแทบไม่ไหว ทอมมี่เลยโบกรถแท็กซี่กลับบ้านระหว่างทางก็เล่นหลับทั้งคู่ เจ้าของรถก็ถีบลงมานอนหน้าบ้านจนคลู๊ดตื่นแล้วพยุงทอมมี่ขึ้นไป(ง่วงไม่ขับ กลับแท็กซี่ )

คลู๊ดเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทอมมี่ฟังด้วยคำสั้นๆบนกระดาษแผ่นหนึ่งว่า "ตรูหิวแล้วว้อยยย!"

"เออๆก็ได้ จะไปทำข้าวให้เดี๋ยวนี้แหละ รอแปปนึงละกัน"ทอมมี่เดินไปอย่างงัวเงียที่ทีวีเพราะนึกว่านั่นเป็นตู้เย็น

Here I am ~ And you're a Rocket Queen~ เสียงริงโทนโทรสํพท์ทอมมี่ดังขึ้น(เปลี่ยนบ่อยจังฟะ)

"ฮัลโหล นี่ทอมมี่ นั่นแฟรงค์ใช่มั้ยน่ะ"ทอมมี่ถามอย่างโคตะระงัวเงีย(โคตะระ = ภาษาญี่ปุ่น )

"นี่ทอมมี่! ไปล้างแค้นกันเถอะ เห็นว่าลูกน้องส่วนใหญ่ของคิงส์พากันไปเที่ยว ตัดกำลังไปได้เยอะเลยนะเฟ้ย"แฟรงค์พูดอย่างตื่นเต้น

"อะไรนะ! ล้างส้วม ถึงไม่มีคนใช้ส้วมมันก็สกปรกอยู่ดีนั่นแหละไม่เอาด้วยหรอก"ทอมมี่ตอบอย่างงงงวย

แล้วคลู๊ดก็รีบโชว์กระดาษที่เขียนว่า"ล้างแค้นเฟ้ย ไม่ใช่ล้างส้วม!"

"อะ....อ๋อใช่ๆล้างแค้นคิงส์ แต่ว่าฉันยังไม่พร้อมเลยนนะ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน..แล้วเพื่อนฉันก็อยู่บ้านด้วย.."ทอมมี่ตอบ

"งั้นเราไปวางแผนกันที่ Miami Fried นะ เจอกันที่นั่นตอน 11 โมง ฉันจะเข้าไปหานายเอง"แฟรงค์เสนอความเห็น

"เอ้อ....ก็ได้...แต่เพื่อนฉันน่ะ..."ตรู๊ด! แฟรงค์ตัดสายทิ้งไปแล้ว

"อะ..อะไรกันฟะ เอะอะก็ตัดทิ้งตัดทิ้ง มันมีใครเคยฟังฉันจบมั้ยฟะเนี่ย เฮ้อ~"เขาคิด

"เอาเถอะ! คลู๊ด เพื่อนฉันคนนึงต้องการล้างแค้นเศรษฐีคนหนึ่งน่ะ รายละเอียดไว้ทีหลัง ขึ้นอยู่ว่านายจะไปกับฉันมั้ย?"ทอมมี่ถาม

"อ้อ...กะว่าจะยึดบ้านของเศรษฐีนั่นน่ะ ถ้าสำเร็จก็คงจะได้เงิน...."ทอมมี่พูดต่อ

คลู๊ดรีบเขียนคำว่า "ตกลง เพื่อนไปไหน ฉันไปด้วย(ขอ 28% นะ)"ใส่กระดาษแล้วโชว์ให้ทอมมี่ทันที

ทั้งสองรีบแปรงฟัน อาบน้ำ แล้วขึ้นมอเตอร์ไซค์ของทอมมี่ไปที่ Miami Fried ทันที!!


******1 ชั่วโมงต่อมา ******

"แล้ว เพื่อนนายเป็นใบ้งั้นเรอะ?"แฟรงค์ถาม

คลู๊ดรีบเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ให้แฟงรค์ดูว่า "เรียกว่าพูดไม่ได้ก็พอเฟ้ย"

"อย่าไปดูถูกคลู๊ดเข้านะแฟรงค์ ถึงจะพูดไม่ได้ แต่ฝีมือใช่ย่อยเลยนะเฟ้ย ขนาดฉันยังไม่กล้าทำอะไรเลยนะ"ทอมมี่ตอบ

คลู๊ดรีบเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ทอมมี่ทันทีว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องชมก็ได้น่า เหะเหะ"

แฟรงค์รีบเขียนข้อความ...เอ้ยไม่ใช่! แฟรงค์สั่งชุดสุดยอดมหาประลัยบิ๊กเบิ้มครอบครัวมากินกัน 3 คน เพื่อเอาแรงและปลุกขวัญกำลังใจ

"เอาล่ะ!..แผนของเราคือแอบลอบไปที่หลังบ้านของคิงส์ ฉันทราบมาว่าคิงส์...งั่มงั่ม...คิงส์สร้างประตูลับเอาไว้แถวๆสระน้ำ ซึ่งฉันจ้างคนไปดูมาเรียบร้อยแล้ว"แฟรงค์อธิบาย

"แล้วระหว่างที่ฉันลอบเข้าไป ขอให้พวกนายคุ้มกันฉันก่อนจากทางประตูนั่น แล้วฉันจะไปตรวจดูเองว่ามีใครอยู่ไหม แล้วก็..งั่ม..แล้วก็ค่อยๆจัดการไปทีละคนแล้วเราก็จะเข้าไปในห้องของคิงส์ได้"แฟรงค์พูดต่อ

ทอมมี่ที่นั่งกินเฟรนซ์ฟรายอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาว่า

"ฉันขอเสนอให้คลู๊ดซุ่มยิงอยู่ข้างนอกตึกนะ คลู๊ดใช้ไรเฟิลได้เก่งกว่าปืนอื่นๆ และสายตาเขายังดีกว่าใครเพื่อนอีกด้วย"

"โอเคเลยทอมมี่ นายไปกับฉัน ส่วนคลู๊ดก็ซุ่มยิงอยู่ทางตึกข้างๆ ที่นั่นมีบ้านร้างหลังหนึ่งที่สูงพอๆกับบ้านของคิงส์ คงจะพอใช้บ้านหลังนั้นได้ ตกลงแผนเป็นตามนี้นะ!!"

ทั้ง 3 คนพยักหน้าพร้อมกันและเดินออกไปจากร้านโดยที่ลืมจ่ายเงินจนเกือบโดนรุมประชาตีนจนต้องจ่ายคืนไป 3 เท่า

"เอ้า นี่! MP5 สองกระบอกของนายทอมมี่" "เอ้า! Dragunov svd ของนายคลู๊ด"แฟรงค์จัดอาวุธให้ทอมมี่และคลู๊ด

"อ้อ อย่าลืมชุดเกราะด้วยนะ"แฟรงค์พูดต่อ


****** 34.10 นาทีต่อมา ******


"เอาล่ะ! ตอนนี้คลู๊ดส่งข้อความมาหาฉันแล้วแฟรงค์ เขาอยู่บนตึกพร้อมสนับสนุน เอาล่ะ เราจะเริ่มกันเลยมั้ย?"ทอมมี่ถาม

"รออะไรเล่า สหาย"แฟรงค์เก๊กมาดเท่ห์ๆแล้วเปิดประตูลับ

ออด!!!....ออด!!!!....ออด!!! เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น

"ฮะ...เฮ้ย!! หรือว่าประตูนี้พอเปิดแล้วมันจะ...."แฟรงค์หน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ

"แฟรงค์ ช่างมันเถอะ มันรู้ตัวแล้วจะหนีก็คงสายไป สิ่งที่ทำได้ก็คือ..."

ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ลูกน้องของคิงส์ยิงมาทางผู้บุกรุกทั้งสอง แต่แฟรงค์กับทอมมี่หลบที่กำบังทัน

"ว้ากกก.... ทอมมี่ยิงมันเลยเซ่ ยิงมันเลย!!"แฟรงค์โวยวายดังลั่น

ฟุ่บ! ลูกน้องของคิงส์ล้มลงไปแล้ว

"ว้ากกกก....วะ...ว..อ้าว! นายยังไม่ได้ยิงเลยไม่ใช่เรอะ ทำไมมันถึงล้มไปล่ะ"แฟรงค์สงสัย

"นายลืมคลู๊ดไปแล้วงั้นเรอะ?...เห็นมั้ยล่ะว่าเจ้าคลู๊ดมันใส่ใจขนาดไหน...เรามาบุก..เราต้องสู้เต็มที่นะแฟรงค์"ทอมมี่พูดแล้วเก๊กมาดเท่ห์ๆมั่ง

แฟรงค์กับทอมมี่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็....

ปังๆๆๆ ฟุ่บๆๆๆๆ ค่อยๆจัดการพวกลูกกระจ๊อกไปเรื่อยๆ

"เอาล่ะทอมมี่! เรามาถึงภายในบ้านแล้ว คราวนี้คงต้องระวังแล้วล่ะ เพราะมันไม่ได้มาทางเดียวแน่ๆ! พวกเรานี่สุดยอดจริงๆเนอะ!"แฟรงค์พูดกับทอมมี่

สวบ! ตุ้บ! ลูกน้องของคิงส์ร่วงลงมาจากบันไดชั้น 3

"หึหึ....เจ้าคลู๊ดเพื่อนของนายนี่ก็ใช่เล่นเลยนะทอมมี่!"แฟรงค์พูดต่อ

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ สวบ! ปังๆๆๆๆ ฟุ่บ! ฉัวะ! เสียงกระสุนปืนระเบิดออกมาอย่างไม่หยุด

ตอนนี้แฟรงค์กับทอมมี่เดินมาถึงชั้น 3 ยังเหลืออีก 2ชั้น ที่จะถึงห้องของคิงส์

ตูมมมมมมม!! เสียงระเบิดดังขึ้น

"แฟรงค์ หลบเร็ววววว!"ทอมมีลากแฟรงค์ไปที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่ง

โครม! โครม! แกร่กๆ! ตุ้บ! เพดานส่วนหนึ่งของชั้น 4 ระเบิดลงมาที่พื้นชั้น 3

ชายร่างกายกำยำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากตรงนั้น ชายคนนั้นแบก ACR Carbine ด้านข้างมีปืนพก สองกระบอก มีมีดแนบไว้ที่หลังและระเบิดอีกหลายชนิด

"แว้กกก!! ไอนั่นมันคนหรือยักษ์ฟะทอมมี่"แฟรงค์พูดเบาๆกับทอมมี่

ทอมมี่เดินออกไปจากโต๊ะและกระหน่ำ MP5 ของเขาไปที่หัวของเจ้ายักษ์นั่นทันที

ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ,, แว้บบบบบบ! ระเบิดแสงที่เจ้ายักษ์นั่นขว้างแผลงฤทธิ์ในทันที

"อ็อก! ตาฉัน...."ทอมมี่แสนจะแสบตาเหลือเกิน

วูบบบบบบบบ! ฉัวะ!

เจ้ายักษ์นั่นปาดมีดไปที่หัวของทอมมี่ แต่ดันเฉียดไปที่คอเสื้อเพราะทอมมี่เดินไปเดินมาไม่อยู่กับที่

ทอมมี่รู้ทันทีว่ามันอยู่ข้า่งหลัง คราวนี้เขาวิ่งไปแล้วสะกัดขาให้มันล้มแล้วใช้ MP5.....

วูบ ฉัวะ! ชายคนนั้นขว้างมีดเฉือนมาที่มือของทอมมี่ทันทีที่มันล้มลง

"เฮ้ย! ทอมมี่...เป็นอะไรรึเปล่า..."

ผัวะ! ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นมาแล้วใช้หมัดสวนไปที่หน้าแฟรงค์เข้าอย่างจัง!

"จบแค่นี้ก็แล้วกัน!"ชายคนนั้นกำลังง้างมีดขึ้นจะทิ่มไปที่ท้องของทอมมี่..

พิ้ง! มีดของชายคนนั้นกระเด็นไปทันทีเพราะกระสุนของคลู๊ดที่ช่วยทัน

ชายคนนั้นรีบก้มตัวลงเพราะรู้ว่ามีคนซุ่มยิงอยู่ แล้วรีบเอาระเบิดเวลาแปะไว้ที่พื้นแล้วค่อยๆย่องไป

"คิดว่าฉันสลบไปแล้วงั้นเรอะ!"แฟรงค์พูดขึ้น

ปังๆๆๆๆๆๆๆ สวบๆๆๆ แฟรงค์ฝังกระสุนไว้ที่หลังของชายคนนั้นไปประมาณ 20 นัด

"ทอมมี่! มันคงตายแล้วล่ะ"

"อือ....!..แต่ทำไมมันถึงเดินหนีไปอย่างนั้นล่ะ??"

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงนับถอยหลังของระเบิดดังขึ้นเรื่อยๆ อีก 5 วินาทีมันจะระเบิด

"อ๋อ! แปะระเบิดนี่เอง ของแค่นี้มันจะทำอะไรฉันได้??"ทอมมี่่พูด

ทอมมี่ขว้างระเบิดทะลุออกนอกกระจก แล้วคลู๊ดก็ยิงระเบิดลูกนั้นทันที เพื่อไม่ให้คนอื่นบาดเจ็บไปด้วย(ถ้าตกลงที่พื้นก็คงหลายศพอยู่)

"เอาล่ะแฟรงค์ ไปกันต่อเหอะ!"ทอมมี่พูดเหมือนเขาแค่สะดุดก้อนหินแล้วกำลังจะเดินต่อไปแค่นั้น

ทั้ง 2 เดินไปจนถึงห้องของคิงส์และเห็นคิงส์กำลังนั่งเต๊ะท่าอยู่ที่เก้าอี้

"ไง! ทอมมี่ แฟรงค์ ฉันว่าแล้วว่าพวกนายต้องมาหาฉัน ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอออ?"คิงส์ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง

"ก็ฉันจะ...."ฟุ่บ! "ว้ากกกกก!!"

กลไกของคิงส์ทำให้ช่องทางเดินที่แฟรงค์กับทอมมี่ยืนอยู่เปิดชึ้นมาทำให้ทั้งสองตกลงไป

"ว้ากกกกก...ทอมมี่ฉันต้องตาย ตายแน่เลยว้ากกกก!!"แฟรงค์โวยวาย

"แฟรงค์ฟังฉันนะ ทิ้งปืนในมือลงไปแล้วยืดแขนกับขาดันกำแพงไว้ ช่องนี้แคบถ้าดันไว้ดีๆมันก็ไม่ตกหรอกน่า!"

กึก! แฟรงค์กับทอมมี่เอามือกับเท้ายันด้านข้าง

"เอาล่ะ! ตอนนี้ค่อยๆปีนขึ้นไปนะ อย่าใจร้อนซะล่ะ มันจะร่วงลงไปอีก"ทอมมี่เตือนสติแฟรงค์

แฟรงค์กับทอมมี่ปืนจนขึ้นไปถึงห้องของคิงส์และพบว่าคิงส์คลานอยู่กับพื้น

"ทะ...ทอมมี่...แฟรงค์ นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...อย่างน้อยก็สงสารคนแก่บ้างเถอะ...เราเป็นญาติมิตรสนิทกัน อย่าโกรธแค้นอะไรไปเลยนะ อะ...อะ"คิงส์พูดเสียงอ่อนแรง

"นี่..ทอมมี่....นายคิดว่าฉันควรจะเชื่อไอคนนิสัยทรยศพรรค์นี้มั้ย?"แฟรงค์ถามทอมมี่

"มันก็....เหมือนที่นายคิดนั่นแหละ.."ทอมมี่ตอบ

"ราตรีสวัสดิ์นะ...คิงส์...ถ้าไปเจอน้องชายของฉันก็ฝากบอกด้วยว่าพี่คิดถึงด้วยนะ" ปัง! เสียงปืนจากกระบอกปืนของแฟรงค์เป็นการจบชีวิตของคิงส์

****** 2 ชั่วโมงต่อมา ******

"เฮ้อ! นายคิดว่าไงกับบ้านใหม่นะทอมมี่"แฟรงค์ถาม

"ก็ดีนะ แต่จะจ้างใครทำความสะอาดล่ะ บ้านหลังใหญ่ซะขนาดนี้"

คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ให้ทั้งสองดูว่า "แล้ว 28% ของฉันล่ะ"

คืนนั้น ทอมมี่นอนไม่หลับทั้งคืน เขาคิดดูว่า สิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้วงั้นหรือ? มันสมควรแล้วหรือที่เขาทำอย่างนั้นลงไป

ส่วนคลู๊ดก็ได้เงินส่วนแบ่งมาถึง 50000$ และตีตั๋วกลับ Liberty City เรียบร้อย






10.Love Fist! Love Fist! Love Fist!

"คร่อกกกกก คร่ากกกกก"

เสียงของแฟรงค์ที่กรนออกมาจากห้องข้างๆทำให้ทอมมี่ตื่นอย่างงัวเงีย

"เฮ้อ~...อาโบกาลูพาโตนามาก้า ฮ้าววววว~"ทอมมี่พูดอย่างงัวเงียมากจนไม่อาจทำให้เป็นภาษาไทยได้

So Now We Fly Ever Free We’re Free Before The Thunderstorm! โทรศัพท์เจ้ากรรมของทอมมี่ดังขึ้นอีกแล้ว

"ฮาโล่! นี่ทอมมี่เองนะ แต่ตอนนี้ฉันง่วงมาก ฉันไปนอนล่ะ เดี๋ยวค่อยโทร..."ทอมมี่่พูด

"ว้ากกก ว้าก ว้าก! อย่าวางทอมมี่ นี่ฉันเค้นท์เองนะ จำได้รึเปล่า"เค้นท์บอกทอมมี่

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

"อ๋อจำได้ ฉันไปนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์"ทอมมี่ตอบอย่างงัวเงียอีกครั้ง

"ว้ากกกก! อย่าวางงงง คือจะบอกว่า ฉันมีสถานีวิทยุเป็นของตัวเองแล้วน่ะ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

"อืม งั้นฉันไปนอนก่อนนะ ราตรี..."ทอมมี่จะล้มลงไปแล้ว

"นี่ฟังฉันนะ!! คือมีวงดนตรีวงนึงน่ะเขากำลังถูกขู่ฆ่าจากไอพวกโรคจิต เอ่อ วงนั้นชื่อว่าวง Love Fist น่ะ กำลังดังอยู่ในช่วงนี้ ฉันอยากให้นายมาช่วยหาทางกันหน่อย...."

ทอมมี่ยืนคิดด้วยสติอันน้อยนิดว่า

"ไปช่วย = ได้ค่าตอบแทน = รวยมากขึ้น = ยิ่งเป็นวงดนตรีคงได้ส่วนแบ่งสูง = แล้วเราจะได้ล้างมลทิน = ยอดเยี่ยม!!!!"

"โอเค ตกลงเค้นท์ งั้นเดี๋ยวบ่ายๆฉันจะไปหานะ แค่นี้นะ"ทอมมี่กำลังจะกดวางสาย

"ว้ากกกก....สถานีฉันอยู่ที่ Green Town นะทอม..."ตรู๊ด! เค้นท์บอกที่อยู่ของเขาทันก่อนทอมมี่ปิดโทรศัพท์

******3 ชั่วโมงต่อมา ******

ทอมมี่เตรียมอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวเช้าแล้วเดินลงมาข้างล่าง แต่พบว่าเขาเห็นคลู๊ดนั่งดูทีวีอยู่!

"เฮ้ยยยยย! คลู๊ดนายยังไม่ไปอีกเรอะ แล้วไหงเข้ามาได้ละเนี่ย"ทอมมี่่ถาม

"ฉันตกเครื่องบิน ไปขึ้นเครื่องไม่ทัน ฉันก็เลยกลับมาที่นี่แล้วแฟรงค์ออกมาเดินเล่นพอดี แฟรงค์ก็เลยให้ฉันเข้ามา"ทอมมี่อ่านข้อความบนกระดาษของคลู๊ด

"อืม.....คลู๊ด คือว่าฉันมีงานต้องทำซักหน่อย คือมีวงดนตรีวงนึงเขากำลังลำบาก เขาขอให้ฉันไปช่วยน่ะ"

คลู๊ดนั่งคิดสักประเดี๋ยวว่า

"ไปช่วย = ได้ค่าตอบแทน = รวยมากขึ้น = ยิ่งเป็นวงดนตรีคงได้ส่วนแบ่งสูง = แล้วเราจะได้ล้างมลทิน = ยอดเยี่ยม!!!!"

คลู๊ดพยักหน้าแล้วขึ้นรถมอเตอร์ไซค์กับทอมมี่ไปที่สถานี VROCK ที่ Green Town ทันที

ทอมมี่และคลู๊ดแนะนำตัวกับวง Love Fist แต่ทางวงคงจะไม่ค่อยเข้าใจในการแนะนำตัวของคลู๊ดเนื่องจากเขาไม่พูด

"อืม ทอมมี่...ทางฉันแนะนำตัวบ้างล่ะนะ ฉันหัวหน้าวงชื่อแทส มือกีต้าร์Lead นั่นชื่อ สแวกเกอร์ ส่วนกีตาร์ Rhythm ก็ชื่อเฟ็ต มือกลองนั่นชื่อไวน์ ส่วนมือเบสนั่นชื่อครอส"

"คือ..ทอมมี่วันนี้วงเราต้องไปโชว์คอนเสิร์ทที่ Cross Chous น่ะ แล้วเราก็คิดว่าเจ้าโรคจิตนั่นต้องหาเรื่องเราอีกแน่ เลยอยากให้นายช่วยหน่อยน่ะ"สแวกเกอร์ กีต้าร์ลีดพูดขึ้น

"ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าฉันเจอมันจะจับมันมัดเก้าอี้แล้วให้นายเคลียร์เลยคอยดู"ทอมมี่พูด

หลังจากนั้นเมื่อถึงเวลา 19:00 วง Love Fist กับทอมมี่และคลู๊ด ก็พากันขึ้นรถ Limo โดยทอมมี่เป็นคนขับแล้วคลู๊ดนั่งข้างๆเขา

ระหว่างที่ทอมมี่กำลังสตาร์ทรถ ทอมมี่ได้ยินเสียงเทปเปิดขึ้นและมีเสียงว่า

"ไง? Love Fist ที่รัก ขอบคุณอย่างยิ่งที่นายเอาแต่นั่งรถคันเดิม ฉันขอเตือนนายด้วยความเป็นห่วงนะ ว่ารถคันนี้ติดระเบิดไว้ แล้วเมื่อนายสตาร์ทรถ ระเบิดก็จะทำงาน แล้วถ้าขับรถช้ากว่า 40 KM/Hr รถจะระเบิดภายใน 10 วินาที ขอให้นายโชคดีนะ"

. . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ชะชะ...แช็ค บรื๊น! ทอมมี่สตาร์ทรถติดพอดี

"ว้ากกกกกก ทอมมี่ๆ รีบดับเครื่องแล้วลงจากรถเร็ว!!!"ทั้งวงพูดพร้อมกันอย่างโกลาหลแต่เสียงวิทยุก็เล่นต่อ

"อ้อ! ถ้าดับเครื่องแล้วรถจะระเบิดทันทีนะ เพราะฉะนั้น ฉันก็ขอให้นายทราบไว้ละกัน โชคดี"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

"ว้ากกกกก อย่าดับเครื่องอย่าดับเครื่อง รีบขับไปเลยทอมมี่ เร่งให้เต็มที่เลย ว้ากกกก!"ครอสสตะโกนดังลั่น

"นายไม่ต้องสั่งฉันก็ไปน่า!!!"ทอมมี่ตอบ

บรื๊นนนนนน! รถลิโมเร่งความเร็วจนเกิน 40 KM/Hr ภายใน 8 วินาที

"ปัดโธ่เอ๊ย! ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องเสี่ยงตายอะไรบ่อยขนาดนี้ฟะเนี่ยยย!"ทอมมี่พูด

"ไม่ได้ๆ ช่วงนี้ต้องหาทางอะไรสักอย่าง ไวน์ๆ เริ่มเคาะจังหวะเลย!"แทสบอกไวน์

"จะเล่นดนตรีอะไรตอนนี้ฟะ!!"ไวน์ก็บอกแทสมั่ง

ทอมมี่เร่งความเร็วไปถึง 100 KM/Hr เพื่อไม่ให้ความเร็วตกแบบเฉียดๆ 60

"นี่คลู๊ดนายไม่คิดจะช่วยอะไรเลยงั้นเรอะหาาาาา!"ทอมมี่ตะโกน

คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษว่า "หาระเบิดเซ่!!! แล้วฉันจะกู้ระเบิดเองน่า!!"

"นี่วง Love Fist ที่น่ารัก ช่วยกันระเบิดหน่อย มันต้องอยู่ในตัวรถแหละถ้าไม่มีค่อยว่า่กัน"ทอมมี่บอก

วง Love Fist รีบควานหาระเบิด แล้วพวกเขาพบว่าระเบิดอยู่ที่ใต้เบาะของทอมมี่เอง

"ว้ากกกกก....ระเบิดอยู่ที่ก้นชั้นงั้นเรอะะะ....คลู๊ดนายช่วยที ช่วยหน่อยนะขอร้องล่ะคลู๊ดดดด!"ทอมมี่โวยวายบ้างแล้ว

คลู๊ดไม่รอช้า เขารีบเดินไปที่เบาะหลังแล้วก้มตัวลงเปิดฝาระเบิดออกมา

คลู๊ดค่อยๆแกะๆแงะเกาๆระเบิดไปเรื่อยๆจนพบชั้นในสุด คลู๊ดมองเห็นสายไฟระโยงระยางเต็มไปหมด

"เออใช่...คลุ๊ดนายเคยกู้ระเบิดด้วยงั้นเรอะ"ทอมมี่ถามด้วยความเร็ว 120 KM/Hr

คลู๊ดเขียนใส่กระดาษให้ทอมมี่ดูว่า "ตายเป็นตายแหละทอมมี่"

ทอมมี่รู้ทันทีว่าคลู๊ดไม่เคยทำ ทำให้เขาตกใจบิดพวงมาลัยควง 180 องศา แต่ก็ไปต่อทางเดิมได้

"ว้ากกกกกกก...แล้วนี่ฉันจะ อุ๊บบบบบ"แทสรีบอุดปากทอมมี่ทันทีเพื่อไม่ให้เขารบกวนคลู๊ด

"ตอนนี้แหละคลู๊ด อย่างน้อยก็ทำอะไรสักอย่างเถอะ"แทสบอกคลู๊ด

คลู๊ดพยักหน้าแล้วมองไปที่ระเบิดอีกครั้ง มีสาวสีดำ กับสาวสีขาว เขาเล็งจับไปที่สายสีดำจะทำให้ขาดภายในทีเดียว

"นี่คลู๊ดพวกเราคิดว่าสายสีขาวมากกว่านะคลู๊ด"วง Love Fist บอก

คลู๊ดจึงค่อยๆขยับมือมาที่สายสีขาว.....

"อู๊บบบบบบ! อื้อออออ อื้อออออ!!"ทอมมี่พยายามพูดออกมาว่า "ว้ากกกกก รถบรรทุก"

เอี๊ยดดดดดด! ทอมมี่รีบหักหลบทันที เขารอดอย่างเฉียดฉิวแต่....

"ปัดโธ่เอ๊ย! นี่ทอมมี่ ทำอะไรให้มันระวังหน่อยเซ่..เอ้าคลุ๊ดเอาเลย!"สแวกเกอร์พูด

คลู๊ดหันมาส่ายหน้าและหน้าซีดเผือดเหงื่อไหลเป็นทางซึ่งแปลได้ว่า "เวรแล้ว!!!"

สายสีดำขาดครึ่งเนื่องจากแรงเบรกและมือของคลู๊ดที่จับไว้แน่น

"ว้ากกกกกก! จะระเบิดแล้วววววว จะระเบิดแล้ววววววว"ทั้งรถตะโกนกันดังยกเว้นทอมมี่

"เจ้าพวกบ้า! ถ้าเกิดมันขาดแล้วตั้ง 3 วิมันยังไม่ระเบิดแปลว่าตัดสายถูกแล้วเฟ้ย!"ทอมมี่ดึงผ้าออกแล้วพูดทันที

ทั้งรถหันมามองหน้ากันแล้ววง Love Fist ก็ตะโกนว่า"ทอมมี่ ทอมมี่ ทอมมี่ ทอมมี่ วีรบุรษของเรา วู้วววววว!"

ทอมมี่หน้าแดงแต่ก็ขับรถต่อมาจนถึง Cross Chous คลับจนได้ เขาจับมือกับวง Love Fist และอวยพรก่อนจะจากกันแต่...

"เอ่อ...แล้วไม่ทราบว่า ค่าตอบแทน...."ทอมมี่ถาม

"เอ่อ...แล้วเราบอกด้วยเหรอว่ามีค่าตอบแทนน่ะ"เฟ็ตพูด

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ทอมมี่แทบจะตะโกนออกมาว่า "ไอบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยย!"ด้วยความดัง 1000 เดซีเบล แต่คลู๊ดรู้ทันจึงสับคอทอมมี่ให้สลบแล้วลากขึ้นรถกลับบ้าน


__________________



11.Fight to the number one!




"อะเหอ~ แม่น้องคนสวยช่วยไปส่งพิซซ่าในใจพี่หน่อยสิจ๊ะ หิวจะแย่แว้วววว"

ทอมมี่ละเมอขี้ฟันตัวเองและจนป่านนี้ยังสลบสไลกับการสับของคลู๊ด

*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*

"ตกลงว่าไงแฟรงค์ ฉันว่านายคงทำได้นะ"เสียงหนักๆของฟรานซิสดังออกมาจากโทรศัพท์

"ได้ื! แต่นายต้องทำตามสัญญานะ และหวังว่า..."แฟรงค์ตอบฟรานซิส

"ปลอดภัย! ไม่ต้องห่วง ไอสิ่งที่นายต้องการมันจะปลอดภัย และมันจะวิ่งไปกอดนายแฟรงค์"

".....แต่..มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ...มันเกินไปนะ"แฟรงค์พูดอย่างขยาด

ฟรานซิสไม่พูดอะไรแต่เขายิงปืนไปที่กำแพงและมีเสียงตะโกนโวยวายออกมาจากโทรศัพท์แฟรงค์

*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*

9 โมงเช้าแล้วครับทุกท่าน

"น้องสาวจ๋า......อะจ๊ากกว๊ากกกกว๊ากกกก"

ทอมมี่ตกใจตื่นขึ้นเพราะอยู่ๆสาวที่น่ารักในฝันเขากลายเป็นยายแก่ๆแทน

ทอมมี่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย :sweat แต่ทอมมี่ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเตะก้นเจ้าคลู๊ดที่ไม่ยอมกลับ LC (Liberty City)ซะที

Cause it would take a lot more hate than you~ To end the..... ตรู๊ด "ว่าไง ใครอยู่ในโทรศัพท์ฟะ?"ทอมมี่ถาม

"ฉันเค้นท์ไงทอมมี่...ต้องขอขอบใจนายมากนะที่เมื่อวานช่วยวง Love Fist ไว้ได้ทั้งวงน่ะ"

"ไอวงที่เบี้ยวค่าบอดี้การ์ดฉันสินะ"ทอมมี่โกรธนิดๆ ประมาณเส้นเลือดขึ้นสมอง -*-

"อะ....เอ่อ....ไม่ใช่...พวกเขาเบี้ยวแต่ฉันจ่ายโอนไปให้บัญชีนายแล้ว แล้วก็ วันนี้ฉันอยากให้นายช่วยอย่างนึงน่ะ"เค้นท์พูดต่อ

"คือ....ฉันกะว่าจะหาบอดี้การ์ดให้วง Love Fist ซะหน่อย เพราะฉันคงให้นายคุ้มครองตลอดก็ไม่ได้ แล้วฉันก็รุ็จักู้ชายคนนึง
ฉายาว่า Clayman เอ่อ...แล้วพวกนั้นเป็นพวกแก๊งซิ่ง Big Bike น่ะ ฉันก็ลองไปขอดูให้เขาหาบอดี้การ์ดดีๆให้แต่เขามีข้อแม้ว่า
ต้องแข่งมอเตอร์ไซค์กับเขาให้ชนะอ่ะ"

ทอมมี่รู้ทันทีว่าเขาต้องไปลงแข่ง และเรื่องมอเตอร์ไซค์นี่ทอมมี่ขั้นเซียนอยู่แล้วจึงตอบตกลงทันที

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * ** * * * * * * * * * *

"แล้วทำไมฉันต้องมาด้วยล่ะฟะ?"

แฟรงค์ถามทอมมี่แกมอารมณ์เสียเล็กน้อยเพราะกำลังนั่งเล่น PS1 เกมส์รถถังที่เขาชอบอยู่

"ก็....เรื่องแข่งมอเตอร์ไซค์นี่ฉันก็เก่งอยู่แล้ว แต่ที่ขาดก็คือคนนั่งซ้อน และที่เหมาะก็น่าจะเป็นนาย เดี๋ยวก็รู้เองแหละแฟรงค์ เรื่องนี้ช่างมันก่อน"

ทอมมี่ขับมอเตอร์ไซค์ของเขาไปถึงคลับที่นึงเขียนว่า Slayer VC และเห็นชายแก่ๆหนวดเคราเฟิ้มขัดชอปเปอร์ของเขาอยู่

"เอ่อ...ลุงครับ ไม่ทราบว่ารู้จักคนชื่อ Clayman มั้ยครับ"ทอมมี่เดินเข้าไปถาม

"อ๋อ.....นายใช่มั้ยที่เจ้าเค้นท์บอกไว้น่ะ..."ชายคนนั้นพูดกับทอมมี่แล้วหยิบปืนพกยิงขึ้นฟ้า

ปัง! ปัง! ปัง! บรื้๊มๆๆ

รถชอปเปอร์หลายคันวิ่งเฉือนหน้าทอมมี่ออกมาแล้วตั้งแถว รวมๆมีประมาณ.....

"สะ สะ 40คัน???"ทอมมี่ถึงกับอึ้ง แค่ชายคนนั้นส่งสัญญาณก็มีพวกลูกน้องขับชอปเปอร์มา 40 คันแล้ว

"42คันไม่ใช่เรอะไอหนู เอ้า! ใช้มันป้องกันตัว นี่คือจุดเริ่มต้น พุ่งจากตรงนี้ไปสนามบิน Vice City ระยะทาง 5 KM"

แฟรงค์รับไม้เบสบอลจากคุณลุงคนนั้นซึ่งทอมมี่คาดว่าเขานี่แหละ Clayman

"เอ่อ...ลุงครับ คือมันจะกระทัน...."ทอมมี่พูดไม่จบก็เห็นผู้ชายคนนึงบนหลังคาขว้างระเบิดไปบนฟ้า.......

ตูม!!! รถทุกคันพุุ่งออกไปทันทีทันทีที่ระเบิดดังขึ้นกลางอากาศ(แต่เจ้าทอมมี่ก็เอ๋ออยู่อย่างนั้นน่ะ)

"เฮ้ย เจ้าทอมมี่ ขับไปเซ่!"แฟรงค์ตะโกน

ทอมมี่ไม่รอช้ารีบซิ่งมอเตอร์ไซค์ตามชอปเปอร์ 41 คันทันที

ปัง ปัง! พิ้ง! กระสุนจากที่ไหนไม่รู้พุ่งมาที่ท้ายรถทอมมี่

"เฮ้ย ไอแฟรงค์ ใึีครที่ไหนเล่นปืนฟะ"ทอมมี่ถาม

"ก็ข้างๆเรานี่แหละ"...

ชายคนนึงทีขับชอปเปอร์เล็งปืนจ่อที่ล้อของทอมมี่(ลูกน้อง Clayman นั่นแหละ)

"แฟรงค์ หวดเลย!"ทอมมี่บอก

ผัวะ! HEADSHOT!

ทอมมี่ซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปต่อ

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! แฟรงค์ยังหวดไปเรื่อยๆ

ปัง!! เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้านัดนึงเป็นการส่งสัญญาณ Clayman

"เฮอะ! ตาลุงนั่นคงหาอะไรมาขัดขวางเอาอีกงั้นเซ่ะ? มาเล้ย! ทอมมี่ไม่กลัวอยู่แล้วววว"ทอมมี่ท้า

"ช่ายยยยย พวกเราจะไปกลัวอะไร๊ ไม่เคยอยู่แล้วที่เราจะพลาดเนี่ย วะฮ่าฮ่า...."แฟรงค์พูดพร้อมลุกขึ้นตบก้นตัวเอง

ฟุ่บ! "ว้ากกก"แฟรงค์กระเด็นไปจากมอเตอร์"ซค์ทอมมี่เพราะการตบก้นของเขาแต่....

ผัวะ! ตุบ กน้ของเจ้าแฟรงค์ไปบั๊มคนขับมอเตอร์ไซค์คันหลัง และเขาก็ไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์ทันที

"เฮ้ ทอมมี่ ฉันไม่เป็นไร เอางี้นะ เดี๋ยวฉันจะขับตามนายไปแล้วฉันจะ...." ฟ้าวววววววว

มอเตอร์ไซค์ของแฟรงค์ลอยขึ้นไปบนฟ้าทันทีเพราะมีรถบรรทุกรถคันหนึ่งวิ่งตัดหน้าแฟรงค์มา(รถบรรทุกรถจะมีทางลาดไว้เพื่อให้รถขึ้นไป)

"เฮ้ย แฟรงค์!!!"ทอมมี่ตะโกน

หวอ หวอ หวออออออ!! รถตำรวจพุ่งมาจากข้างหลังทอมมี่

"ว้ากกกกกกก โพลิซแมนมาเว้ยยยยย เผ่นๆๆๆ"ทอมมี่เร่งควาเมร็วขึ้นไปอีก

ปัง! ปัง! พิ้ง!!! ตำรวจเริ่มแจกลูกตะกั่วให้ทอมมี่แล้ว

"ว้ากก อย่ายิงครับท่าน ไว้ชีวิตข้าพแจ้วด้วยเถิดเฮ้ยยยยยยย"ทอมมี่เริ่มสติแตก

ทอมมี่เร่งความเร็วจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร

ทอมมี่เร่งความเร็วไปเรื่อยๆจนเขาแซงพวกทุกคนของแก๊ง Clayman แต่ Clayman ยังอยู่ข้างหน้าเขา

"ไง Clayman ขอบใจนะที่เรียกตำรวจมาให้ มันกระตุ้นฉันได้ไม่...."ทอมมี่พูด

ปัง! Clayman ส่งสัญญาณอีกครั้ง

"อะไรอีกล่ะลุง นี่ไม่มีอะไรที่มันยากกว่านี้แล้วเหรอ??"

ฟ้าวววว รถบรรทุกรถจำนวน 5 คันพุ่งมาขา้งหน้าทอมมี่!! (และทอมมี่ก็ลอยตามทางลาดของรถบรรทุกรถไปด้วย)

"ว้ากกกกกกกกกกกก"

ทอมมี่จับมอเตอร์ไซค์ของเขาแน่นเต็มที่ และมอเตอร์ไซค์ทอมมี่ก็ไปตกบนอาคารสูงๆอาคารหนึ่ง

"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ใจแทบวายวอดมอดม้่วย นี่จะฆ่ากันรึไงฟะเนี่ย อ๊ะ?"

กระแชะ! กระแชะ! กระแชะ!

"ว้ากกกกก เครื่องดับสตาร์ทไม่ติดอีกงามไส้ แล้วตูจะลงยังไงฟะ???" ซวยซะแล้วทอมมี่

ทอมมี่รีบลงจากมอเตอร์ไซค์และวิ่งลงบันไดตึกทันที เขาลงมาและเห็นป้ายตัวใหญ่ๆในระยะ 500 m ว่า

"Vice City Airport ..... ฮะ ถึงแล้วววว"

ทอมมี่รีบวิ่งไปทันทีโดยไม่สนใจมอเตอร์ไซค์ของเขา จนเขาได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ของ Clayman พุ่งมาข้างหลัง

"ว้ากกกกก มาแล้วเรอะ ซวยๆๆๆๆ วิ่งๆๆๆๆ"ทอมมี่จ้ำเต็มที่

"เฮ้ย!! ทอมมี่ จับมือช้านนนนน"

??? เสียงของใครก็ไม่รู้ลอยมาจากปากซอยข้างๆ

โครม! ตุ้บ! มั่บ!

แฟรงค์จับมือทอมมี่และลากเขาพุ่งไปเข้าเส้นชัยตัดหน้า Clayman ไปกระจิ๊ดเดียว

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

"เฮ้อ~ ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนปราบฉันลงด้วย"Clayman พูด

"แต่ดีนะฮะ เจ้าทอมมี่ตกใจจนสลบไป นี่ถ้ามันไม่สลบป่านนี้คงโวยวายออกมาแล้วแหละ"แฟรงค์บอก

"เอาเถอะ ยังไงก็ขอขอบคุณนายมาก แฟรงค์ ทอมมี่ วันนี้ฉันสนุกมากเหมือนกัน ขอบใจจริงๆ ส่วนเรื่องเค้นท์เนี่ยเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

แฟรงค์พยักหน้า เขาแบกทอมมี่ีไปขึ้นรถเช่าของเขาและขับรถกลับไปที่บ้าน

"เฮ้อ~ทอมมี่ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที๋ฉันได้ช่วยนาย ฉันขอโทษนะ"แฟรงค์พูดกับทอมมี่ขณะที่เขาหลับ


______________________________________________________________________________________________________________
______________________________________________________________________________________________________________

12.The Truth from mouth of money

"พ่อ พ่อครับ แม่ครับ ต่อไปนี้ผมจะเป็นเด็กดีแล้ว พ่อ แม่ ฟื้นขึ้นมาสิ แง~ แม่ อย่าแกล้งผมอย่างนี้สิ"

"ไม่ต้องห่วงนะหลุยส์ เดี๋ยวฉันจะดูแลนายเอง อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้สิ ก็บอกว่าอย่าร้องไงเล่า!!"

แฟรงค์นั่งดูรูปภาพของพ่อและแม่เขา เขามองดูและคิดถึงภาพในอดีตที่เขาต้องเสียพ่อและแม่ของเขาไปกับอุบัติเหตุทางรถยนตร์


เขาค่อยๆชำเลืองดูหน้าครอบครัวเขาแต่ละคน ความรู้สึกที่แสนจะว้าเหว่ ตอนนี้เขาอายุ 29 ปี เขาไม่เหลือทั้งพ่อและแม่อยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม

"เพราะฉะนั้น....ฉัน...ขอโทษนะทอมมี่"

"ว้ากกกกกก"

โป๊ก! (เสียงทอมมี่สะดุ้งตื่นจากอะไรไม่รู้และเสียงหัวทอมมี่ประทุษร้ายหัวแฟรงค์"

"เฮ้ย ไอทอมมี่อะไรฟะ? ทำไม.... โอ๊ยเจ็บ!!...จะโขกหัวฉันทำไมฟะ"แฟรงค์ตะโกนแหกปากแหวกรูจมูก(เฮ้ยไม่ต้อง!)ใส่ทอมมี่

"กะ...กะ..ก็เมื่อกี๊อะเด่ะ.....ฉันฝันวะ....ว่าโดนหมากัดอะ...ว้ากกก กลัว พิษสุนัขบ้าจะติดมั้ยฟะ"(หมดกัน..พระเอกกลัวหมา)

แฟรงค์ฮี้ทนิดๆเพราะเรื่องฝันว่าโดนหมากัด"ทำไมตูต้องไปเกี่ยวด้วยฟะ"<<ความรู้สึกของแฟรงค์

I want to go!! I want to know!! Oh, won't you please ta... "ฮัลโหลเฟ้ย"ทอมมี่รับด้วยความอารมณ์บูดเพราะเจ็บกบาลน้อยๆ

"งายยยย!! นั่นทอมมี่ใช่เปล่าน่ะ นายคงไม่รู้จักฉันหรอกนะ แต่ฉันจะทำให้นายรู้จักซะ ฉันชื่อสไปค์นะ"เสียงอีกฝ่ายพูดมาด้วยอาการเมานิดๆ(ไม่เมาเหล้า เมาแต่นิด :rofl)

"เออ...ฉันนี่แหละ ทอมมี่ ว่าแต่นายอะมีอะไร แล้วรู้จักฉันได้ยังไง?"ทอมมี่ตอบ

"หึหึ...คือฉันทราบเรื่องนี้มาจาก อเซล ว่ามีชายผู้กล้าหาญอยู่คนหนึ่งสามารถพาผู้บริสุทธิ์แหกคุกมาได้..และผู้บริสุทธิ์คนนั้นนอกจากจะไม่เคยทำความผิดแล้วเนี่ยนะ...เขายังเป็นผู้ชายที่ถูกรับเลือกให้หล่อที่สุดใน Vice City ร่ำรวยที่สุดใน Vice City และสาวติดตรึมมากที่สุดใน Vice City และยังได้รับโล่ความสามารถในทุกๆด้านอีกด้วย โฮ่ๆๆๆ"ชายคนนั้นพูดมาเหมือนกับเขาเคยกอบกู้โลกเอาไว้

ทอมมี่รู้ทันที ไอหมอนี่แหละที่เขาเคยช่วยมันมาในตอนที่เข้าไปแหกคุกตำรวจครั้งแรก(ตอนที่ 4 ครับ)ก็มันเล่นชมซะเยอะขนาดนั้นก็คงเป็นััมันนั่นแหละ

"และนอกจากฉันจะมีคุณสมบัติอันเก่งกาจ ฉันยังมีเรื่องให้นายมาช่วยอีกด้วย เจอกับฉันที่สวนสาธารณะ Gatemars ตอน11โมงเช้าละกันนะ ถ้าอยากได้เงินก็ขอให้มาละกัน"ตรู๊ด

ทอมมี่ไม่รออีกแล้วสำหรับเรื่องการเงิน = =

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
30 นาทีต่อมา

"เฮ้!! ทอมมี่! ฉันอยู่นี่!"เสียงสไปค์เรียก

"เอาล่ะ...งานที่จะให้นายทำคือ ให้นายขโมยรถขังผู้ต้องหามา แน่นอนงานนี้เราต้องยุ่งกับตำรวจเพราะฉะนั้นก็หาทางปกปิดใบหน้าบ้างนะ
แต่...ฉันขออย่างนึงนะ"สไปค์หยุดพูดและถามทอมมี่

"อะไรล่ะ เจ้าคนรวยที่สุดใน Vice City เนื้อหอมที่สุดใน Vice City เก่งกาจที่สุดใน Vice City"ทอมมี่ตอบกวนๆทำให้สไปค์จุกๆและหน้าแดงกับสิ่งที่เขาโม้

"อย่าทำให้ใครตายนะทอมมี่"สไปค์กระซิบบอกเขาเบาๆ

"...เอ่อ งานแค่ขโมยรถขนนักโทษแค่นี้ต้องทำให้ใครตายล่ะ ก็แค่เอารถมาันมาก็จบแล้วไม่ใช่เรอะ"ทอมมี่สงสัย

"เดี๋ยวนายไปถึงก็จะรู้เอง อ๊ะแต่ฉันไม่ได้คิดจะทำผิดนะ แต่ตอนนั้นที่นายเคยช่วยฉันให้หลุดจากคุกนะ พวกลูกน้องฉันก็ติดเข้าไปด้วยข้อหาร่วมกัน ฉันก็เลยรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาลำบาก เลยอยากให้นายช่วยพวกนั้นมาหน่อยน่ะ"

"เอ่อ....แต่ฉันคิดว่างานนี้ฉันคงจะทำคนเดียวไม่ได้หรอก เดี๋ยวต้องให้คู่หูฉันไปด้วย เพราะฉะนั้นเดี๋ยวฉันจะโทรมาบอกนายอีกทีตอนเย็นๆละกันนะ ไปล่ะ"

ทอมมี่ออกจากสวนสาธารณะและขับมอเตอร์ไซค์ฺของเขากลับไปบ้าน

"เฮ้อ.... ทำไมช่วงนี้ถึงมีคนมาไหว้วานฉันเยอะจังฟะ แล้วนี่เจ้าแฟรงค์มันจะยอมช่วยฉันมั้ยเนี่ย..เอาฟะลองถามดูหน่อย"ทอมมี่รำพึงกับตัวเอง

ทอมมี่เดินไปที่หน้าห้องแฟรงค์แล้วเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก! "แฟรงค์ เฮ้อยู่รึเปล่า ถ้าอยู่ก็ช่วยเปิดประตูหน่อย"

"หะ....อ...อยู่ๆ เดี๋ยวรอแปปนึงนะทอมมี่ เดี๋ยวฉันไปเปิดให้"แฟรงค์ตอบ

แฟรงค์หยิบของอย่างนึงจากตู้เซฟของเขาก่อนจะไปเปิดประตูให้ทอมมี่

"ไง..แฟร..."

แกร๊ก! แฟรงค์จ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวทอมมี่

"ว้ากก นายเล่นอะไรของนายเนี่ย เอามันลง เอามันลง!"ทอมมี่พูดอย่างตกใจและถอยหลังปรู๊ดไปติดกำแพง

"ฉันไม่ได้เล่น....แต่ฉันจำเป็นต้องทำนะทอมมี่"แฟรงค์พูดด้่วยเสียงเศร้า

"อะไร? อะไร!! ที่ทำให้นายเป็นแบบนี้แฟรงค์??? ก็เราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องทำแบบนี้แฟรงค์ วางปืนลงก่อน แล้วค่อยๆพูดนะ"

แฟรงค์ไม่ตอบทอมมี่..แฟรงค์เดินเข้าไปใกล้ทอมมี่ขึ้นเรื่อยๆและเอาปืนจรดหัวของทอมมี่....

"...แฟรงค์...อะ....เอาเลย!! ถ้านายจะยิงฉันก็เอาเลยเจ้าเพื่อนทรยศ ไอคนทรยศเพื่อน..."ทอมมี่เริ่มมีความรู้สึกที่สับสน เขาด่าแฟรงค์ด้วยความโกรธแต่กลับคิดว่าแฟรงค์จะไม่มีทางยิงเขาแน่นอน

"....ไม่! ไม่! ฉันยิงไม่ได้ทอมมี่.. ฉันฆ่านายไม่ได้!!!!"แฟรงค์รีบขว้างปืนลงพื้น และเขาก็เริ่มร้องไห้

/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*

ทอมมี่พาแฟรงค์เข้ามาในห้องและเจ้าคลู๊ดก็แอบฟังทอมมี่อยู่ข้างๆห้อง -*-

"แฟรงค์ เล่ามาซิ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ฉันไม่อยู่??"ทอมมี่ถามด้วยความโกรธและความสงสัย

"มันไม่ได้เกิดเมื่อกี๊ แต่มันเกิดขึ้นนานแล้วทอมมี่!!...ถ้านายสงสัยฉันก็จะบอกนาย แต่ต้องสัญญานะว่าห้ามให้ความลับนี่ถูกเปิดเผยรวมถึงเจ้าคลู๊ดนะ"

ทอมมี่ตอบตกลง (แต่คิดว่าเจ้าคลู๊ดคงรู้ตั้งแต่แฟรงค์พูดประโยคนี้แล้วล่ะ = =")

"ก่อนที่ฉันจะมาบุกบ้านของคิงส์...ฉันเจอกับคนๆนึงด้วยความบังเอิญ หมอนั่นชื่อ ฟรานซิส มันถามฉันว่าฉันรู้จักคนที่ชื่อทอมมี่มั้ย ฉันก็ตอบไปโดยไม่ได้คิดเลยว่าฉันรู้จัก แล้ววันต่อมามันก็เอารูปน้องชายฉันถูกจับล่ามโซ่และถูกไอพวกลูกน้องของพวกมันทรมานแล้วมันก็ขู่ฉัน ว่าถ้าเกิดฆ่านายและเอาเงินของนายไปให้มันไม่ได้ทอมมี่...มันบอกว่ามันจะฆ่าน้องชายฉันแทน..."แฟรงค์หยุดพูดและเขาเริ่มรู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ขึ้นมา

"และหลังจากนั้นมันก็เริ่มใช้ฉันเป็นลูกน้องไประหว่างนั้น มันสั่งให้ฉันไปยึดบ้านคิงส์และให้เหตุผลว่าคิงส์ไปยิงน้องชายฉันตาย ทั้งๆที่จริงๆแล้วคิงส์ไม่ได้ฆ่าน้องของฉันแต่ฆ่าคนอื่นแทน....ฉันขอบอกจากใจว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆที่ทำแบบนั้น เพราะฉันไม่มีทางเลือก!! ถ้าฉันทำไม่ได้น้องชายฉันก็ตาย ฉันไม่อยากเสียคนในครอบครัวไปอีกแล้ว แค่พ่อกับแม่ไม่อยู่ฉันก็เศร้าจะตายอยู่แล้ว!!!!"แฟรงค์ร้องไห้ด้วยความแค้นฟรานซิสและความโง่ของตัวเอง

ทอมมี่ฟังเรื่องทั้งหมดก็พอเข้าใจ เขาบอกให้แฟรงค์พักผ่อนให้เต็มที่และเดินออกจากห้องและพบกับคลู๊ดดักฟังอยู่ในห้องข้างๆ

"เฮ้ยเจ้าคลู๊ด แกทำอะไรฟะนั่น??"ทอมมี่ถามคลู๊ด

คลู๊ดเขียนข้อความในกระดาษให้ทอมมี่อ่านว่า "อะอึก....ระ..เรื่องมันเศร้าเนอะ ทำไมเจ้าแฟรงค์ถึง....ฮึก..."

ทอมมี่ขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งทันทีและบอกให้คลู๊ดลืมเรื่องที่เขาฟังมาทั้งหมด

จบตอนที่ 12 ครับ


13.The man from San Andreas

ปะ...ปะ....ปู้ดดดดด ชิ ป้าดดด..

เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากนาฬิกาบั้นท้ายของทอมมี่(ที่เจ้าสไปค์ให้มาไว้ปลุกเพื่อทำงานขโมยรถคนนักโทษ)

"ฮึ่ย! ไม่น่าเอาไอนาฬิกาเฮงซวยมาจากเจ้าสไปค์เลยฟ่ะ ตื่นมาได้กลิ่นตดนี่มัน...."ทอมมี่พูดพร้อมเขย่าหัว

"ทอมมี่! เฮ้ นายยอู่รึเปล่า ถ้าอยู่ก็ลงมาได้แล้ว" แฟรงค์ตะโกนเรียกทอมมี่

ทอมมี่งัวเงียเดินไปชนตู้เสื้อผ้าแล้วเดินลงบันไดก็พบกับสไปค์นอนดูทีวีอยู่บนโซฟา

"เฮ้ย? มาทำอะไรตั้งแต่เช้าฟะ นีเ่พิ่งตี 5 เองนี่เฟ้ย"

"ว้ากกก ก๊ากกๆ ไอนี่นี่มันตลกชะมันยาดเลยฟ่ะ...เหอ? ทอมมี่เหรอนั่น อะ อ๋อ ก็จะมาเตือนนายไม่ให้เลยน่ะสิ แล้วก็ วันนี้ฉันพาคนมาให้ช่วยนายอีกคนน่ะนะ"สไปค์พูด

"เออ..ทอมมี่ ฉันว่าอย่าไปสนิทกะไอคนที่สไปค์เอามาด้วยจะดีกว่านะ"แฟรงค์เข้ามากระซิบข้างหูทอมมี่

สไปค์ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่ชายผิวสีดำ ใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินอายุใกล้เคียงกับทอมมี่ที่กำลังขี่ BMX แล้วโดดไปโดดมาอยู่หน้าบ้าน

"เ้ฮ้ CJ มาแนะนำตัวหน่อย"สไปค์เรียก

ชายคนนั้นขี่ BMX กระโดดเข้ามาในบ้านทอมมี่แล้วเหยียบบนพรมหนังเสือ(โครตหรู)อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

"อืม..สวัสดี..นาย..อะเอ่อ..ชื่อทอมมี่ใช่เปล่า ฉัน คาร์ล จอห์นสัน เรียกย่อๆว่า ซีเจ ก็ได้ แล้วแต่นายจะสะดวกเลยละกัน"

"เอ่อ..สไปค์ เจ้าหมอนี่...มันรู้จักคุณค่าในของแต่ละชิ้นมั้ยฟะเนี่ย? เออช่างเหอะ ว่าแต่แผนของเราจะเอายังไงล่ะ?"

"โฮ้~ ลูกผู้ชายจะไปสนใจทำไมแผนเผิน...เดี๋ยวนายก็รู้เองว่าควรจะทำยังไง จำไว้อย่างเดียวก็พอ อย่าฆ่าใครเด็ดขาดนะ ฉันไปดูทีวีต่อละ"สไปค์พูดแล้วรีบหยิบเลย์ร็อคอีกวองมากินหน้าทีวีและโยนแม็กกาซีนปืนของทอมมี่เล่น

"อ๋อ..ที่ไอคาร์ลมันไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งของกับมารยาทก็เพราะไอหมอนี่นี่เอง:sweat"ทอมมี่คิด

* * * * * * * * 1 ชั่วโมงผ่านไป * * * * * * * *

"เอาล่ะนะ คาร์ล เดี๋ยวแผนของเราคือเราจะขับรถไปที่สถานีตำรวจกันแล้วเราก็แค่ขโมยรถมา เดี๋ยวตอนขโมยรถนายนั่งข้างหลังนะ คอยสกัดยิงเผื่อพวกตำรวจตามมาได้..."แฟรงค์เล่าแผนการให้คาร์ล

"??ตำรวจอะไรของนายฟะ? รถที่เราจะไปขโมยตอนนี้มันกำลังเคลื่อนที่อยู่นะ! ก็สไปค์บอกฉันว่าให้ใครคนใดคนหนึ่งกระโดดไปในรถแล้วก็ขโมยมันอะ"คาร์ลบอกทอมมี่และแฟรงค์

"ซะ...ซวยแล้วตู"ทอมมี่กับแฟรงค์มองหน้ากันแล้วคิดในใจ เพราะรู้ว่าใครคนใดคนนึงต้องซวยเสี่ยงชีวิตอีกแน่ๆ

"คือ ฉันคิดว่าเรื่องกระโดดเนี่ย...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบก็ถูกแฟรงค์แทรกขึ้นมาว่า

"ว้ากกๆๆ..คือคาร์ล ตอนนี้ฉันเจ็บขาอยู่น่ะนะ เพราะฉะนั้น ให้ทอมมี่กระโดดละกัน ส่วนนายก็คอยเป็น Backup ให้ละกันนะ โอเคตกลงตามแผน เริ่มกันเล้ยยย!!"แฟรงค์ชิงตัดหน้าพูดก่อนเจ้าทอมมี่

. . . . . . . . . . . . (กรอด!! ไอแฟรงค์...)

"โอเค ก็ว่าดีเหมือนกัน เพราะผมก็อยากขับ BMX มากกว่ารถคนนักโทษเหมือนกัน ตกลงนะทอมมี่ นายกระโดด ฉัน Backup โอเคๆ ใส่เกราะให้พร้อมแล้วฉันจะพยายามเกาะติดนายด้วย BMX ไม่ให้เป็นจุดสนใจนะ"คาร์ลชิงพูดก่อนทอมมี่จะหาข้อแก้ตัวเพราะเขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ -*-

เนื่องจากมติเป็นเอกฉันท์ทอมมี่เลยได้รับบทเป็น "สตันท์แมนหน่วยพยายามตาย" แฟรงค์เป็นคนขับรถ และคาร์ลเป็นตัวขี่ BMX แบ๊กอัพ

แฟรงค์ขับรถไปเรื่อยๆโดยที่่มีคาร์ลขับ BMX ตามหลัง

"แฟรงค์ฺเดี๋ยวนายเตรียมดูให้ดีนะ ถ้านายเจอรถสีฟ้าๆเขียนคำว่า VCPD ติดไว้ข้างๆก็บอกฉันนะ...แต่คิดว่าเดี๋ยวก็เจอแล้วล่ะ"ทอมมี่บอกแฟรงค์

"เฮ้ย! ตรงนั้นไงทอมมี่ ฉันเจอแล้ว อยู่เลนส์ขวาน่ะเห็นมั้ยๆ"แฟรงค์ชี้ไปทางรถขนนักโทษ

แฟรงค์ขับเลียบเข้าข้างๆรถคันนั้นด้วยความเร็วและเตรียมพร้อมที่จะให้ทอมมี่กระโดด

"ทอมมี่! รีบๆกระโดดเร็วเข้านะ แต่ก็ระวังให้ดีรนะ เพราะตอนนี้ความเร็วสูงมาก รีบๆโดดนะก่อนที่มันจะเปลี่ยนเลนส์ เร็วเข้า อย่าตายนะ"แฟรงค์ตะโกนบอกทอมมี่

"อย่าพูดให้กลัวสิฟะเจ้าบ้า!!"ทอมมี่พูดพร้อมกับกระโดดเกาะรถขนนักโทษ

ทอมมี่เกาะรถแน่นเต็มที่เพื่อไม่ให้เขาตก เขาค่อยๆยกมือขวาออกจากที่หน้าต่างที่เขาจับอยู่และเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตูของรถคันนั้นโดยแฟรงค์ก็ขับรถข้างๆอยู่

แก๊ก แก๊ก "เฮ้ย! แฟรงค์มันระตูมันล็อค เปิดไม่....เหวอๆๆ ว้ากกๆๆ"ทอมมี่จับประตูแน่นขึ้นไปอีกเพาะรถหักเลี้ยวซ้ายออก ทำให้แฟรงค์กับทอมมี่อยู่ห่างกันออกไป

"ว้ากกกก ทอมมี่ แกไม่ได้หยิบกุญแจปลดล็อคไปนี่หว่าเฮ้ย!! เดี๋ยวฉันโยนไป...." โครม!!!

แฟรงค์ตะโกนและกำลังจะโยนกุญแจให้ทอมมี่แต่เขาไม่ได้ดูทางข้างหน้าจึงชนกับต้นไม้ แต่แฟรงค์ไม่บาดเจ็บอะไรมาก แต่ก็ทำให้แฟรงค์กับทอมมี่แยกกันออกไปคนละทาง

"เฮ้ย!! ปัดโธ่ว้อย ดันแยกกันซะแล้ว แล้วจะเอากุญแจจากไหนฟะ เปิดก็เปิดไม่ออก ฮึ้ยๆ"ทอมมี่พยายามเปิดประตูเรื่อยๆ

"เฮ้ ทอมมี่ รับไป!"เสียงดังมาจาก BMX ที่ขับประชิดทอมมี่และคาร์ลก็ส่งกุญแจให้ทอมมี่

ทอมมี่พยักหน้าขอบใจและรีบไขประตูทันที

"เฮ้ย?? นั่นแกเป็นใครฟะ <ผัวะ> อ๊อก!! กะ แกต่อยฉันทำ...<ตูม> พอได้...<พล่อก>"ทอมมี่จตัดการตำรวจคนขับได้อย่างเด็ดขาด - - และทอมมี่ก็รีบชะลอรถด้วยการเหยียบเบรกทันที

เอี๊ยดดดดดด! "เฮ้ยอะไรฟะ!" "หือ?" " อ้าว ทำไมรถหยุดอะ" "ถึงแล้วเหรอ?"เสียงของนักโทษหลายคนที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น

ทอมมี่พูดผ่าน*ไมค์ในรถว่า "นักโทษทุกนาย!! ฉันได้รับคำสั่งจากสไปค์ ฉันควบคุมรถคันนี้แล้ว!! จัดการเจ้าตำรวจสองคนในนั้นตามใจชอบเลย!!"

นักโทษทุกคนส่งเสียงเฮทันทีที่ได้ยิำนคำว่า "สไปค์" แล้วรีบถีบตำรวจในรถที่เหลือ ที่ยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วรีบจัดท่านักมวยปล้ำจนตำรวจทั้งสองนายจนสลบ

ทอมมี่โทรหาแฟรงค์และรายงานสถานการณ์ทันที"เฮ้ แฟรงค์ตอนนี้ฉันเข้ามาควบคุมรถตำรวจได้แล้ว ตอนนี้คาร์ลยังขับรถตามฉันมาอยู่ นายขับมาแถวๆ ร้านBacarok Speaf แล้วนายจะเห็นพวกฉัน แล้วก็เราจะไปกันที่จุดนัดพบ บอกคาร์ลด้วยแค่นี้นะ" ทอมมี่วางโทรศัพท์ลงและขับรถต่อ

ทอมมี่พยายามเร่งรถขนนักโทา(ที่ความเร็วสุดจะเต่า)อย่างเต็มที่แต่มันก็ขึ้นแค่ 90 KM/Hr และสิ่งที่เขาไม่อยากให้เจอก็เกิดขึ้น....

"ว้ากกกก!! ด่านตำรวจ เพิ่งจะเกิดเรื่องทำไมมันมากันเร็วขนาดนี้ฟะ"

"เฮ้แฟรงค์ นายตามมาแล้วใข่มั้ย นายช่วยจัดการเปิดทางแหวกด่านให้ฉันหน่อย ไม่งั้นฉันได้โดนจับแน่ๆ!!"ทอมมี่รีบพูดใส่โทรศัพท์เขาทันที

"โอเคทอมมี่ นายรอดูผลงานฉันได้เลย!!"แฟรงค์วางโทรศัพท์ลงและเร่งความเร็ว แบบเหยียบมิดสุดส้นตรีน

ทอมมี่หันไปมองผลงานแฟรงค์โดยพบรถที่เร่งด้วยความเร็วอย่างน้อย 220 KM/Hr พุ่งผ่านรถทอมมี่ไป

ฟ้าวววว! โครมมมมมมมมม!!! แฟรงค์พุ่งชนด่านจนมีช่องโหว่ให้ทอมมี่ขับรถผ่านไปได้

นักโทษทุกคนส่งเสียงเฮและต่างเดากันว่าชายผู้ขับรถคันนั้นคือใคร แต่ทอมมี่ก็คิดว่าไม่ควรบอกดีกว่า -*-

ทอมมีั่รู้สึกดีใจที่เขาฝ่ามรสุมอย่างที่หนึ่งได้ และเขาก็ภาวนาในใจตลอดว่า เขาต้องไม่เจอตำรวจอีก เขาต้องไม่เจอตำรวจอีก เขาต้อง.....

หวอ! หวอ! หวอ! แหว! เอ้ย หวอออออ! รถตำรวจ Humvee พุ่งเข้ามาทางทอมมี่ประมาณ 4 คันได้

"ว้ากกกก"นี่เป็นคำพูดคำเดียวที่ทอมมี่ตะโกนออกมา(ทำไมเจ้าทอมมี่ไม่เคยได้อะไรสมดังที่เขาภาวนาเล้ย T_T)

"แฟรงค์ ใช่แล้วแฟรงค์ นายมีปืนอยู่ใช่มั้ย จัดการหน่อยแฟรงค์"ทอมมี่พูดกับโทรศัพท์

"เจ้าบ้าเอ๊ย ไม่เห็นเรอะว่ารถฉันเละไปแล้วเนี่ย ตอนนี้กำลังหารถขับตามนายไปอยู่เนี่ย!!"

ทอมมี่หันไปมองรถคันสีเทาๆของแฟรงค์ที่ควันขึ้นขโมงโฉงเฉงและกัดพวงมาลัยด้วยความเครียด

ทอมมี่เปิดไมค์และพูดว่า <เฮ้ นักโทษทุกนาย...ในตัวตำรวจสองคนนั้นน่าจะมีปืนอยู่ หยิบปืนของพวกนั้นมาแล้วเปิดกระจกออกไปยิงล้อรถ Humvee ทั้ง 4 คันเร็วเข้า!>

นักโทษทุกคนพยายามค้นตัวตำรวจที่สลบเหมือดไปและหาปืนทั่วทั้งคันรถและยิงสกัดรถ Humvee เอาไว้

ปัง ปัง ปัง ปุ้ง!! ปัง ปุ้ง!! ปุ้ง! (เสียงล้อรถยางแตกครับ - - )

"เฮ้ ไอคุณที่ขับรถอยู่น่ะ"นักโทษคนหนึ่งพูด"ตอนนี้เราหาปืนไม่ได้แล้ว กระสุนก็ไม่มีแล้ว เฮ้ได้ยินเปล่า??"

<เออ ได้ยินแล้วว้อย!!>ทอมมี่ตะโกนเสียงดังด้วยความไร้สตินึกว่าไม่มีไมค์ให้พูด - -

"เฮ้! ข้างหน้า ข้างหน้า!!!"นักโทษนายหนึ่งตะโกน

ทอมมี่เหลือบลูกตามองไปข้างหน้าช้าๆ ชัดๆ และพบกับโครตรถของทหาร นั่นคือรถขนส่งทหาร (ประมาณว่าใหญ่ฟัดใหญ่ -*-) เร่งมาด้วยความเร็วสูง(กะจะอัดกันให้ตายไปข้างนึง)

"ว้ากกกกๆๆๆ ตายแน่ตู ว้ากกกกก"ทอมมี่ตะโกนพร้อมกับทำหน้าที่แสนจะประหลาด(โปรดจินตนาการเอง)

ปังๆๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ปุ้ง!!! คาร์ลกระหน่ำกระสุนใส่ล้อรถของทหารคันนั้นจนยางรถแตกและไหลลงข้างทาง

"ว้ากกก จะชนแล้วว จะชน...เอ่อ... เฮ้ย เจ้าคาร์ลช่วยทันนี่ฝ่า ฮุ้วว!"ทอมมี่ถอนหายใจ(แต่กางเกงแฉะเรียบร้อย)

"เอาล่ะ นักโทษทุกนาย ตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านเจ้าสไปค์แล้ว ฉันคิดว่าตำรวจก็คงไม่มีแล้วล่ะ โอเค พวกเราชนะแล้ว!!"

<<< เฮ!!!! >>>

เหล่านักโทษบริสุทธิ์ตะโกนกันอย่างดีใจ บางคนถึงกับกอดกับคนที่ไม่รู้จักกัน เพราะพวกเขาได้เป็นอิสระอีกครั้ง

. . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . .. . .. . .. . . . . . . . . . .

"เอ้า ทอมมี่ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ นี่ค่าทั้งหมดของพวกนาย เอาไปแบ่งกันนะ"สไปค์ยื่นซองเงินหนาปึกๆให้แก่ทอมมี่

ทอมมี่แบ่งเงินออกเป็น 3 ส่วนและให้เฉลี่ยๆเท่าๆกันและลาสไปค์กลับบ้าน

"เฮ้อ! จบไปอีกงานนะ"ทอมมี่พูด

"อืม....ทำงานสำเร็จนี่มันสบายจริงๆ ว่าแต่ทอมมี่ ตอนนี้ฉันขอพักอยู่บ้านนายได้ไหม?"คาร์ลถามทอมมี่

"งั้นเหรอ? จะมาทำไมล่ะ ถ้าว่างก็ห้องเดียวอยู่ในห้องเก็บของน่ะ"แฟรงค์พูดแนวรำคาญเจ้าคาร์ล

"..เอ่อ ฉันมาจาก San Andreas โดยไม่มีที่อยู่ประจำที่นี่น่ะ และฉันก็มาเพราะสไปค์จะจ้างฉันทำงานนี่ ฉันไม่รู้จักใครแล้วก็ไม่มีที่พักด้วย"คาร์ลบอกแฟรงค์

"เอาเถอะคาร์ล ยังไงนายก็เป็นเพื่อนฉันแล้วล่ะ คนที่ทำงานกับฉันก็เพื่อนรวมงานแหละนะ มาค้างที่บ้านฉันก่อนแล้วค่อยว่ากัน"ทอมมี่บอก

ต่อตอนที่ 14 ครับผม

[๛KID1412๛^__^]

ตอนพิเศษ ชามละ 35 บาท :: I'm Sorry ขอโทษ...

เช้าวันต่อมา ดวงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า แสงแดด จ้าๆส่องมายังหน้าของทอมมี่เป็นนาฬิกาปลุกเขาขึ้น

"ฮึบ! ฮ้าววววววว~โอ้ย! เช้าซะที"

"ว่าแต่ว่า หลับไปแค่วันเดียวทำไมฉันรู้สึกเหมือนหลับมาเกือบเดือนนึงเลยน้าาา!"ทอมมี่บ่นพึมพำกับที่นอน

ทอมมี่เดินลงไปหาข้าวกินข้างล่างกินแต่ก็ต้องผิดหวังที่อาหารทุกจานเน่าเสียจนหมด

"เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้นวะ!!"ทอมมี่พูดพลางประหลาดใจ

ทอมมี่มองไปรอบๆ เขาเห็นตู้เย็นฝุ่นเครอะ ทีวีที่พังแล้ว PS1 ที่ระฝุ่นเกาะจนดูไม่ได้ พัดลมที่ใยแมงมุมคลุมเต็มไปหมด

"ว้ากกกกก ! มันเกิดอะไรขึ้นฟร้าาาาาา!"ทอมมี่ตะโกน
"ว้ากกกกก ! ทำไมมันเป็นอย่างเน้!!"แฟรงค์ตะโกน
"ว้ากกกกก ! ฉันอยู่ที่หนายยย!"คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วขยำขว้างลงมา
"เฮ้ย! นี่มีใครอยู่มั้ยยยย!"เสียงคาร์ล จอนสันตะโกนออกมาจากห้องเก็บของ

ทุกคนรีบวิ่งตามเสียงของเพื่อนๆมารวมตัวกันได้ที่ห้องโถง ทุกคนปรึกษาหารือกันว่ามันเกิดเรื่องแปลกๆขึ้นทั่วทั้งบ้าน และพวกเขาทุกคน หนวดขึ้นเต็มไปหมดเหมือนไม่ได้โกนมา 1 เดือน

"ฉันว่านะ ระหว่างเราหลับอาจจะเกิดการหักเหของเวลาจากการเปลี่ยนทิศทางของขั้วแม่เหล็กโลกอย่างเฉียบพลัน..." แฟรงค์พูดเพ้อเจ้อคนแรก

"ไม่มีทางงงง! นายอย่าเพ้อเจ้อเซ่! ฉันว่านะ อาจเป็นเพราะอุกกาบาตตกลงมาจากระบบ solar system ทำให้เศษฝุ่นจากดาวกระเด็นเป็นยาสลบก็เป้นได้นะ"CJ พูดเพ้อเจ้อทั้งๆที่บอกว่าแฟรงค์เพ้อเจ้อ

วงสนทนาเริ่มคึกคักขึ้น เจ้าคลู๊ดก็ตั้งหน้าตั้งตาเขียนข้อความยาวเป็นทฤษฏีบท เพื่ออธิบายว่าทำไมถึงเกิดเหตุการณ์ประหลาด แต่ทันใดนั้น...

"ไอพวกบ้าทั้ง 4 คน หยุดพูดแล้วหันมาทางฉันซะ!!"เสียงชายหนุ่มที่เท่ห์แล้วสามารถเดาได้ว่าหน้าตาหล่อเหลาดังมาจากประตูหน้าบ้าน

"ฉันนี่แหละที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ครั้งนี้ เหตุผลน่ะเหรอ ก็เป้นเพราะ...."ชายคนนั้นกำลังจะพูดแต่เจ้าทอมมี่ก็ขัดมา

"กะ....แก....แกคือ...ไอคนเขียนเรื่องนี้ใช่มั้ย!!"ทอมมี่ทำหน้าดุๆใส่

"เฮ้ยฉันเข้าใจแล้ว!!"แฟรงค์พูด "ไอหมอนี่แหละที่มันเอาแต่ดองงานเขียนแล้วไม่ยอมเขียนพวกเรามา 1 เดือน เฮ้ยพวกเรา กระทืบ!!!"

ปั้ก โครม คราม เพล้ง ตูมๆๆ ป้าบ!! <เสียงทรมานผู้เขียนอย่างรับไม่ได้ :rofl สะใจว้อยยย!(โดนตื้บเอง สะใจเอง)>


/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

ปล. ผมต้องกราบขอโทษที่ดองเรื่องนี้มานานโข เพราะผมจำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบอะไรหลายอย่าง วันนี้ขอให้ทุกท่านได้อ่านตอนพิเศษเพื่อความสนุกสนาน และผมสัญญาว่า ตอนต่อไปนี้ จะมาไม่เกินวันจันทร์ เพราะผมปิดเทอมแล้ว ขอรับกระผ้ม!!!!

ปล.2 ผมขอกราบขอบคุณทุกๆท่านที่ช่วยติดตรามนิยายเรื่องนี้มาตลอด ขอบคุณคร้าบบบบ!!




14.One man standing and crying

"แฟรงค์ เฮ้ แฟรงค์ๆๆๆๆ ลงมาได้แล้ว วันนี้เราต้องทำเรื่องสำคัญกันนะ" ทอมมี่ตะโกนปลุกแฟรงค์ระหว่างที่เขากำลังจัดของ

"อึก.... เออๆ จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละ"

แฟรงค์ลงมาถึงข้างล่าง เขาค่อยๆได้ยินเสียงคนทะเลาะกันค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

"ก็พี่นั่นแหละ ผิดเองที่มาที่นี่น่ะ"เสียงสาวแปลกหน้าดังขึ้น

"อะไรเล่า ก็บอกแล้วว่าเธอนั่นแหละผิด จะมาที่นี่ทำไม ก็รู้ๆว่าเดี๋ยวฉันก็กลับ" เสียงคาร์ลตอบกลับแนวกระแทก -*-

"นี่ฉันเป็นห่วงพี่จริงๆนะ!"

"ไม่ต้องมาห่วงฉันมากหรอก ว่าแต่เธอน่ะ ดูแลที่บ้านดีรึเปล่า?"

"ว้ากกกกกก พวกแกทั้งสองคณนั่นแหละ พอได้แล้ว วันนี้เรามีงานสำคัญนะเฟ้ย!"ทอมมี่ตะโกนกลบเสียงทั้งหมดในรวดเดียว

แฟรงค์ค่อยๆเดินจนมาถึงห้องนั่งเล่น เขามองดูผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของเสียงหวานๆ(เฉพาะแฟรงค์ที่คิด) ซึ่งเธอผมยาวสลวย ผิวสี และ....หน้าอก:eek:

"นี่ๆๆๆๆ ผู้หญิงคนนั้นน่ะใครเหรอน่ะ?"แฟรงค์เดินไปสะกิดไหล่คาร์ล

"ทำไม? น้องสาวฉันเอง เธอเป็นห่วงฉันน่ะ ว่าฉันไม่กลับบ้าน ก็เลยเล่นตามมาถึง vice city มีอะไรล่ะ?"คาร์ลตอบในท่าทีหึงหวง

"งะ....งะง....งั้นน้องสาวนายคงไม่มีที่พักสินะ โอเคๆ ฉันอนุญาติให้มาพักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้.ดะ...เดี๋ยวฉันไปคุยกับทอมมี่เอง โอเคๆ"แฟรงค์พูดเองเออเอง

"เอ้อ...ว่าแต่ทอมมี่ ตอนนี้นายทำอะไรอยู่น่ะ"แฟรงค์หันไปหาทอมมี่

"ก็กำลังจะเตรียมไปชิงน้องชาย....ไม่ใช่ที่กางเกงแน่ๆล่ะ แต่ที่อยู่กับฟรานซิสน่ะ"ทอมมี่ตอบพร้อมกับยิ้มนิดๆที่มุมปาก

". . . . . . . . . . .ว้ากกกกก เ้ออใช่ น้องชายๆๆๆ เป็นยังไงมั่งฟ้าา ตอนนี้ๆๆๆ ทอมมี่ รีบไปเลยไปเร็วๆ"แฟรงค์โวยวายหลังจากที่เขาใช้เวลาคิด 5 วินาที

แฟรงค์รีบวิ่งไปเต็มอาวุธ เขาหยิบ MP5 เล็กๆสองกระบอก Desert Eagle 2 กระบอก และ มีดพับอีก 3 เล่ม

.....................30 นาทีต่อมา.....................

"เอาล่ะ ตอนนี้นายโทรไปนัดฟรานซิสไว้แล้วนะ ส่วนแผนของฉันก็คือ..ฉันเตรียมเงินจำนวนหนึ่งไว้ในกระเป๋าซึ่งเป็นเงินจริงและเคยอยู่ในตู้เซฟของคิงส์ ซึ่งแน่นอน เราต้องเอาคืนมาหลังงานนี้จบ และก็ซอสมะเขือเทศด้วย แฟรงค์ เดี๋ยวพอใกล้ถึงนายก็ละเลงซอสที่หน้าอกทำให้เหมือนฉันถูกยิงที่หน้าอก เดี๋ยวแผลที่เหลือฉันจะให้เจ้าคาร์ลตัดแต่ง แล้วก็ลากฉันพร้อมกับถือกระเป๋าไปกองให้ฟรานซิส เพราะมันต้องการเห็นศพฉัน และบอกว่าเงินนี่เป็นเงินจำนวนหนึ่งที่ได้มาจากบ้านฉัีน และขาไป ให้ฉันกับแฟรงค์นั่งรถไป และให้คาร์ลขับจักรยานคอยเสริมและเฝ้าดู ถ้ามันทิ้งศพฉันแล้วกำลังจะกลับบ้าน ก็ค่อยมาช่วยฉัน แค่นี้นะ"

ทอมมี่เล่าแผนของเขาให้ฟัง และไม่มีใครคิดจะคัดค้าน

. .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . .

"ทอมมี่....ระวังตัวด้วยนะ"แฟรงค์บอกกับทอมมี่ก่อนจะขับรถออกไป

"ไม่ต้องห่วงหรอก....ฉันไม่ทำให้นายคิดถึงฉันแน่ๆ"ทอมมี่ตอบ

"...ย...อย่าตายนะ"คาร์ลพูดออกมาตรงๆด้วยความเป็นห่วง

ทอมมี่มองเพื่อนทุกคน รวมถึงน้องสาวที่น่ารักของคาร์ลซึ่งจะดูแลบ้านให้เขาคิดขอบคุณทุกคนในใจและเขาคิดว่าเขาจะต้องกลับมาพบทุกคนในบ้านนี้ให้ได้

แฟรงค์เริ่มออกเดินทาง เขาขับรถพุ่งไปยัง Garden rabbish ลานกำจัดขยะของ Vice City และไปถึงภายใน 10 นาที

แฟรงค์ค่อยๆแบกทอมมี่ลงมาเหมือนกับทอมมี่ตายแล้ว และลากเขามาที่เก้าอี้ที่แฟรงค์นั่งอยู่

"ทอมมี่ อดทนไว้นะ"แฟรงค์กระซิบใส่หูทอมมี่

"หึหึ ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆ ในที่สุดไอหนูน้อยไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมันก็ตายซะที!! ดี! มันจะได้ไม่ต้องมีไอหน้าโง่ไอตาบอดตัวไหนมายุ่งกับเมืองของฉัน...ดีแล้ว มันตายไปได้ก็ดีแล้ว พ่อแม่มันก็คงดีใจ ที่ลูกได้ไปอยู่กันพร้อมหน้าซะที ฮ่าฮ่าฮ่าๆ เฮ้ยพวกเรา หัวเราะเยาะใส่หน้ามันหน่อยเซ่!"ฟรานซิสรู้สึกสะใจในการที่เขาเห็นภาพทอมมี่(แกล้ง)ตาย

เสียงหัวเราะเยาะทอมมี่ดังเซงแซ่ ทอมมี่่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากกัดฟันอยู่เงียบๆ และแอบร้องไห้อยู่ในใจ และคิดถึงภาพของพ่อและแม่เขา

"โอเค แฟรงค์ เอาตัวน้องของนายคืนไปซะ! แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไปไกลๆได้แล้ว ไป๊ เอ้อ กองศพไอหมางี่เง่าไว้ตรงนี้แหละ"ฟรานซิสสั่ง

"เอ้อ...ฟรานซิส ฉันเอาเงินมาให้นายด้วย เป็นเงินในเซฟของคิงส์ที่ทอมมี่ยึดมาได้ เพราะคำสั่งเสียสุดท้ายของทอมมี่ บอกว่าอยากเอาเงินมาให้นายตามสัญญา..."แฟรงค์ยื่นกระเป๋าเงินให้พร้อมกับสร้างเรื่องโกหกขึ้นมา

"ห๊ะ? จริงงั้นเหรอ! เฮ้ย ไอทอมมี่นี่มันหน้าโง่จริงๆเว้ย! นี่มันตายแล้วมันยังอุส่า์ห์จะเอาเงินมาคืนศัตรูอีกงั้นเรอะ? ฉันล่ะชอบมันจริงจริ๊ง ไอหมาหน้าโง่แบบนี้เนี่ย...เอ้านายไปเถอะแฟรงค์ ขอบใจ ที่ช่วยฉัน"ฟรานซิสพูดพร้อมกับเขย่าหัวทอมมี่เล่น

แฟรงค์จำเป็นต้องกลับขึ้นรถไปเพื่อไม่ให้ดูมีพิรุธ เขารีบขับไปซ่อนที่ซอกซอยก่อน และคาร์ลก็เช่นกัน เพื่อรอให้ฟรานซิสกลับไปก่อน

ฟรานซิสกระซิบสั่งให้พวกลูกน้องประมาณ 4-5 คนทำอะไรสักอย่าง และเขาก้ค่อยๆเดินขึ้นรถไป

"อืม...นายคิดว่าฉันควรจะทำดีมั้ยนะ แค่นี้ก็น่าสมเพชพอแล้วนะ"ลูกน้องคนหนึ่งของฟรานซิสกล่าวขึ้นกับทอมมี่พร้อมกับยกตัวทอมมี่ขึ้นไปวางไว้ในโกดังไม้

"ทำๆไปเถอะ ยังไงมันก็ไม่มีชีวิตแล้ว เอ้าๆ นายอีกคนนั้นน่ะ ยกถังมาเร็วๆ"ลูกน้องอีกคนพูดขึ้น

"...ยะ....แย่แล้ว! อย่าบอกนะว่ามันจะ. . . . ."ทอมมี่คิดในใจ

"เอ้า เผาเลย!"ลูกน้องฟรานซิสตะโกนขึุ้นมาคนหนึ่ง

ตอนนี้ลูกน้องของฟรานซิสค่อยๆยกถังน้ำมันแล้วราดไปรอบๆโกดังด้านนอก

"ฮึ่ย..เราจะ....จะทำยังไงดีฟะ ตอนนี้เราก็ฌไม่มีปืน มันมีอยู่ 4 คน จะลุกมาก็ไมไ่ด้.....กรอด....นี่ฉันต้องโดนเผาตายรึไงฟะเีนี่ย"

ทอมมี่นอนคิดอยบู่นิ่งๆกับการหาแผนรับมือ ระหว่างนั้นก็มีจรวดกระดาษเล็กๆปลิวว่อนลงมาทอมมี่เห็นข้อความบนจรวดด้านหลังว่า

"ทำไมไม่ยอมปลุกฉันฟะ นี่ไม่ไว้ใจฉันงั้นรึไง?"

ปัง! ปัง! ปัง! โพละ! กระสุนไรเฟิล 4 นัดรวดระเบิดขึ้น พร้อมกับลูกน้องของฟรานซิสแต่ละคนที่ค่อยๆล้มลง

ทอมมี่รู้ทันทีว่ากระสุนนั้นระเบิดมาจากไหน เขามองไปที่ตึกด้านหน้าเขาและพบว่าคลู๊ดกำลังรีโหลดกระสุนอยู่

"ฉันว่าแล้วว่านายยังไม่ตาย ไอเด็กโง่!!!!"ฟรานซิสและพวกลูกน้องวิ่งมาดักหน้าทอมมี่และ....

ปัง! ลูกน้องของฟรานซิสยิงปืนไปที่หัวของคลู๊ดเต็มๆ ทำให้คลู๊ดสลบปางตายไปทันที

"จัดการสไนเปอร์แล้วครับท่าน"ลูกน้องของฟรานซิสรายงาน

"คะ.....คลู๊ด!!!!"ทอมมี่ตะโกนชื่อเพื่อนของเขาสุดเสียงหลีงจากที่เห้นเลือดกองเต็มผนังบนตึกอีกฝั่ง

"มันยังไม่ตายจริงๆด้วย เฮ้ย จัดการเผามันเลย! ฉันจะสกัดมันไม่ให้ไปไหนเอง"ฟรานซิสพร้อมกระทืบไปที่ขาทั้งสองข้างของทอมมี่"

$ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $
ทางด้านของแฟรงค์

"เฮ้ย คาร์ล ตอนนี้ฉันเห็นคลู๊ดแล้ว อยู่ที่ตึกอีกฝั่งนั่น เห็นมั้ย! ขึ้นไปเอาตัวหมอนั่นลงมา เดี่ยวนี้เลย ไปส่งที๋โรงพยาบาลให้ด้วยนะ ทางนี้ฉันจะดูแลคลู๊ดเอง"

"รับทราบ"คาร์ลตอบพร้อมกับวางสาย

"พี่ๆ แ้ล้วคนที่ช่วยผมออกมา เขาเป็นไงบ้าง"น้องชายของแฟรงค์ถามพร้อมเขย่าตัว

"พี่ก็ไม่รู้ นั่งเงียบๆก่อน เดี๋ยวพี่จะรอดูเอง"

แฟรงค์หยิบกล้องส่องทางไกลมาจากเบาะนั่งรถ เขาส่องไปที่โกดงัและเห็นภาพโกดังไฟลุกท่วมพร้อมกับฟรานซิสที่กำลังเดินขึ้นรถ

$ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $


14.5 One man standing and crying [II]

ทอมมี่ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขารู้สึกแสบตาเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่เขามองเห็นมีแต่แสงไฟสีแดงๆลุกโชนอยู่

"ฟะ...ฟ..ไฟไหม้...ไม่ได้แล้วว ฉันต้องหนี.."ทอมมี่พูดกับตัวเองและพยายามลุกขึ้น

ฮึบ....ฮึบ...กร็อก"อ๊ากกกก โอ๊ย! ขา ขาฉัน..มัน..."

ตอนนี้ทอมมี่ไม่สามารถขยับได้แม่แต่ร่างกาย เขาๆค่อยๆมองไปที่ประตู แล้วมันมีทางเดียวที่เขาจะรอด เขาต้องเปิดมัน!!!

แต่ไม่ว่าเขาจะฝืนแรงเขายังไง เขาก็ไม่สามารถขยับตัวได้อยู่ดี

"หน็อย ไอขาบ้าเอ๊ย! มาเสียอะไรตอน....อ๊ากก"เขาตะโกนด้วยความเจ็บ

$ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $ $

"ลงจากรถเดี๋ยวนี้นะไออ้วน!"แฟรงค์ตะคอกใส่เจ้าของรถตู้พุงพลุ้ยๆที่ไม่รู้เรื่องอะไร

"อะไรของแกฟะไอมืด! ปิดประตูรถชั้นก่อนที่่จะต้องคุยกับตำรวจซะ!"ชายอ้วนๆตอบ

"ในเมื่อลงดีๆไม่ได้....."แฟรงค์รีบดึงกางเกงของชายอ้วนๆแล้วโยนไปที่กางถนน

แน่นอนว่าชายอ้วนๆก็ลงไปเก็บและแฟรงค์ก็กระโดดขึ้นรถขับออกไป(เป็นวิธีที่รุนแรงมาก ห้ามเลียนแบบ:o)

"พี่ๆ เราเอารถเขามาอย่างนี้มันจะดีเหรอ??"หลุยส์ถาม

"เออน่า มันลืมบัตรพนักงานขนของไว้เดี๋ยวก็ไปตามบริษัทเอารถไปคืนเขา ตอนนี้พี่ต้องไปช่วยเพื่อน!"

฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿ ฿

หลายนาทีผ่านไป

ทอมมี่เริ่มหมดหวังกับดวงชะตาของเขา ตอนนี้ไฟในโกดังค่อยๆลุกท่วมมาถึงภายใน เขาได้แต่นอนมองกองไฟที่หวังว่ามันจะดับไปเอง

ทอมมี่พยายามควานดูกระเป๋าว่ามีอะไรบ้างที่จะเอาตัวรอดได้ เขาก็พบแต่ลูกเอ็มไดนาไมต์สอดไส้ช็อคโกแลต

เขามองไปที่กองไฟอีกครั้ง ราวกับว่ามันจะมีใครโผล่มาช่วยเขา

"ทะ....ทรมาน....ทรมานเหลือเกิน....ใครก็ได้ ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ที!!" เขาตะโกน

"อากาศบริสุทธ ขอฉันหน่อยเถอะ เอามันมาให้ฉันที.....ใครก็ได้..."

ไม่มีใครได้ยินเสียงเขาแม้แต่น้อย เขาเริ่มรู้สึกว่าอากาศหายใจชักน้อยลงเรื่อยๆ อากาศที่เขาสูดมีแต่ควันไฟ เขาทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

เขามองไปที่ควันไฟ เขาเห็นภาพพ่อและแม่ของเขาอีกครั้งท่น่าจะเจอสถานการณ์เดียวกัน

ตอนนี้เขาทราบแล้วว่าอะไรเป็นสิ่งที่เขาไม่ควรทำ อะไรเป็นสิ่งที่เขาควรทำ เขาเข้าใจแล้ว การจะ"ตาย"มันเป็นยังไง

"ฉันขอโทษ"ทอมมี่พูดกับภาพคิงส์นอนจมกองเลือดด้วยกระสุนปืนของแฟรงค์

ตอนนี้เขามองเห็นภาพหลายๆอย่างที่ผ่านมาจากการดำเนินชีวิตอันโสโครกของเขา

ไม่ว่าเขาจะมีเงิน หรืออะไรก็แล้วแต่ เขารู้ดีว่า การขโมยรถ หนีความผิด ทำร้าย กักกันอิสระภาพ มันผิดทุกอย่าง

"นะ...หน้าเสียดาย....."

มันน่าเสียดายจริงๆว้อยยยย !!!!

ไม่มีประโยชน์อีกแล้วที่เขาจะมาสำนึกผิดเอาตอนนี้ เขาค่อยๆเอื้อมมือไปข้างหน้า เพื่อสัมผัสกับความตายที่สอนเขาเป็นครั้งสุดท้าย....

บรือออออ โครมมมมม! <อ๊ะ! ทอมมี่ !!!!>


5 วันต่อมา

<ว่าไง?? นี่แกกยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ??> เสียงที่ดูมีอำนาจดังขึ้น

<พอได้แล้ว ฉันไม่อยากยุ่งกับนายอีกแล้วนะฟรานซิส ออกไป๊ ออกไปจากชีวิตฉันซะ!!>ทอมมี่ตะโกนพร้อมกับวิ่งหนีฟรานซิส

ปัง!! ตุบๆๆๆ "ทอมมี่! นายฟื้นแล้วงั้นเหรอ??"

แฟรงค์พุ่งตัวไปกอดตัวทอมมี่ พร้อมกับร้องไห้ด้วยความเป็นห่วง

"มะ...เมื่อกี๊ฉันเห็นฟรานซิส....ฝ..ฝันไปงั้นเหรอ..อืมแฟรงค์ ฉันฟื้นแล้ว"ทอมมี่ตอบ

"เออ ทอมมี่ ตอนนั้นน่ะ หวุดหวิดแทบจะแย่เลยนะ ฉันขับรถพุ่งมาแล้วก็....อะอ้าว..."แฟรงค์กำลังโม้ถึงเรื่องทีเ่กิดขึ้น แต่เขาก็ต้องหยุดเพราะทอมมี่ล้มตัวลงและหลับต่อ

[PeaceterZero]

แต่งดีนะ แต่ ผมว่า ไม่ลอง ใช้ชื่อที่คิดเองละครับ
เพราะว่า มันจะเหมือนเอาขอบคนอื่นมาทำ อันนี้รับไปพิจารณา

ส่วนเสียง แบบ ข้อตวามเช่น โอ้ยๆ เพี้ยงๆ สวบๆ ใส่เยอะไปนะครับ นิยายไม่ใส่กันมากหรอก
บทสนทนาสับสันไปหน่อย งง เหมือนกัน

ว่างๆผมก็จะแต่งบ้าง แต่จะมีรูปประกอบอะนะ

[Infinity_Justice]

ยังอ่านไม่หมดเลยเดี่ยวมาอ่านต่อ

[๛KID1412๛^__^]

แต่งดีนะ แต่ ผมว่า ไม่ลอง ใช้ชื่อที่คิดเองละครับ
เพราะว่า มันจะเหมือนเอาขอบคนอื่นมาทำ อันนี้รับไปพิจารณา

ส่วนเสียง แบบ ข้อตวามเช่น โอ้ยๆ เพี้ยงๆ สวบๆ ใส่เยอะไปนะครับ นิยายไม่ใส่กันมากหรอก
บทสนทนาสับสันไปหน่อย งง เหมือนกัน

ว่างๆผมก็จะแต่งบ้าง แต่จะมีรูปประกอบอะนะ
ขอบคุณครับผม ^__^ เรื่องชื่อผมเอาแค่ตัวเอกกับอีก 2 ตัวมาครับ ชื่ออื่นผมคิดเองหมดเลย(ชื่อฝรั่งน่ะ)

ที่คิดเองมี แฟรงค์ สเตดี้ , คิงส์ , ฟรานซิส , เจคอป วิกเตอร์ , สไปค์ , ชื่อสมาชิกวง Love Fist ทั้งหมด -*-(อันนี้นานมากกว่าจะคิดออก)

ขอโทษที่ทำให้สับสนนะครับ คงเพราะผมรีบไปหน่อยมั้งครับ เลยออกมาดูแปลกๆ จะพยายามแต่งให้มากกว่านี้ครับ

ปล. ตอนที่ 11 - 14 + ตอนแถม หายไปหมดเลย ตอนพวกนี้ตอนสำคัญซะด้วยสิ ว้ากกกกกกกกกกก T^T

[THE MIZ]

สุดยอดไปเลยเรื่องนี้ กำลังนั่งอ่านอยู่ ...

[Nemisis']

อ่านเยอะไปก็ตาลายครับ แต่เนื้อเรื่องก็ใช้ได้ครับ สู้ๆนะ ผมจะอ่านเป็นตอนๆเหมือนซื้อแผ่น CD มาดูและกันนะครับ :]]]

[Season]

ตัวหนังสือเยอะมากเหมือนสายฝนเลยครับ อ่านเท่าไหร่ไม่จบเลย กำลังอ่านอยู่ครับ

ปล. สนุกดีนะครับ ( หรือป่าวรออ่านจบก่อน)

[๛KID1412๛^__^]

ขอบคุณทุกๆความเห็นครับ เดี๋ยวผมขอเก็บไว้พรุ่งนี้จะมาแต่งต่อนะครับ ช่วงนี้งานเยอะมาก -*- พรุ่งนี้จะแต่งให้ได้เลยครับ

แจ้งการเปลี่ยนแปลง สำหรับผู้ที่เคยอ่านถึงตอนใหม่ๆ(11 - 14)เนื้อเรื่องตอนที่ 11 - 14 อาจเปลี่ยนแปลงนะครับ เพราะผมแต่งสด ไม่มีสำรองไว้ -*- ต้องขออภัยในความไม่สะดวก

[bionicle99]

เยอะมากแต่ก็านุกดีครับเหมือนเล่นเกมแต่เป็นการอ่านแทน

[๛KID1412๛^__^]

ตอนที่ 13 อัพเดทออกมาแล้วครับ ตอนนี้มีตัวละครใหม่เพิ่มมา CJ ครับ เป็นพระเอก GTA San (ที่ผมก็อปชื่อตัวเอกเพราะอยากให้คงไว้ครับ)

(อนาคตไม่รู้ว่าถ้าจบแล้วจะแต่งภาคอื่น่อรึเปล่าหนอ -*-)

[Runningman]

แจ่มครับอ่านแล้วเพลินดี +1

[๛KID1412๛^__^]

อัพเดทตอนที่ 14(จนได้) ตอนนี้ขอแบ่งเป็น 2part นะครับจะได้อัพลง mediafire ง่ายๆ เอ้ย! จะได้อ่านง่ายๆหน่อยเพราะตอนนี้ค่อนข้างยาวพอสมควรครับผม

[๛KID1412๛^__^]

จบตอนที่ 14 แล้วครับผม ตอนที่ 14 นี่ตอนแต่งยังนั่งแต่งไป ซึ้งนิดๆไป อ่านๆไปก็ดูมันทรมานจริงๆนะ

[myriadisland]

ผมชอบ gta ภาค vice city มากที่สุดเลยครับนายก็ชอบสินะทอมมี่เป้นพระเอกเกมส์ที่ผมชอบมากๆเสื้อสีฟ้าในตำนานผมรุ้ทางทุกที่ในvice city รุ้จุดฮอทุกตำแหน่งเล่นจบ 5
รอบเพราะผมชอบเกมส์นี้มากๆ

[zanimkor]

จบแล้ัวหรอครับกำลังสนุกเลย ตัวโกงยังไม่ตายเลยอ่ะครับ

[Deadman23]

Tommy Vercetti ตามวิกิแล้ว พ่อแม่เข้าเป็นเจ้าของร้านพิมพ์ (พิมพ์อะไรไม่รู้ มันบอกว่า printing shop) เกิดในเมืองรีเบอร์ตี้ ซิตี้ในภาค 3 ครับ ในปี 1951... ทอมมี่ช่วยพ่อเขาทำความสะอาดในร้าน แล้วอย่ากจะเดินตามรอยพ่อด้วย แล้วในช่วงวัยรุ่นตอนปรายๆ ได้เข้าร่วมกับแก๊ง Forelli Family

อ้างอิงจาก gta วิกิ ครับ LOL
http://gta.wikia.com/Tommy_Vercetti

[๛KID1412๛^__^]

ยังไม่จบคร้าบบบบบ ยังไม่จบ ผผมาหมายถึงจบตอนที่ 14 เฉยๆครับ -*-

เดี๋ยวมาต่อตอนที่ 15 ประมารวันจันทร์นะครับ วันเสาณือาทิตย์ผมไม่อยู่

จริงๆแล้วประวัติตัวละครผมก็ไม่รู้หรอกครับ แต่คิดดัดแปลงมันให้เข้ากับเนื้อเรื่องนิยายผมน่ะครับ เลยแต่งประวติแบบนี้

ขอบคุณทุก่านๆที่ติดตามครับผม :)

[zanimkor]

ไหนครับตอนที่ 15 อ่ะรออ่านอยู่นะครับ

[๛KID1412๛^__^]

โทดทีนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่ค่อยว่างเท่าไหร่อะครับ งานปิดเทอมก็มา -*- ผมว่าพรุ่งนี้แหละครับ ผมจะได้ลงละ

[๛KID1412๛^__^]

15.Get ready to survive





จึ้ก!

"จ๊ากกกกก ว้ากกก เจ็บๆๆๆ"ทอมมี่ตะโกนลั่นห้องพักรักษาตัว

ทอมมี่ลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆห้องเขาเห็นพยาบาลสาวสวยๆกำลังฉีดยาให้เขา(น่าอิจฉาว้อย:mad3)

และเห็นแฟรงค์ กับ คาร์ล นั่งเล่น PS1 ซึ่งแฟรงค์น่าจะตกใจจนทำจอยหล่นลงพื้น

"นี่คุณคะ!? อยู่นิ่งๆิซิคะ!!!:heart"เสียงหวานๆออกแนวดุๆแบบน่ารักจากคุณพยาบาล(อยากโดนดุจังเลยง่ะ)

"อะ...โอ๊ววว เสียงช่างน่ารักอะไรเช่นนี้!! สวยจริงๆน้องสาวจ๋าาาา :heart อ๊ะหนองโพด้วย:blush(เฮ้ยชักหื่นละ)"ทอมมี่คิดในใจพร้อมกับพยายามข่มใจไม่ให้แสดงออก

หลังจากที่พยาบาลสาวฉีดยาเสร็จซึ่ง(ผลจากการที่สาวมาทำให้)ทำให้ทอมมี่รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก ทอมมี่มองไปที่แผ่นหลังของพยาบาลสาว โอ้ กระดูกเชิงกรานแจ่ม มมมมมว๊าก...(ว้ากกกๆๆๆ พอกันที ชักเละเทะ)

"หน็อยๆ เกินหน้าเกินตาจริงจริ๊งงง ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะไม่เห็นมีสาวๆมาทำแบบนี้มั่ง" คาร์ลพูดพร้อมกับส่องหน้าตัวเองในกระจกและคิดว่าเขาไม่น่าพูดเล้ย

"เออทอมมี่ ฉันว่าจะเล่าให้นายฟังตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ"แฟรงค์ลุกขึ้นมา"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันนั้นน่ะมันเฉียดฉิวมากเลยนะจะบอกให้!"แฟรงค์เริ่มอินกับเรื่องแอ็คชันสุดมันส์ที่เกิดขึ้น "วันนั้นน่ะ ฉันกับหลุยส์น้องชายของฉัน เห็นว่าไฟมันไหม้ฟุ่มๆท่วมโกดังเลยล่ะ ฉันเลยรีบวิ่งไปที่ถนนแล้วก็ไปขโมยรถขนของที่มีผู้ชายอ้วนๆแก่ๆขับมาน่ะ อะแฮ่ม! แต่ก็นะเพื่อช่วยนายยังไงเรื่องนี้ก็ไม่สำคัญเท่าไหร่"เขาหยุดพูดแล้วเก๊กเล็กน้อยก่อนพูดต่อ"แล้วก็นะ ฉันขับรถพุ่งมาแต่ไกลแล้วฉันก็เห็นว่ามันดับไฟไม่ทัน เลยเสี่ยงพุ่งรถชนโกดังไปเลย แต่ก็นะ ฉันก็กลัวเหมือนกันว่าฉันจะขับรถทับนาย"

ทอมมี่เริ่มคิดในใจว่า"ตูจะเกือบตายเพราะไอรถของเอ็งนั่นแหละ"

"แล้วฉันก็เห็นนายยื่นมือมาพอดีฉันเลยดึงแขนนายขึ้นรถแล้วก็พุ่งออกไป ผลสรุปคือรถคันนั้นพัง ฉันเอาไปทิ้งที่ลานขยะอีกเมืองแต่ฉันก็เอานายมาโรงพยาบาลก่อนนั่นแหละ"แฟรงค์พูดพร้อมกับความมั่นใจว่าจะได้รับคำชมจากทอมมี่

".....ดีแล้วแหละที๋ฉันไม่ตาย แต่ว่า....ว้ากกก คลู๊ด! คลู๊ด!คลู๊ด!!!! ไปไหนๆๆๆ แฟรงค์ ไปลากคลู๊ดมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"ทอมมีตะโกนพร้อมกับเขย่าตัวแฟรงค์

วิ้วววววว แปะ เครื่องบินกระดาษที่ทอมมี่คุ้นเคยลอยมาตกบนเตียงเขา

"ฉัน...อย..อยู่ในห้องน้ำ เฟ้ย! อย่าเพิ่งเรียก ตอนนี้กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม..ข้าศึกมัน..อึก"ทอมมี่อ่านกระดาษแล้วถึงได้รู้่คลู๊ดกำลังทำอะไร

"นี่แฟรงค์ เจ้าคลู๊ดทำไมฟื้นตัวเร็วอย่างนั้นล่ะ มันถูกยิงเข้าที่หัวเลยไม่ใช่เหรอ"ทอมมี่ถาม

"คลู๊ดถูกกระสุนถากผ่านร่องของสมองพอดีน่ะ คือสมองซีกซ้ายกับขวา ตรงกลางมันจะเป็นร่องของสมองแล้วกระสุนวิ่งทะลุไปทำให้สมองไม่บาดเจ็บน่ะ ตอนนี้ก็แค่สมานแผลแล้วก็ผ่ากระสุนออกแล้ว"(มันจะเฮงอะไรขนาดนี้)

"อืม เข้าใจละ ตอนนี้ก็เหลืองานสำหรับฉันเพียงอย่างเดียว....."ทอมมี่พูดกับแฟรงค์

"งานอะไร?...นี่นายคงไม่คิดว่าเราจะไปบุกแล้วก็ฆ่าเจ้าฟรานซิสหรอกนะ นายก็รู้ว่ามันสมุนไม่ใช่เล่นๆ"แฟรงค์พูดแนวดึงให้ทอมมี่ไม่ไป

"ฉันไม่ฆ่าหรอก...เพียงแต่ฉันจะทำให้มันรู้เสียบ้าง...ว่าความรู้สึกที่ว่า"น่าเสียดาย"น่ะ มันเป็นแบบไหน"ทอมมี่พูดพร้อมกับอารมณ์สบายๆ

แฟรงค์มองดูทอมมี่และเขาเห็นว่าทอมมี่เปลี่ยนไปไม่น้อย ปกติเขาจะไม่ชอบใครเลยที่ทำให้เขาไม่พอใจ แต่วันนี้เขาดูสบายอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด บาดแผลที่เต็มตัวของทอมมี่ รอยเลือดรอยฟกช้ำและรอยแผลไฟไหม้เล็กๆยังคาที่ตัวเขา พร้อมกับการเหยีดหยามและทฟรานซิสำให้เขาเกือบขาดอากาศหายใจตาย เขายังนอนยิ้มได้อย่างบริสุทธิ์ใจ

ทอมมี่คิดในใจกับเรื่องที่ผ่านมา เขาคิดว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้นอีก การฆ่า การกักขัง การทำผิดกฎหมาย เขาสำนึกแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันหวนกลับมาเล่นงานเขา

"แฟรงค์...นายไปหาช่างซ่อมรถไปซ่อมรถของคนที่นายขโมยมาด้วยนะ แล้วเดี๋ยวเอารถไปพ่นสีใหม่ใน Pay N' Spray เดี๋ยวฉันจ่ายเอง แล้วก็ช่วงนี้ช่วยรวบรวมอาวุธไว้หน่อยนะ ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องทำ แต่ฉันไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แน่นอน"ทอมมี่พูดจบแล้วนอนต่อ



16.The Chase




It not the same you,It not the same....

โทรศัพท์มือถือของแฟรงค์ดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าใครโทรมา

"เอ๋?? ใครฟะเนี่ย...บิ๊ก..บิ๊ก สโม๊คเรอะ?..ใครฟะ เอาเหอะ รับก่อนก็ได้...เอ้า ฮัลโหลล"แฟรงค์รับโทรศัพท์จากใครก็ไม่รู้ที่โทรมาหา้เขา

"ซีเจ!! ว่าไงไอหมาน้อย ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ ตอนนั้นที่โทรมาหาฉันก็ไม่ยอมให้เบอร์ไว้ เลยต้องสืบหาประวัติการโทรเอาเนี่ย ใช้ยากจังเนอะไอโทรศัพท์..."ปลายเสียงของอีกฝ่ายยังไม่จบแฟรงค์ก็สวนขึ้นมาว่า..

"ว่าไงนะ!!! ไอคาร์ลมันมาใช้โทรศัพท์ฉันงั้นเรอะะ?? แล้วมันโทรกับนายไปกี่นาที??"แฟรงค์รีบถามด้วยความตกใจ

"ก็เมื่อวานนายบอกเองนี่ ว่านายจะคุยกับคนทั้งแก๊งเรา ประมาณ 2 ชั่วโมง ทำไม?"

แฟรงค์โกรธบวกกับควาเสียดายจนควันออกลูกกะตา(ทำได้ไงฟะ?? )

"เอ๊ะ หรือว่านายไม่ใช่คาร์ลน่ะ....เสียงก็ไม่เ่หมือน..การพูดก็ไม่ใช่ ปกตินายจะรงจะแร็พทักฉันไม่ใช่เหรอ??"สโม๊คพูด

"ไม่รงไม่แร็พมันแล้ว!!! พอกันที ฉันจะรีบวางสงวายสาย แล้วก็รีบปงรีบไปด้วย ฮึ่ย! ใช้ไปตงไปตั้ง 2 ชั่วโมง เดี๋ยวฉันจะไปองไปอัดมันให้คามงคามือเล้ยย!!(บรรทัดนี้สระ โ-ะเยอะชะมัด -*-)

แฟรงค์กำลังจะกดวางสาย แต่สโม๊คก็รีบตะโกนดังลั่นออกมาว่า

"ว้ากกก เดี๋ยว อย่าเพิ่งว๊างงงง! ฉันมีงาน...ติ๊ด"แฟรงค์มือไวกดวางไปแล้ว แต่.....

<อะไรนะ? เจ้านี่มีงานงั้นเหรอ...ถ้าเราทำแทนละก็...อึก..>นายแฟรงค์ผู้จินตนาการสุดกู่

แฟรงค์ไม่รอช้า เงินอยู่ข้างหน้าไม่ต้องรอช้า ไปรอเงินดีฝ่า เขารีบโทรกลับไปหาสโม๊ค

"นี่ๆ งานที่ว่างานอะ......"

"มานี่ ฉันคุยเอง!" มั่บ! "ว่าไงสโม๊ค ฉันคาร์ลเอง มีงานอะไรล่ะ ฉันจะได้ช่วยได้"คาร์ลรีบฉกโทรศัพท์ของแฟรงค์มาแล้วคุยกับสโม๊คต่อ

"โอ้ออ มาจนได้นะไอน้องชาย มีคนจ้างวานให้ฉันทำงานๆหนึ่งที่ Vice City แต่ช่วงนี้แก๊งค์ของเราไม่ว่างเพราะไอพวก Ballas มันมาหาเรื่องอยู่เรื่อยๆ ฉันก็ต้องดูแลแก๊งค์ไปแทนนายด้วย แล้วนายก็อยู่ที่นั่นพอดี งานนี้เขาจะส่งแฟ็กซ์ไปให้ว่าให้ทำอะไรบ้าง เอ้า บอกเบอร์แฟ็กซ์มาสิ ฉันจะได้บอกให้เขาส่งแฟ๊กซ์ไป"

แฟรงค์รีบฉกโทรศัพท์ตัวเองคืนแล้วบอกเบอร์แฟ็กซ์ไปให้สโม๊ครับทราบ

#####//////#####//////#####//////#####//////#####//////

"นายคิดว่าไงกับงานนี้"แฟรงค์กำลังขับรถไปทีุ่ดหมายของงานหลังจากอ่านแฟ็กซ์ และถามคาร์ลไปด้วยขณะขับรถ

"คิดว่านายจะมาทำไม"คาร์ลตอบพร้อมทำหน้าเบื่อๆ

"เอาน่า! ถึงงานนี้จะแค่ไปเอาของแค่นี้แต่มันอาจจะมีเรื่องไม่คาดฝันขึ้นก็ได้ อีกอย่าง ฉันน่ะฝีมือขับรถเยี่ยมเลยนะจะบอกให้ ถึงจะแพ้ทอมมี่ก็เห๊อะ"

คาร์ลอยากจะพูดว่า"ฉันไม่ให้ส่วนแบ่งนะ" แต่ก็กลัวว่าแฟรงค์จะทิ้งเขาและรีบวกรถกลับ เพราะที่นี่ก็ไกลจากบ้านของทอมมี่มาก

แฟรงค์ขับรถมาเรื่อยๆจนถึงที่หมาย เขามองเห็นกระเป๋าใบหนึ่งวางไว้อยู่ตรงกลาง

"เฮ้ย! ทำไมมันถึงวางไว้อ้าซ่าอย่างงี้ฟะ ถ้าเกิดมีใครมากหยิบก่อนขึ้นมาว่าไงเนี่ย"คาร์ลสงสัย

"เอาน่า!! โอกาสดีมาถึงแล้ว อย่าสงสัยเลย เข้าไปเอามาเหอะ ฉันรอในรถแล้วกัน"แฟรงค์พูด

คาร์ลทำตามที่แฟรงค์บอก เขาสังเกตุการณ์โดยรอบและพบว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น คาร์ลค่อยๆเดินไปช้าๆ และหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นตามคำสั่งของแฟร....

"หยุด!! วางกระเป๋าลง ไขว้มือทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง เร็วๆ! หมอบตัวลงด้วย บอกให้หมอบ!!!"

คาร์ลรีบวางกระเป๋าลงแล้วรีบหมอบแล้วไขว้มือไว้ข้างหลังทันทีทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงใคร

"ถึงตำแหน่ง B,C ตอนนี้พบผู้ต้องสงสัยที่ตำแหน่ง A รีบมาที่ตำแหน่งนี้ด่วน"

"ตำรวจ!!...ตำรวจมาทำอะไรที่นี่ แล้วกระเป๋านี่มันอะไรกัน?"คาร์ลคิด

คาร์ลหันไปมองรถของแฟรงค์และเห็นแฟรงค์ทำหน้าเครียด เขาทั้งสองพยายามส่งสัญญาณกัน

"แฟรงค์ ชะ..ช่วยฉันด้วย"คาร์ลส่งสัญญาณบอกด้วยหน้าตา

"ได้!"แฟรงค์ส่งสัญญาณตอบ

แฟรงค์อาศัยช่วงที่ตำรวจเผลอแล้วขับรถพุ่งเข้าหาคาร์ลทันที พร้อมกับคาร์ลที่หยิบกระเป๋าและกระโดดอย่างสุดตัวไปยืนบนหลังคารถ

"คาร์ล นั่งลง!"แฟรงค์ออกคำสั่ง

คาร์ลรีบนั่งลงบนหลังคารถแฟรงค์ทันที พร้อมกับแจกนิ้วให้คุณตำรวจ

"เฮ้ย! เฮ้ย! หนีไปแล้ว มันหนีไปแล้ว เจ้าหน้าที่ทุกนาย ติดตามรถทะเบียน X8ZX เร็ว!"พวกตำรวจออกคำสั่ง

ทางด้านของแฟรงค์ ตอนนี้ความเร็วรถอยู่ที่ 120 KM/Hr

"แฟรงค์ เปิดกระจกรถ ฉันจะกระโดดลงไปแล้ว!!!"

"เออ!"แฟรงค์ตอบ

คาร์ลกระโดดเกาะหลังคารถแล้วเหวี่ยงตัวเข้าไปที่เบาะนั่งด้วยแรงเฉื่อย พร้อมกับ.... ผัวะ! อ๊อก! ...พร้อมกับพลาดถีบหน้าแฟรงค์ไปด้วย

"นี่ ถ้าคราวหน้านายยังอยู่บนหลังคาไม่ต้องกระโดดลงมาแล้วนะ"แฟรงค์พูดประชดพร้อมกับลูบแก้มตัวเอง

"เรื่องนั้นช่างมันก่อนเหอะ แล้วนี่นายจะขับรถไปไหน?"คาร์ลรีบเปลี่ยนเรื่อง

"ในแฟ็กซ์บอกให้เอากระเป๋าไปไว้ที่ล็อคเกอร์เบอร์ 47 ที่อพาร์ทเม้นท์แถวๆย่าน Downtown ถ้าใกล้ถึงแล้วฉันจะบอกเอง"

เอี๊ยดด! หวอ หวอ หวอ หวอ !

"ไอเรื่องนี้ก็ช่างมันอีกทีเถอะ....หันไปดูข้างหลังเซ่ ไอเซ่อ!!"คาร์ลตะโกนลั่น

แว่บ! เหมือนกับตอนที่ผ่านๆมา มาอีกแล้ว กิจกรรมหนีตำรวจ แฟรงค์ไม่พูดอะไรมาก เขาเร่งความเร็วขึ้นมาทันที

"เอาไอนี่ไป เปิดกระเป๋าออกมา แล้วดูซิว่าข้างในมันมีอะไรบ้าง"แฟรงค์โยนกระเป๋าที่เพิ่งได้มาให้คาร์ล

"มันเปิดไม่ได้!! กระเป๋าถูกล็อคอยู่เฟ้ย!!"

หวอ หวอ~ <นี่ ถ้ามอบตัวแต่โดยดีแล้วเอากระเป๋าคืนมาจะไม่มีใครเจ็บตัว เข้าใจมั้ย> เสียงดังออกมาจากรถตำรวจ

"ไม่เข้าใจโว้ย!"เสียงดังมาจากปากแฟรงค์

"เอางี้คาร์ล ดึงหูหิ้วกระเป๋าออกมาแล้วขว้างไปที่ล้อ อย่างน้อยก็ทำให้รถตำรวจเสียหลัก..."ปัง!! ปัง!! ปัง!!

คาร์ลไม่สนใจแฟรงค์ เขานั่งมองรถตำรวจที่ค่อยๆเข้ามาใกล้เรื่อยๆหูหิ้วกระเป๋ามันจะดึงออกได้ง่ายๆยังไง(ฟระ)

"เร็วๆคาร์ล มันเปิดฉากยิงไปแล้วนะ!" แฟรงค์ย้ำอีกที

"ว้อยยยย! เงียบบบบ!! กระเป๋าก็เปิดไม่ได้ แล้วไอบ้าตัวไหนมันจะดึงหูหิ้วออกฟะ! ใครดึงได้ก็บ้าแล้ว นี่แหละ เอารองเท้าแกนั่นแหละ ขว้างไปเล้ย!!"คาร์ลพูดพร้อมกับหยิบรองเท้าแฟรงค์ออกมา

"ไปไกลๆได้แล้วไอพวกบ้าาาาาา!"ตะโกนอยย่างบ้าคลั่งพร้อมกับขว้างรองเท้าแฟรงค์เข้ากระจกรถตำรวจเต็มๆ"

ปั้ก! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากรอยบนกระจกรถตำรวจแค่นั้น

"แกมันบ้าไปแล้วคาร์ล! บอกให้ขว้างใส่ล้อมันจะสะดุดไปเอง!!"แฟรงค์พูด

<ในเมื่อไม่ยอมก็ต้องใช้กำลังนะ พวกเรา! โผล่ออกมายิงมันเลย!> ตำรวจนายหนึ่งพูด

"แฟรงค์!! ไม่ได้เรื่องแล้ว เอารองเท้านายมาอีกข้างนึง!"

คาร์ลรีบฉกรอยเท้าแฟรงค์มาอีกแล้วขว้างยัดไปที่ล้อรถตำรวจ ส่งผลให้รถตำรวจเสียหลักและพุ่งชนเสาไฟฟ้า

"วู้ เย้! ได้แล้ว 1 คัน แฟรงค์ๆ เอารองเท้านายมาอีกเร็วๆ"

"ฮึ่ย! ยังบ้าไม่เลิกอีกเรอะะ คนบ้าอะไรใส่รองเท้า 3 ข้างได้วะ ฉันไม่มีแล้ว เอารองเท้าแกนั่นแหละ!"

คาร์ลถอดรองเท้าตัวเองและหยิบฝาถังขยะที่ข้างทางที่เขายื่นมือหยิบมาได้ แล้วขว้างสกัดรถตำรวจไปเรื่อยๆอย่างบ้าคลั่ง เหมือนกับว่าบ้านหมอนี่ผลิตรได้เองงั้นแหละ

/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/

30 นาทีต่อมา

"เฮ้ยคาร์ล...ตื่นได้แล้วเว้ยเฮ้ย!"แฟรงค์เขย่าตัวคาร์ล

"ฉันขับมาถึงตั้งนานแล้ว หลังจากที่นายขว้างจัดการตำรวจจนมันเลิกตามมาเนี่ย ฉันไม่รู้รหัสล็อคเกอร์ คงอยู่กับนายนั่นแหละ เอารหัสมาซิ"

"หือ...อืม...รหัสเหรอ ฉันจำได้ว่าฉันใส่กระเป๋าเสื้...ว้ากกกก ไม่มี!! ไม่มี!! กระเป๋ากางเกงก็ไม่มี!! เฮ้ย หายไปไหน หายไปไหนฟะ!! หรือว่า???"

"หาาา? อย่าบอกนะว่านายขว้างมัน.........."

คาร์ลพยักหน้าตอบ แฟรงค์แทบจะกระโดดเตะก้านคอคาร์ล ทั้งสองขึ้นรถแล้วต้องมานั่งก้มๆเงยๆหากระดาษใส่รหัสล็อคเกอร์ แต่สุดท้ายเจ้าคาร์ลก็หาไม่เจอและรู้อีกทีว่ามันหล่นอยู่ในรถ

=======================================================================================


17.Protect The VIP



"คาร์ล...เฮ้...พร้อมรึยัง??"แฟรงค์เดินไปมองหน้าคาร์ลที่อยู่บนโซฟา

"......." คาร์ลทำเนียนแกล้งหลับบนโซฟา

"ถ้านายไม่ตอบฉันจะดึงนายลงมาเดี๋ยวนี้แหละ"แฟรงค์พูดแนวข่มขู่(ตรงไหน?)

".........."

"ฉันหมายถึงฉันจะดึงกางเกงนายนะ"

**หมายเหตุ ขอย้ำว่านี่ไม่ใช่นิยายเกย์ นี่คือนิยายแอ็คสั้น

"...อะ...ฮ้าววว อื้มม! สบายตัวจริงๆเอ๋? แล้วนายมายืนตรงนี้ทำไมน่ะ"คาร์ล(แกล้ง)ตื่นมาด้วยความงัวเงีย

แฟรงค์ดึงคาร์ลออกมาจากโซฟาแล้วบอกให้ไปเตรียมตัวรับทอมมี่กลับมาบ้าน โดยคลู๊ดเป็นคนเฝ้าทอมมี่อยู่ที๋โรงพยาบาล

แฟรงค์เตรียมรถเช่า Chevrolet 4 ประตูคันหนึ่งมาจอดไว้ที่หน้าบ้านแล้วให้คาร์ลเป็นคนขับรถไปที่โรงพยาบาล

และตอนนี้พวกเขาก็ขับมาถึงโรงพยาบาลแล้ว!!!(ไวจังเลยฟะ?)

"เอ้า แฟรงค์ นายนั่งเฝ้ารถนี่ไว้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปพาตัวทอมมี่กับคลู๊ดมาเอง"คาร์ลเดินออกจากรถเข้าไปในโรงพยาบาล
__________________________________________________________________________________________________________

ทอมมี่นอนดูทีวีอยู่บนเตียงและพยายามจะหาเรื่องคุยกับคลู๊ด เพราะคลู๊ดไม่ยอมพูดกับเขาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

**หมายเหตุ ขอย้ำว่านี่คือนิยายแอ็คสั้น เพราะฉะนั้นคลู๊ดไม่ได้อยู่บนเตียง กรุณาใช้วิจารณยานก่อนนะครับ

"คลู๊ด ฉันสังหรณ์แปลกๆว่าวันนี้จะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นนะคลู๊ด"ทอมมี่คุยกับคลู๊ด

"........"คลู๊ดไม่ยอมตอบทอมมี่(เพราะไอหมอนี่พูดไม่ได้ตั้งแต่หลายปีมาแล้ว = =a)

แกร๊กๆ ปัง แฟรงค์ถีบประตู



"ทอมมี่!! เอ้า ลงมาจากเตียงได้แล้วเจ้าพวกขี้เกียจ เอ้าๆลงมาๆ เราต้องรีบไปกันแล้ว"คาร์ลพูดอย่างสบายใจ

ทอมมี่กับคลู๊ดขึ้นไปในรถ Chevrolet ซึ่งในหัวของทอมมี่มีอยู่เรื่องเดียวคือเล่น Play Station 1 (ติดเกมส์เหมือนใครบางคนเลยเนอะ ว่ามะ ไอคนที่แต่งเนี่ยแหละ :o)

"เอาล่ะนะ คาร์ล คลู๊ด ทอมมี่ แฟรงค์ ครบ 4 คน เอ้า ออกรถได้!!" แฟรงค์ตะโกน

"เฮ้ๆ ไม่ต้องพูดซะดังหรอกแฟรงค์ นายไม่คิดเลยรึไงว่าฟรานซิสจะไม่ได้ฟัง อยู่แถวนี้น่ะ"ทอมมี่เตือนแฟรงค์

"นั่นสิ พวกนายไม่รู้เลยรึไงว่าเจ้าฟรานซิสกำลังฟังอยู่น่ะ"

"?? คะ....คาร์ล ตะกี๊เสียงนายเหรอ?"ทอมมี่ถาม

"?? หา เอ้า เมื่อกี๊เจ้าคลู๊ดไม่ได้พูดเรอะ??"คาร์ลตอบ

"ฉันพูดไม่ได้นะเฟ้ย!!"คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วขว้างใส่หน้าคาร์ล

"ละ.....แล้วใครพูด???"แฟรงค์ถามพร้อมมองหน้าทุกคนในรถ

ทุกคนต่างได้ยินเสียงแปลกๆมาจากที่ใดสักแห่ง พวกเขารู้กันอยู่แล้วว่านั่นคือเสียงของฟรานซิส แต่มันจะมาอยู่บนรถนี่ได้ยังไง???

"พวกนายกำลังตกใจกันอยู่สินะ??....ทอมมี่ ฉันขอบอกนายให้ฟังสักครั้งนึงนะ..."

"แกนี่มัน....มัน....!! ทำไมแกมันตายยากอย่างนี้วะ? ฉันไม่น่าสงสารนายในตอนนั้นเลย ไอเด็กโง่เอ๊ย!! ฉันพยายามคิดอยู่ตั้งนานนะว่านายไปสักยันต์ลูกหมู 3 ตัวหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นายไม่น่าจะแข็งแรงและทนทานฉันขนาดนี้ เมื่อคืนฉันเลยคิดแทบตาย ว่าฉันจะจัดการกับนายยังไงดี??"

ต้นเสียงของฟรานซิสดังมาจากใต้ท้องรถ

ปัง! ปัง! ปัง! ตูม ตูม! ทอมมี่กระทืบเท้าไปที่พื้นรถด้วยความโกรธขณะที่ทุกคนกำลังนั่งฟังฟรานซิส มันรู้แล้วว่าเขายังไม่ตาย และมันยังไม่คิดจะเลิกราที่จะกำจัดเขา

"และสิ่งสุดท้ายที๋ฉันจะบอกนายนะทอมมี่ ...... ระ...วัง...ซ่าาาาา ซ่าาาาาาาาาส"

". . . . . อ๊ะ....ระวังอะไรของนายน่ะฟรานซิส ระวังอะไร??"ทอมมี่ถามวิทยุสื่อสารที่ติดไว้ใต้ท้องรถ

"หน็อย! เราไม่ได้รู้เจตนาของมันเพาะนายไปกระทืบรถเนี่ยนะ??"คลู๊ดขว้างกระดาษใส่หน้าทอมมี่อีกคน

"บ๊ะ! ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่ามันอาจจะกลัวพวกเราไปแล้วก็ได้นะทอมมี่ ว่ามั้ย?"คาร์ลพูด

ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก!

"ทะ...ทอมมี่....เสียงคุ้นๆมั้ย?"แฟรงค์ถามด้วยอาการที่เหงื่อเต็มหน้า

"คุ้นมากเลยแฟรงค์เอ๋ย"ทอมมี่ตอบด้วยใบหน้าที่มีเหงื่อหยดเดียวบนหน้าผาก

"เฮ้ยยย! หาๆๆๆ หาระเบิดเร็วๆ"ทอมมี่สั่งทุกคนในรถ

"ไม่ต้องหา!"คาร์ลหยุดการกระทำของทุกคนด้วยคำพูด"มันอยู่ทีี่ตีนฉันเนี่ยแหละว้อยยยย!! เอามันออกไปที!!"

คลู๊ดเอาหัวมุดไปที่ที่นั่งคนขับ เขาเห็นระเบิดพร้อมกับสายชะนวนพันเต็มไปหมด

"คลู๊ด นายจำได้มั้ยตอนนั้นที่เราช่วยวง Love Fist ตอนนั้นนายตัดชะนวนสีดำไปได้ เพราะฉะนั้นระเบิดนี่ก็เหมือนกัน ตัดชะนวนสีดำซะ!!"ทอมมี่สั่งคลู๊ด

คลู๊ดหันมามองหน้าทอมมี่และส่ายหน้าช้าๆด้วยเหงื่อที่ไหลย้อยไปถึงหัวเข่า ประมาณว่า"Shift Lost !!"

ทอมมี่มุดหัวไปดูบ้าง เขาเห็นแต่สายสีเขียวพันอยู่

"ว้ากกก ไอพวกนั้นมันจะรอบคอบไปไหนฟะ ถึงขนาดเอาสายไปชุบสีเลยเหรอฟะเนี่ย???"

"ซวยแล้วตู ไม่ต้องห่วงทอมมี่ ถ้าเราค่อยๆทิ้งรถตอนนี้ในที่ปลอดภัยก็ไม่เป็นไรแล้ว!"คาร์ลพูดขึ้น

โครม!! รถคำสีดำคันหนึ่งขับพุ่งมาชนด้านท้ายของรถที่พวกพระเอกสี่หน่อนั่งอยู่

"เฮ้ย! ไอรถคันหลังนี่มันอะไรวะ ฉันเห็นมันตามมาตั้งนานแถมขับรถไม่ได้เรื่องอีก"แฟรงค์พูดแนวบ่น

คาร์ลขับรถต่อไปเรื่อยๆ แต่อาการเขาดูแปลกๆ หน้าเขาซีดเผือดๆพอกับคลุ๊ดที่เห็นระเบิด

"ไม่ใช่หรอก ไอแฟรงค์! มันมีข้างหน้าด้วย!!"คาร์ลพูโพร้อมกับเอามือลูบหัวแฟรงค์ 1 ทีงามๆ = =

ทุกคนมองไปข้างหน้า พวกเขามองเห็นรถคันหนึ่งขับสวนเลนส์และพยายามที่จะพุ่งมาชนรถคันนี้

"ว้ากกก คาร์ล หักรถ หักรถ หักรถ 90 องศาเซลเซียส เร็ว!!!"ทอมมี่พูดด้วยอาการตกใจปนไม่รู้เรื่อง

เอี๊ยดดดดดด! โป๊ก! เสียงเบรกและเสียงกบาลของคลู๊ดโขกประตูรถดังตามลำดับ

"เฮ้ ใครก็ได้ เอาปืนมายิงล้อพวกมันเร็ว!!" คาร์ลตะโกน

"ไม่มีว้อย ฉันไม่ได้หยิบติดมา!!"แฟรงค์ตะโกน

"ในโรงพยาบาลมันก็ไม่ให้พกอาวุธอยู่แล้วว้อยยย!"ทอมมี่ตะโกน

"........."คลู๊ดตะโกน เอ๊ย! ไอหมอนี่พูดไม่ได้นี่เนอะ :heat

"ปัดธ่อว้อยยยย! ตะลัยไส้กันทั้งรถแน่ๆเอ็งเอ๋ยยย!"คลู๊ดคิดในใจ

"ถ้าไม่มีปืนก็ขว้างไอบ้าไอบอไปก็ได้!! มีอะไรขว้างได้มั่งมั้ย???"

"ไม่มีว้อยยย! รถเพิ่งจะเช่ามาใหม่ มันจะมีอะไรในรถได้ไงฟะเจ้าบ้า! ถึงมีก็ขว้างไม่ได้ ขับเร็วขนาดนี้เล็งไม่ถูกหรอกเจ้าบ้า"

โครม!! รถสีำน้ำตาลคันหนึ่งขับพุ่งมาชน แน่นนอนว่านั่นก็พวกเดียวกับตอนแรกนั่นแหละ

"เอางี้ คาร์ล นายขับหลบพวกนั้นไปเรื่อยๆ แล้วฉันจะคิดหาทางเอง!!"ทอมมี่พูด

ทอมมี่ค่อยๆคิดเกี่ยกวับวิธีเอาตัวรอด เขามองไปที่รถก็ไม่มีอะไรที่จะสะกัดรถเป็นสิบๆคันเอาไว้ได้ แต่สิ่งที่เขารู้อย่างเดียวคือพวกนั้นต้องเป็นพวกของฟรานซิสแน่ๆ ที่มันไม่ยอมยิงเพราะจะพยายามทำให้คล้ายกับอุบัติเหตุมากที่สุด และจะทำให้เราสับสนระหว่างรถคนทั่วไปและรถของพวกฟรานซิส

"งั้น...ถ้าเราแยกพวกมันออกมาล่ะ?"ทอมมี่คิดในใจ

"คาร์ลฉันคิดวิธีออกแล้ว!!...ขับรถออกจากถนนใหญ่ พยายามขับรถที่ถนนเล็กที่มีเลนส์สวนนะ เราจะได้มีทางหลบกว้างๆ อย่าเข้าไปที่ตรอกซอกซอย แล้วให้ขับไปที่ท่าเรือ Vice Port เข้าใจนะ?"ทอมมี่พูด

คาร์ลพยักหน้าแล้วรีบหักรถหลบย้อนกลับไปที่ Vice Port

คลู๊ดรีบเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วให้ทอมมี่อ่าน

"ไม่ต้องแล้ว ฉันแก้ระเบิดได้แล้ว ฉันลองสายสีเขียวออกมาอันนึงแล้วเจอสายสดำ ฉันจะดึงมันแล้วนะ!"

โป๊ก! "เจ้าบ้าา อย่าเพิ่งดึง!!"ทอมมี่เขกหัวคลู๊ด

"ลองสแครชอีกสองเส้นสิฟะ! ข้างนายสายมันเป็นสีอะไร??"

อีกสองเส้นก็เป็นสายสีดำทั้งหมด ซึ่งถ้าคลู๊ดดึงสายเมื่อกี๊ไป กล้าฟันธงว่าถนนต้องระเบิดเป็นจุลพร้อมกับรถแน่ๆ

โครม!! รถอีกคันขับพุ่งมาชนเข้าที่ด้านท้าย

"คาร์ลเร่งมือหน่อย!"แฟรงค์สั่ง

"แกก็มาขับเองสิฟะ!!"ประโยคนี้ทำเอาแฟรงค์นั่งจ๋อยอยู่คนเดียว

ทอมมี่นั่งอยู่นิ่งๆจนแฟรงค์ขับมาถึง Vice Port

"เอาล่ะ ฟังนะทุกคน คาร์ล นายขับพุ่งไปที่ริมตลิ่งนั่น ตรงนั้นมีไม้ต่อกันพอจะให้รถขับไปได้ ทุกคนฟังนะ!! ให้คาร์ลขับพุ่งไปแล้วฉันจะนับสัญญาณ 1-3 ถ้า 3 เมื่อไหร่ รวบรวมความกล้าเปิดประตูลงจากรถกันทุกคน ถ้าไม่โดดนายจะตายนะ ตกลงนะ!!"ทอมมี่ออกคำสั่ง

"ทอมมี่...อย่าบอกนะว่ารถนี่น่ะ?"คาร์ลถามทอมมี่เป็นนัยๆ

ทอมมี่พยักหน้า

คาร์ลเร่งรถจนถึงควาเมร็ว 180KM/Hr

"เปิด Central Lock!!"แฟรงค์พูด

"1"

"2"

"3!!!"

จ๋อม จ๋อม ตูม!! ตูม ตูม ตูม ตูม....(12 ครั้ง)

"ทุกคน รีบดำน้ำเข้าไปใต้สะพานไม้นี่แล้วไปคุยกันใต้นั้น เร็ว!!"

ตูมมมมมมมม!!!!!

แผนของทอมมี่สำเร็จ! รถทุกคนขับตกน้ำและออกจากรถไม่ทันกันหมดและการระเบิดครั้งนี้ก็ไม่ได้สร้างควาเมสียหายแก่เมืองด้วย!

===============================================================================

"ใช้ได้เลยนี่นาทอมมี่!"คลู๊ดเขียนข้อความสั้นๆบนกระดาษเปียกๆ

"เอ้า กลับบ้านกันเถอะ!!"ทอมมีพูด

"เดี๋ยว!!"

แฟรงค์พูดพร้อมกับวิ่งไปหยิบแหของใครก็ไม่รู้แล้วขว้างลงไปในน้ำ

แฟรงค์มองไปที่เพื่อนๆทั้งสามคนแล้วยิ้มให้กว้างๆ และทั้งสามคนก็ยิ้มตอบกลับมา ^^

"เย็นนี้กินปลาเผาดีมั้ยทอมมี่"แฟรงค์ถาม "ฉันอยากได้ปลาราดพริกมากกว่านะ"คาร์ลตอบแทน "ก็จะกินปลาแซวมอนนึ่งนี่นา!!"คลู๊ดบอกเพื่อนๆผ่านกระดาษ


18.The End of the line




"นี่แฟรงค์นายอย่าเรื่องมากได้มั้ย??"


ทอมมี่เริ่มรำคาญแฟรงค์ เมื่อแฟรงค์รู้ว่าวันนี้ทอมมี่จะไปหาฟรานซิสและจัดการกับเจ้าหมอนั่นซึ่งเพื่อนทุกคนต้องการจะไปด้วย


"นี่ทอมมี่ เราเป็นเพื่อนกันนะ เรื่องของนายก็เหมือนเรื่องของฉัน ถ้านายไปคนเดียวนายอาจไม่สำเร็จนะ"คาร์ลบอก


"แต่นี่! มันได้เหมือนที่แล้วมาแฟรงค์..." "การไปของพวกเราครั้งนี้อาจจะทำใหพวกนายได้ตายกันหมดนีแหละ!!"


"นี่นายเป็นห่วงพวกเรางั้นเหรอ..."แฟรงค์ถาม


"กะ....ก็ใช่น่ะสิ!! ฉันไม่อยากให้พวกนายต้องตาฉันไป อย่างน้อยฉันก็มีแผนจะลุยกับมัน"


ป้าบบบบบ!!


คลู๊ดที่นั่งฟังอยู่เงียบๆเดินไปแล้วตบกระบาลทอมมี่ และยื่นกระดาษแผ่นหึ่งซึ่งมีข้อความว่า "ทุกคนเป็นห่วงนาย นายเป็นห่วงทุกคน ก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละว้อยย!!"


..............................................................................


"เฮ้!! คาร์ลยังไม่เสร็จอีกงั้นเหรอ??" แฟรงค์ตะโกนถามคาร์ลทางโทรศัพท์


"ระเบิดมันไม่ได้หาง่ายๆนะว้อย ฉันตระเวนหามา 4 ร้านถึงจะเจอเนี่ย ตอนนี้กำลังขับมอ'ไซค์กลับรอเดี๋ยวละกัน"ตรู๊ด คาร์ลตัดสายทิ้ง


"นี่แฟรงค์"ทอมมี่เดินเข้ามาถามแฟรงค์ดวยทีท่าที่ดูกลัวอะไรบางอย่าง "ถ้านายไปนายจะทำยังไง"ทอมมี่ถามด้วยสีหน้าจริงจัง


"หึ..." "ฉันก็คงทำให้นายไม่ลืมฉันแค่นั้นแหละ"


"แต่นี้มันไม่เกี่ยวเลยนะ...พวกนายทุกคนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับฟรานซิส เพราะฉะนั้น...."


"ใครบอกว่าไม่เกี่ยว!!...น้องชายของฉันต้องถูกจับไป แล้วฉันก็โดนมันขู่ฆ่ายังไงซะฉันก็ต้องไปดูหน้ามันให้ได้!"แฟรงค์ตอบด้วยอารมณ์ที่ดุเดือดเลือดพล่าน


"ไม่!! แล้วพวกคาร์ลลกับคลู๊ดล่ะ ทั้งสองคนนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ ฉันไม่อยากให้พวกนั้นมาเสี่ยงเรื่องบ้าๆที่ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่อีก"


"ใครว่าล่ะ..."เสียงคาร์ลดังมาจากข้างหลังทอมมี่ "เรื่องของฟรานซิสคือเรื่องของทอมมี่และแฟรงค์ ซึ่งเป็นเพื่อนตายของฉัน ทำไมฉันถึงไม่เกี่ยว??"คาร์ลพูดพร้อมกันโยนระเบิดแต่ละชุดให้เพื่อนทั้ง 4 คนโดยคลู๊ดพยักหน้ายิ้มอยู่


"งั้นพวกนายต้องสัญญากับฉันอย่างหนึ่ง.....ห้ามพวกเราตายเด็ดขาด!!!"


ทุกคนพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของทอมมี่ และช่วยกันขนอาวุธทั้งหมดที่รวบรวมมาได้ใส่ลงไปในท้ายรถปิ๊คอัพที่แฟรงค์ไปเช่ามาแล้วเตรียมขึ้นรถโดยคลู๊ดเป็นคนขับรถ


ระหว่างขึ้นรถทอมมี่ได้พูดคุยกับเพื่อนๆซึ่งนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่พวกเขาจะได้อยู่พร้อมกันทั้ง 4 คน ทอมมี่พูดถึงเรื่องที่ผ่านๆมาทั้งชีวิตของเขา ซึ่งแฟรงค์ก็ดูสนใจไม่น้อยเพราะเรื่องราวของเขาเองก็ไม่ค่อยต่างกับทอมมี่เท่าไหร่นัก
รวมถึงคาร์ลที่เล่าเรื่องน้องสาวของเขาให้ฟัง ซึ่งไม่แปลกเลยที่แฟรงค์แทบจะเตะทอมมี่แล้วไปฟังคาร์ล(แฟรงค์เริ่มหลงรักน้องสาวของคาร์ลครับ) แต่ก็มีแต่คลู๊ดเท่านั้นแหละ ที่ไม่ยอมพูดคุยกับใครเลย เขาได้แต่ยิ้มเพียงอย่างเดียวเท่านั้น


==========================================================================================================================================


1 ชั่วโมงผ่านไป


"ให้ตายสิ ฉันไม่อยากให้มันถึงเวลานี้เลย"ทอมมี่พูดพร้อมกับมองไปที่บ้านของฟรานซิส


บ้านของฟรานซิสที่เขาได้ข้อมูลสถานที่มาจาก Axel ใหญ่จนไม่รู้จะใหญ่ยังไงอีกแล้ว ทอมมี่เทียบบ้านของฟรานซิสและบ้านของคิงส์นี่มันก็คนละเรื่องเลยซักกะจิ๊ดนึง


"พวกเราต้องทำได้แน่ทอมมี่....ขอแค่ร่วมมือกันก็พอ"แฟรงค์พูดพร้อมกับตบไหล่ทอมมี่


"ว่าแต่แผนล่ะ พวกเราจะทำยังไง??"คลู๊ดยื่นกระดาษไปให้ทอมมี่อ่าน


"ไม่มี!"


"อะไรนะ???"คาร์ลพูดเสียงดังจนเกือบทำให้ลูกน้องฟรานซิสชะโงกออกมาดูต้นตอเสียงจากระเบียง


"ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าฉันจะได้มาคนเดียวจึงได้คิดแผนที่สมบูรณ์เอาไว้ แต่นี่ถ้าเรามากัน 4 คน ฉันจะทำตามแผนเดิมไม่ได้"ทอมมี่พูดพร้อมกับส่ายหน้า


"เอางี้! ให้พวกเราเนี่ยเข้าไปข้างในบ้านของฟรานซิสจากด้านหลังของบ้าน ฉันว่าที่นั่นคงไม่มีใครคิดจะเฝ้ายามอยู่หรอก และพอเข้าไปได้แล้วก็ค่อยๆจัดการเก็บทีละคนแล้วฉันก็เชื่อว่าในบ้านหลังนี้จะต้องมีห้องควบคุมเกี่ยวกับกล้องวงจรปิดแน่นอน
ก็ให้ใครคนใดคนนึงเฝ้าอยู่ที่นี่แล้วคอยส่งสัญญาณวิทยุจากเครื่องวิทยุที่มีอยู่ในรถ น่าจะพอสำหรับพวกเราพอดี แล้วก็จับใครซักคนก็ได้ขู่ให้มันบอกมาว่าฟรานซิสอยู่ที่ไหน หรือไม่ก็ค่อยๆหาเอาจากบ้านนี่แหละ แล้วทีเหลือจะทำยังไงก็แล้วแต่นายทอมมี่ โอเคมั้ย??"
แฟรงค์เสนอแผนซึ่งยาวเหยียดจนทอมมี่จำได้บ้างลืมบ้าง


"โอเคตกลง!"ทอมมี่ตอบด้วยความเด็ดเดี่ยว(หรือเพราะไม่มีแผนแล้ว -*-)


พวกเขาทั้งสี่คนเริ่มแบ่งหน้าที่กัน คราวนี้คลูีดไม่สามารถรับบทเป็นหน่วยซุ่มยิงได้อีกเพราะแถวนี้ไม่มีตึกใกล้ๆแม้แต่น้อย พวกเขาทั้งสี่คนวางแผนจะไปพร้อมกันแล้วให้คาร์ลซึ่งคอยดูสถานการณ์ทางห้องควบคุมกล้องวงจรปิด
แล้วหลังจากนั้นแฟรงค์กับทอมมี่จะออกลุยเข้าไปจัดการกับฟรานซิสเอง


"แค่นี้คงโอเคแล้วล่ะ"คาร์ลบอก


"ก่อนที่ฉันจะเริ่มการล้างแค้น....ฉันจะขอพูดอะไรอีกหน่อยนะ"ทอมมี่พูด


"พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป..."


ทอมมี่พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ออกมา เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจ ทำไม?


"มันแน่อยู่แล้ว!"แฟรงค์พูดพร้อมกับกอดเพื่อนๆทุกคน


"ได้ฉันสัญญา"คาร์ลพูดกับทอมมี่


"อย่าพูดให้ซึ้งเซ่!!"คลู๊ดยื่นกระดาษที่มีข้อความดังกล่าวให้ทอมมี่


"เอาล่ะ....แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว ทุกคน....ไป!!!"ทอมมี่ส่งสัญญาณเป็นการเริ่มของการจบเรื่องที่ค้างคาลง


19. 10 seconds for hide


"นี่นายคิดว่าฟรานซิสจะรู้มั้ยฟะ? ว่าเราแอบเข้ามาเนี่ย"

แฟรงค์ถามพวกเพื่อนๆอีกสามคนด้วยความหวาดระแวง

"ฉันถึงต้องบอกให้พวกเราค่อยๆคลาน...เฮ้คลู๊ด ถ้าเจอกล้องวงจรปิดหรือวัตถุแปลกๆติดอยู่ก็บอกด้วยนะ คาร์ลก็ช่วยดูให้ทั่วด้วย"ทอมมี่กระซิบบอกทุกคน

สหายทั้งสี่ค่อยๆคลานเยี่ยงทหารเกณฑ์ แฟรงค์พูดออกมาเป็นระยะๆว่าเจ็บตรงเป้ากางเกงแต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะนี่คือฉากสุดสำคัญที่จะพลิกชีวิตของพวกเขา ว่าจะดีโครตๆ หรือร้านสุดๆไปเลยทีเดียว

"หยุดคลาน!"คาร์ลตะโกนออกมาเบาๆ(ยังไงฟะ?)

"เกิดอะไรขึ้น?"แฟรงค์ถาม

"เมื่อกี๊คลู๊ดชี้ไปทางลำแสงเล็กๆสีแดง มันชี้มาจากทางขวาไปทางซ้ายของกำแพงบันได"คาร์ลพูดตอบ

"แปลว่าพวกนั้นคงต้องรู้ ว่าจะมีผู้บุกรุก...คลู๊ด เล็งหากล้องวงจรปิดในทางข้างหน้าแล้วกำจัดทิ้งซะ"ทอมมี่สั่ง

คลู๊ดเหลือบสายตาไปเห็นกล้องที่เหมือนจะไม่ใช่กล้อง มีรูปร่างคล้ายซาลาเปาสีดำ (แต่ช่างมันเถอะ) คลู๊ดหยิบปืนพกเก็บเสียงออกมาจากประเป๋าแล้วยิงให้เฉียดกระจกครอบกล้องวงจรปิด ซึ่งส่งผลให้กล้องวงจรปิดมืดเพราะกระสุนบังเอาไว้ แต่ยังทำงานตามปกติ เพื่อไม่ให้การ์ดที่คอยเฝ้าสงสัย

"ฉลาดมาก!" แฟรงค์ชมคลู๊ด และทั้งสี่คนก็ข้ามลำแสงนี่ไปช้าๆ

###################################

ที่ Vice City Public Hall

"พวกคุณคิดว่ายังไง? ฝีมือของคนที่ต่อต้านพวกคุณ พวกตำรวจ พวกที่สร้างความเดือดร้อนให้กับชีวิตของคุณในเมือง Vice City ก่อเหตุซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งใจที่จะปกป้องคนผิดที่ได้เงินจากการค้ายาเสพติด! ฝ่ากลุ่มทหารแล้วเอารถถังไปหน้าตาเฉย แถมยังคร่าชีวิตเศรษฐีที่สุดแสนจะมีพระคุณต่อทุกคนที่อยู่ในเมือง Vice City หรือ "คิงส์" นั่นเอง พวกที่ทำให้รถตำรวจหลายสิบคันต้องพังพินาศ ทิ้งขยะเกลื่อนเมืองแล้วก็..."

เสียงของฟรานซิสดังอยู่ไม่ขาดสาย เขาใช้อำนาจเงินของเขาเปิดเวทีเสรีและกล่าวหาพวกทอมมี่อย่างดุดัน เขาพยายามขุดคุ้ยเรื่องราวทั้งหมดที่นักสืบของเขาสืบค้นมาได้เกี่ยวกับตัวทอมมี่และอีกสามคนนั้น โดยมีประชาชน Vice City นับพันคนคอยฟังด้วยอารมณ์โกรธแค้นตามไปด้วย

"เห็นแล้วใช่มั้ย?ว่าพวกมันเลวขนาดไหน ทั้งตำรวจ ทหาร ไม่มีใครหยุดมัน มันคือต้นเหตุที่สร้างความไม่สงบ ก่อเหตุให้แก๊งตีกัน พวกเรายังจะยอมมันอยู่ใช่มั้ย?? ยังจะยอมให้มันทำร้าน Vice City ไปมากกว่านี้อีกใช่มั้ย?"

อารมณ์ของฟรานซิสยิ่งเดือดขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขานึกถึงใบหน้าที่เขาเกลียดชังและสร้างอุปสรรคในีวิตเขามากที่สุดหรือ"ทอมมี่"นั่นเอง

ประชาชนทุกคนลุกฮือขึ้นมาและทุกคนก็เดินทางไปที่บ้านของคิงส์(ที่พักของพวกทอมมี่ในปัจจุบัน) โดยที่ร่วมมือกันและพร้อมขนอาวุธเพื่อกำจัดตัวที่ทำให้บ้านเมืองของเขาเสื่อมลง

ฟรานซิสแสะยิ้มกับการกระทำที่จะทำให้เขาได้ตัดเสี้ยนหนามในชีวิตของเขาให้หมดไป

###############################

"แล้วถ้าพวกมันรู้ว่าเราจะมาบุกแล้วทำไมไม่มีการป้องกันที่ดีกว่านี้เลยวะ?"แฟรงค์ช่างสงสัยอีกแล้ว

"เออใช่ มันไม่ง่ายไปหน่อยเรอะ แค่ผ่านการบิดร่างกายลอดเลเซอร์มาก็มาถึงตัวบ้านได้แล้ว"ทอมมี่สงสัยตาม

"ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฆ่ามันซะ งานจบ!"คาร์ลตอบ

ทั้งสี่คนค่อยๆเดินไปที่ชั้นสองอย่างระมัดระวัง คลู๊ดคอยปิดทางกล้องวงจรปิดด้วยวิธีเดิม

ภายในชั้นสอง มีการ์ดคอยเฝ้าอยู่เพียงเล็กน้อย และห้องควบคุมก็อยู่ข้างหน้านี้เอง

"โอเค คาร์ล ประจำตำแหน่ง"แฟรงค์บอก

คาร์ลวิ่งไปที่ฝั่งตรงข้ามของกำแพง

ผัวะ กร็อก! ตุบ

"โอเค เคลียร์"คาร์ลส่งสัญญาณและอกสามคนก็เดินตามมา

"ทำไมนายไม่สั่งให้ใช้ปืนฟะ?"คลู๊ดเขียนกระดาษถามทอมมี่

"มันมีเลือด"ทอมมี่ตอบ

ทั้งสี่คนค่อยๆไปอย่างช้าๆแต่แน่นอน คาร์ลและคลู๊ดสลับกันเป็นหน่วสยลอบสังหารจนไปถึงห้องคอนโทรลรูม

"มันจะง่ายดายอะไรขนาดนี้!"คาร์ลพูดออกมาอย่างสบายใจ

ปี๊บ! (เสียง?)

"ว้าก ระวัง!!!!" แฟรงค์ตะโกนแล้วรีบดึงตัวคาร์ลออกมาทันที

ตูม!!! เพดานข้างบนหล่นลงมาซึ่งถ้าแฟรงค์ไม่ดึงคาร์ลละก็...กล้วยปิ้ง

หวอ! หวอ! หวอ! เสียงกับดักเมื่อกี๊ทำให้สัญญาณเตือนทำงาน

"นั่นไง สัญญาณบรรลัย"ทอมมี่รำถึงเบาๆ

"เพราะฉันใช่มั้ยเนี่ย"คาร์ลสำนึกผิด

"ช่างมันก่อน เมื่อกี๊คลู๊ดเปิดระบบกล้องวงจรปิด All - View แล้วดูท่าว่าตอนนี้ยังไม่น่าจะอันตรายเท่าไหร่นะ มีการ์ดแต่ละชั้นแค่ไม่กี่คน"แฟรงค์บอกเพื่อนๆ

"เอานี่ วิทยุสื่อสาร"คาร์ลรีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักและหยิบมันออกมาส่งให้ทุกคน

"แต่ยังไงก็ประมาทไม่ได้...มันมีกับดักนี่ ใช่ว่าจะมีแค่อันเดียว เราต้องระวังตัวเอาไว้"ทอมมี่พูด"แฟรงค์ นายไปกับฉัน ส่วนคาร์ลกับคลู๊ด คอยสังเกตุการณ์ที่ห้องนี้อย่างละเอียดและถ้าหากมีอะไรแปลกๆให้รีบบอกฉันทางวิทยุ โอเคนะ"

"ได้เลย!"แฟรงค์ตอบอย่างเต็มใจ

ทอมมี่กับแฟรงค์ใช้บันไดหลักขึ้นไปบริเวณชั้นสาม

"ชั้นสามมีการ์ด 3 คน 1 คนอยู่ที่หน้าลิฟท์ อีกสองคนยืนอยู่ที่ราวบันได ชั้นสี่และชั้นห้า การ์ดที่เคยยืนอยู่หายไปแล้ว ระวังข้างบนด้วย"คาร์ลพูดทางวิทยุ

"แฟรงค์ เล็ง...ยิง!"

แฟรงค์ยิงเข้าที่หน้าอกของการ์ดตามสัญญาณที่ทอมมี่ให้ ด้วยปืนยาวเก็บเสียง

"เดี๋ยวอีกคนที่อยู่หน้าลิฟท์เดี๋ยวฉันจัดการเอง แฟรงค์นายลากศพนี่ไปไกลๆทีนะ"ทอมมี่สั่ง

"ระวังตัวด้วยนะ"แฟรงค์ตอบ

ทอมมี่เดินไปที่อีกฝั่งของชั้นสามอย่างระมัดระวัง

"ไหนคาร์ล? ไม่เห็นมีการ์ดที่นายบอกเลย?"ทอมมี่ถาม

"ฉันนึกว่านายฆ่าไปแล้วซะอีกนะ?"คาร์ลพูด

"ฉันว่าฉันอยู่ตรงนี้ตลอดนะ"

"เออใช่ฉันก็ว่ามัน....ใครพูดฟะ?"ทอมมี่รีบมองหาต้นเสียงแล้วเขาก็พบกับผู้ชายที่ใส่ชุดคลุมประหลาดๆก็เพนดานอยู่ใกล้ๆกล้องวงจรปิด

"ไม่ต้องถาม ว่าทำไมฉันทำได้ ฉันมีหน้าที่มากำจัดคนที่ชื่อทอมมี"ชายนรินามคนนั้นตอบ

"ฉันชื่อทอมมี่" เผยตัวกันเลยทีเดียว (- -)

ปับ ชิ้ง! ยังพูดไม่จบตัว ม ม้า ทอมมี่ก็โดนจับล็อกคอและมีดที่เพิ่งถูกลับมาหมาดๆก็จ่ออยู่ที่ลูกกระเดือกเขา

"แก....แกต้องการอะไร?"ชายคนนั้นถามทอมมี่

"ต้องการ?....ละ....ล้างแค้น ให้พ่อให้แม่ฉัน ให้เพื่อนๆของฉัน...ให้.."ทอมมี่ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นกลัว

"ไม่ต้องพูดแล้ว"ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย

ปัง!

"ปล่อยเพื่อนฉันลงเดี๋ยวนี้" แฟรงค์ที่เดินมาเห็นเหตุการณ์นี้พอดียิงปืนขู่ศัตรูที่อยู่ข้างหน้าเขา

"ฉันไม่เก่งขนาดที่ว่าจะฆ่าเพื่อนของนายแล้วก็หลบกระสุนได้..." ฟุ่บ!

ชายนิรนามคนนั้นพูดจบแล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"เฮ้ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง ฉันมองไม่เห็นพวกนาย...เลย..."คาร์ลพูดจากวิทยุ ซึ่งดูเหมือนจะมีสัญญาณรบกวนตลอดเวลา

"ไอคนนั้นมันไม่ธรรมดา รวดเร็วว่องไว และมันก็หายไปแล้ว"ทอมมีพูดพร้อมกับเดินไปที่ราวบันได

"เฮ้ยยย!!!"ทอมมี่ตะโกนสุดเสียง

"อะไร?"คาร์ลถาม

"มัน มัน....มันไปอยู่หน้าห้องควบคุมแล้ว!"แฟรงค์พูด

"ว่าไงนะ?"คาร์ลสตั้นกลางอากาศทันที มันเพิ่งหนีจากทอมมี่ได้ไม่นานแต่กลับมาที่หน้าห้องควบคุมได้แถมไม่มีใครเห็นตัวมันแม้แต่น้อย

คลู๊ดไม่รอช้า วิ่งไปถีบประตูทันที

ปัง! ผัวะ "โอ๊ยยยย!"

"ฉันเห็นแล้ว ตอนนี้มันโดนประตูดีดนอนกลิ้งอยู่ พวกนายลงมา เร็ว!"คาร์ลพูดอย่างรวดเร็วจนแทบจะกินวิทยุเข้าไปแล้ว

ฟุ่บ!

"มันหายไปอีกแล้ว" คาร์ลพูด

"มองหาให้ทั่ว มันไม่ได้ไปไหนไกล แต่มันต้องซ่อนอยู่แถวนั้นแน่ๆ"ทอมมี่รีบพูด

คลู๊ดวิ่งไปเปิดตู้เก็บของในห้องคอนโทรลรูมทันที

"ไอบ้าเอ๊ย มันจะไปอยู่ในตู้...."คาร์ลยังพูดไม่จบ

"เป็นการเดาที่เยี่ยมมาก"ชายนิรนามที่ขดตัวอยู่กระซิบเบาๆ

ฟุ่บ!

"หายไปอีกแล้ว!"แฟรงค์พูดเมื่อเขาวิ่งมาถึงห้องควบคุมพอดี

"เฮ้ย ทุกคน เงียบ!"

ทอมมี่สั่งทุกคนให้เงียบ และเขาก็ได้ยินเสียงขยับเท้ามาจาก....

"ใต้เครื่องควบคุม!!!"ทุกคนพูดพร้อมกันและดึงขาของเจ้านั่นออกมาทันที

"ล็อกเอาไว้! คาร์ล"แฟรงค์สั่ง

ผัวะ "อุ๊ก!"แฟรงค์ต่อยเข้าไปที่หน้าท้อง

"บอกมาว่านายคือใคร?"ทอมมี่ถาม

"นักฆ่า....ที่ไม่ได้มาคนเดียว"

คำตอบจากชายคนนั้นทำให้พวกทอมมี่หันไปดูข้างหลังโดยที่ไม่ได้นัดกันไว้แม้แต่น้อย

"หูวววววว ทอมมี่ เป็นสิบว่ะ!"คาร์ลและแฟรงค์พูดออกมาด้วยความอึ้งกิมกี่ ซึ่งคลู๊ดก็กำลังจะเขียนประโยคเดียวกัน

"ปล่อยพวกเราไป แล้วพวกเราจะฆ่าพวกนาย"เสียงดังมาจากกลุ่มนักฆ่าพวกนั้น

ไม่มีการสนทนาอีกต่อไป ฮีโร่ทั้ง 4 คนรีบโยนนักฆ่าที่ถูกจับได้ใส่กลุ่มนักฆ่าทันที

"ฉันให้โอกาส...ที่พวกนายเชื่อฉัน 10 วินาที แล้วเราจะคุยกัน"กลุ่มนักฆ่าพูด

"ด้วยกระสุนแน่ๆเลยว่ะ"ทอมมี่กระซิบเบาๆ

กลุ่มนักฆ่าเปิดทางให้พวกทอมมี่เดินออกจากห้อง และพวกทอมมี่ก็วิ่งออกมาโดยไม่กล้าที่จะยิงพวกนั้นแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่า อาจจะยิงได้หนึ่งนัดและสวนออกมาสิบกว่านัดก็เป็นได้

"ไปที่ไหนดี? ทอมมี่ ไปที่ไหนดี?"ทุกคนถามทอมมี่

"ข้างบน!"

ทั้งสี่คนรีบวิ่งขึ้นบันได แต่ยังนับไม่ถึง 10 วินาทีก็....

ปัง! เสียงปืนดังมาจากชั้นสาม

"ทุกคน ตามฉันมา ทางนี้ๆ" แฟรงค์เรียกทุกคนให้วิ่งมาที่บันไดหนีไฟ

"โอเค เท่านี้ก็คงรอดไปได้หน่อยนะ"คาร์ลพูด

"ฉันเร็วกว่านายเยอะ"

"เสียง....เสียงใคร?"คลู๊ดและทุกคนนึกในใจ

ปังๆๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ เสียงปืนสิครับ ดังเป็นชุด

"ทุกคนกระโดดเร็ว!"ทอมมี่ตะโกน

ทุกคนรีบกระโดดและวิ่งออกจากบันไดหนีไฟ หาที่กำบังอย่างรวดเร็ว

"มันมาที่นี่กันหมดแล้ว!!!"แฟรงค์พูด

จริงอย่างที่แฟรงค์บอก นักฆ่าทั้งกลุ่มค่อยๆเดินมาอย่างช้าๆ

"เดินออกมา แล้วเราจะสอบสวน"หนึ่งในนั้นพูดเสียงดัง

จึ้ก กริ๊ก!

"ฉันไม่ยอมหรอกโว้ย!"ทอมมี่ตะโกนพร้อมกับโยนระเบิดออกไป

"ระเบิด!"กลุ่มนักฆ่าที่รวมกันเป็นก้อนแตกกระเจิงเพื่อหาที่หลบ

ตูม!

"ว้าก ทำอะไรลงไปวะ"คลู๊ดยื่นกระดาษให้ทอมมี่ดู(มันจะเขียนเร็วเกินไปละ)

เสาต้นเบ้อเฮิ่้มของบ้านฟรานซิสที่อยู่ข้างๆแฟรงค์เอียงและจะหล่นลงมาจากแรงระเบิด

"แฟรงค์ หลบเร็ว!"ทอมมี่กับคาร์ลตะโกน

ตูม!!! กราว กราว แฟรงค์กลิ้งตัวหลบออกมาได้ทันพอดี

"จังหวะนี้แหละ ใช้เสาเป็นที่กำบังแล้ววิ่งไปที่ชั้นห้า เร็ว! คอยยิงสกัดอย่าให้มันข้ามมาได้"ทอมมี่ตะโกนสั่งพวกพ้อง

ทุกคนรีบทำตามทอมมี่ทันที สไลด์ไปที่แท่งเสาแล้วยิงสกัดพวกนักฆ่าเอาไว้

ปังๆๆๆๆๆๆๆ! ปังๆๆๆ! เสียงปืนดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง

"กรอด....ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่!"หนึ่งในกลุ่มนักฆ่าตะโกนเสียงดัง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า

"เอาล่ะ วิ่ง!"แฟรงค์ตะโกน

ทุกคนวิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้น 5

"ว้ากกก ระวัง ข้าหน้าาาา!"คาร์ลตะโกนบ้าง

โครมมมม ตูมมมมม จากแรงระเบิดที่แสนจะรุนแรง ทำให้บางส่วนในชั้นห้าของบ้านของฟรานซิสที่สร้างอย่างไม่ประณีตนักหล่นลงมาในจุดที่ปะทะกันกับนักฆ่าที่ชั้นสี่พอดี

"โชคดีของเราแล้ว ทีนี้ก็ปิดทางลิฟท์ซะมันจะได้ขึ้นมาไม่ได้...อ้าวเฮ้" คาร์ลยังพูดไม่จบอีกสามคนก็วิ่งไปที่ห้องของฟรานซิสทันที

ตี๊ด!

"เสียงอะไรอีกแล้วเนี่ย"แฟรงค์พูด

"แกอยู่ที่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้ฟรานซิส นายไม่รอดแล้ว" ทอมมี่ตะโกนก้อง ไม่สนคำพูดของแฟรงค์

ไม่มีใครตอบรับ มีเพียงแต่เศษกระดาษวางไว้อยู่บนโต๊ะของฟรานซิสมีข้อความว่า

"เก่ง - มาก" คาร์ลอ่านออกเสียง

ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก เสียงแปลกปลอมดังขึ้นเรื่อยๆ

"เอ่อฉันว่ามันน่าจะเป็นเสียงนาฬิกา...เห๊ะ! มันแปลกๆนะ"แฟรงค์หันไปมองนาฬิกาเรือนเบ้อเร่อที่แขวนอยู่แถวโต๊ะของฟรานซิส และกวักมือให้ทุกคนมาดู

"เออใช่ มันแปลกๆ!"ทอมมี่พูด เขาสนใจนาฬิกาเรือนนี้

"เข็มมันเดินกลับทิศ !"คลู๊ดยื่นกระดาษให้ทุกคนอ่าน

ไม่ต้องถงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว !!! ทุกคนรีบมองหาทางหนีทันที จากประสบการณ์ที่ผ่านๆมา นี่มันระเบิดชัดๆ

"เร็วเข้า ทางนี้!"คาร์ลตะโกนเรียกทุกคนมองไปข้างล่าง

"โอเค บ้านติดแม่น้ำ ใช้ได้เลย...ทุกคน โยนปืนทิ้งไปที่กระจกหน้าต่างบานนี้ แล้วกระโดดให้สุดแรงพุ่งออกไป ถ้าไม่แรงพอก็ตาย เลือกเอา!"ทอมมี่พูดอย่างรวดเร็ว

โครม เพล้ง! ปืนทุกกระบอกถูกโยนไปที่หน้าต่าง

"เอาล่ะ วิ่งเลย!" แฟรงค์ตะโกน

เปรียบเหมือนมีประเพณีวิ่งควายเล็กๆเกิดขึ้นในบ้านของฟรานซิส ทุกคนวิ่งกระโดดผ่านหน้าต่างอย่างสุดแรงเพื่อไม่ให้ตกคาพื้นดิน

"ว้ากกกกกก น่ากลัวโครตเลยว้อยยยยย!"แฟรงค์ตะโกนพร้อมกับกางเกงที่เปียกแฉะ

"ทุกคนจับมือฉันไว้!"ทอมมี่พูด เพราะเขากระโดดไกลที่สุดและต้องการจะดึงเพื่อนทุกคนเข้าหา

ตูม! จ๋อม! จ๋อม! กระซ่า! (เอ็ฟเฟ็กต์เต็มไปหมด)

"ฮู่ว! เสียวเป็นบ้าเลยว่ะ"แฟรงค์พูด

"แล้วเราจะทำยังไงกันต่อ?"คาร์ลพูดกับทอมมี่

ตูม!!!!! เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับแสงออกมาจากห้องของฟรานซิส

"ทุกคนดำน้ำก่อนเร็ว!"คลู๊ดปากระดาษใส่หน้าทุกคน

ทุกคนรีบดำน้ำตามที่คลู๊ดบอก เพื่อป้องกันเศษปูน กำแพงตกใส่หัว อย่างน้อยแรงต้านน้ำก็ช่วยได้บ้าง

"โอเค ตอนนี้ขึ้นฝั่งกันก่อน"แฟรงค์บอกทุกคน

#########################################

"ฉันคิดว่ามันต้องมีแผนอื่นแล้ว ถึงกับยอมสละบ้านของตัวเองขนาดนี้"คลู๊ดเขียนความเห็นลงกระดาษที่เปียกๆ

"ใช่! ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่มันจะไปที่ไหนล่ะ?"แฟรงค์ไม่มีไอเดียอื่นอีกแล้ว

"ฉันก็ไม่รู้ แต่...ฉันมีความรู้สึกว่าฉันต้องกลับไปที่บ้าน"ทอมมี่พูดออกมาตรงๆ

"ถ้านายว่ายังไง ฉันก็ไปด้วยทอมมี่"คาร์ลพูดพร้อมตบไหล่ทอมมี่

ทั้งสี่คนค่อยๆลอบเดินออกมาจากบ้านของฟรานซิสและโบกแท็กซี่่้เพื่อกลับไปยังบ้านของพวกเขาด้วยร่างกายที่เปียกชุ่ม

[BuGMaP]

อื้ม ได้ ความ รู้ ไป ด้วย

[zanimkor]

มาใหม่วันไหนครับรออ่านอยู่ครับ

[Axlrose]

ใจครับ ขอบคุณ

[nawatc]

:)ชอบจริงๆพระเอก GTA 3 ภาคมาเจอกัน

[๛KID1412๛^__^]

อัพเดทตอนที่ 18.ครับ อยู่ที่เรป 23 ของหน้า 1 นะครับ ขอบคุณที่ติดตามชมคร้าบบบ

[Sorekub]

สนุกมากครับ แต่งได้มันส์มาก

[Lattapol087]

ยาวจริงๆดีเหมือนกันแฮะอ่้านนานๆ

[๛KID1412๛^__^]

และแล้วเรื่องนี้จะต้องจบให้ได้ ผ่านไป1ปีก็จะต้องขอขุด จะพยายามหาเวลามาแต่งต่อในเร็ววันนี้ละครับ ใกล้สอบแล้วก็ยังพอมีเวลาเหลืออยู่ จะพยายาม พยายามนะ -*-

[๛KID1412๛^__^]

ตอนที่ 19 ออกมาแล้วนะครับอยู่ที่เรป 23 หน้า 1 ครับ